Είναι προφανές ότι μεταξύ των επιδιώξεων των προτεινόμενων διατάξεων είναι η αυστηροποίηση των ποινών των εγκλημάτων που διώκονται σε βαθμό πλημμελήματος. Είναι αναγκαία, όμως, η με αυτό τον τρόπο αυστηροποίηση των ποινών;

Με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο τον Ιούνιο του 2023 μονομελές πλημμελειοδικείο Αθηνών δικάζει υπόθεση με κατηγορούμενο για κλοπή και προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας, τον οποίο και καταδικάζει. Η ποινή είναι κατά συγχώνευση 15 μήνες. Το δικαστήριο αποφασίζει, με ειδική αιτιολογία, ότι η έφεση δεν έχει αναστέλλουσα δύναμη. Το δικαστήριο όμως έλαβε υπόψη τον ενώπιόν του κατηγορούμενο, τα χαρακτηριστικά της πράξης, την προηγούμενη συμπεριφορά του, αποφάσισε ότι στην περίπτωσή του –και όχι συλλήβδην– είναι ενδεδειγμένο να οδηγηθεί σε σωφρονιστικό κατάστημα.

Προφανώς το δικαστήριο δεν παρανόμησε, άρα με τις έως σήμερα ισχύουσες διατάξεις ο φυσικός δικαστής δύναται να αποφασίσει τον εγκλεισμό τού κατηγορουμένου σε σωφρονιστικό κατάστημα και για πλημμέλημα. Δεν υποχρεούται, όμως, όπως προτείνεται με τις εξαγγελθείσες τροποποιήσεις.

Το παράδειγμα καταδεικνύει ότι με τις νέες διατάξεις επιχειρείται η κατάργηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστή να διατάξει ή μη τον εγκλεισμό ενός καταδικασθέντος σε σωφρονιστικό κατάστημα, αφού φαίνεται ότι ο νομοθέτης διατηρεί για τον εαυτό του την απόφαση αυτή για ποινές άνω των δύο ετών.

Με τις προτεινόμενες αλλαγές οι κώδικες γίνονται όχι μόνο αυστηρότεροι, αλλά και πρακτικά δύσκολο να εφαρμοστούν.