Η νέα απόπειρα αναδιαμόρφωσης του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αναδεικνύει περίτρανα ότι η σύγχρονη θεώρηση του ποινικού δικαίου βασίζεται μονομερώς στην ποινική πολιτική. Μια πολιτική μάλιστα η οποία καθοδηγείται (αν όχι απορρέει) από τον επιλεκτικό θυμό (selective outrage) της κοινωνίας απέναντι σε ζητήματα που τυγχάνει να «πιάνουν» το μάτι των πολλών.

Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις αποσταθεροποιούν θεμελιώδεις έννοιες του ποινικού δικαίου (απόπειρα, αναστολή ποινής, έφεση, δικαστικό συμβούλιο κ.λπ.), επιφέροντας επικίνδυνα διαρθρωτικές αλλαγές σε ένα συνεκτικό και συμπαγές σύστημα. Τέτοιου είδους αλλαγές απαιτούν μακρόχρονη έρευνα και παρατήρηση εφαρμογής του δικαίου, τόσο εντός συνόρων όσο και εκτός. Παρά ταύτα, είναι ενθαρρυντικές η ενίσχυση και ανάπτυξη του θεσμού της ποινικής διαπραγμάτευσης που εισήχθη με τον νέο Ποινικό Κώδικα του 2019 και η εξαγγελία για υλοποίηση του συστήματος παροχής κοινωφελούς εργασίας.