Η Σοφία Κόκκαλη είναι η interstellar overdrive του θεατρικού και κινηματογραφικού σύμπαντος. Η υπερδιαπλανητική της ταχύτητα δεν της επιτρέπει (ευτυχώς) να μπαίνει στο πετσί του ρόλου, αλλά υποχρεώνει τον εκάστοτε ρόλο να μπαίνει στο δικό της πετσί (μάλλον: στο δικό της παλλόμενο και θροΐζον μετάξι). Ο,τι κάνει, και η πιο ανεπαίσθητη κίνησή της, και η πιο απειροελάχιστη χειρονομία της – ένα κούνημα των ακροδάχτυλών της, ένα απροσδόκητο

συνοφρύωμα, το άναμμα ενός σιγαρέτου– φέρει την άλω της ιδιοφυΐας. Η Σοφία Κόκκαλη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ηθοποιός, είναι poetry in motion, είναι χορογραφία συναισθημάτων, είναι το ροκ του εξπρεσιονισμού του μέλλοντός μας. Την

απολαμβάνουμε να δίνει ρέστα στην «Αφιέρωση» του Μπότο Στράους, ενορχηστρωμένη από τον Χάρη Φραγκούλη, και στο «Milky way» του Βασίλη Κεκάτου. Το ταλέντο της είναι η ανθοδέσμη που μας προσφέρει με απαράμιλλη αβρότητα.