Μιλώντας στο Documento ο κ. Σεβαστίδης επεσήμανε:

• Για την αυστηροποίηση των ποινών: Τα εγκλήματα τα οποία τελέστηκαν το 2022 με τις αυξημένες ποινές ήταν αυξημένα κατά 25%. Αυτά είναι στατιστικά στοιχεία της ΕΛΑΣ. Η δε βαριά εγκληματικότητα, τα κακουργήματα δηλαδή, αυξήθηκε πάνω από 20%. Επομένως, η αιτία αύξησης ή μείωσης δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της προβλεπόμενης ποινής.

• Για τις φυλακίσεις για ποινές πάνω από δύο τρία χρόνια: Για την κατάσταση των φυλακών έχουμε καταδικαστεί πάρα πολλές φορές. Πολλά ευρωπαϊκά κράτη αρνούνται να εκδώσουν στην Ελλάδα κρατούμενους που έχουν τελέσει εγκλήματα γιατί ακριβώς επικαλούνται συστημικά προβλήματα στις ελληνικές φυλακές. Θέλουμε να λέμε ότι είμαστε κράτος δικαίου όπως οι υπόλοιποι στην Ευρώπη, δεν μπορούμε όμως να συγκρινόμαστε σε ό,τι μας βολεύει. Παραγράφονται οι ποινές των πλημμελημάτων επειδή ακριβώς δεν υπάρχει δυνατότητα και λέμε ότι θα τους βάζουμε όλους μέσα για ποινές φυλάκισης πάνω από δύο τρία χρόνια, έστω και για λίγο;

• Για τη μειωμένη σύνθεση δικαστηρίων: Είναι εγκληματική. Μόνο η Μάλτα έχει μονομελές στο κακούργημα. Καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν δικάζει κακούργημα στο μονομελές. Η μονομελής σύνθεση δεν παρέχει τόσα εχέγγυα ευθυκρισίας σε σχέση με τις πολυμελείς, όπου ανταλλάσσονται απόψεις. Οταν απειλούνται με ποινές μέχρι και ισόβια δεν μπορεί ένας δικαστής μόνος του να οδηγεί στη φυλακή έναν άνθρωπο. Παράλληλα, έμμεσα, όταν σχεδόν όλα τα πλημμελήματα θα πηγαίνουν στο μονομελές, ο κατηγορούμενος δεν θα έχει δικαίωμα προσφυγής. Δεν θα αυξηθεί ο ρυθμός απονομής δικαιοσύνης, για τον απλούστατο λόγο ότι η σκέψη γι’ αυτό το μέτρο είναι η εξής: έχω μια τριμελή σύνθεση. Εναν πρόεδρο πρωτοδικών ή έναν πρόεδρο εφετών και δύο εφέτες. Αντί να δικάζουν τρεις τις 20 υποθέσεις, ο κάθε εφέτης θα πάρει από ένα πινάκιο 20 υποθέσεων. Δεν λειτουργεί όμως έτσι, γιατί για να δημιουργήσω δεύτερο δικαστήριο χρειάζομαι ακόμη έναν εισαγγελέα, ακόμη ένα γραμματέα και ακόμη μία αίθουσα. Και τα τρία αυτά δεν υπάρχουν. Οπότε θα μας μείνει συρρίκνωση δικαιωμάτων με τον ίδιο ρυθμό απονομής δικαιοσύνης και με λιγότερα εχέγγυα ευθυκρισίας.

• Για την κατάργηση παραπεμπτικών βουλευμάτων: Λένε ότι θα αποφύγουμε το συμβούλιο. Μπορεί πράγματι η προδικασία αντί για πέντε χρόνια να κρατήσει τεσσεράμισι. Στο ακροατήριο, όμως, αντί να κρατήσει τέσσερα χρόνια θα κρατήσει οκτώ. Δηλαδή η διαδικασία θα επιβαρυνθεί.

• Για τις δίκες σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, που επιχειρείται να γίνονται χωρίς την παρουσία ουσιωδών μαρτύρων αλλά με ανάγνωση των καταθέσεων της προδικασίας: Μπαίνει μια διάταξη που λέει ότι μάρτυρες αστυνομικοί και ανακριτικοί υπάλληλοι που εξετάστηκαν στην προδικασία καταρχήν δεν καλούνται στο ακροατήριο, εκτός αν κριθεί τόσο σημαντική η κατάθεσή τους. Οπου υπάρχουν αστυνομικοί ως μάρτυρες είναι οι πιο ουσιώδεις μάρτυρες, γιατί είναι οι πρώτοι που έρχονται σε επαφή, λένε πώς κινήθηκε ο δράστης, πού βρέθηκαν τα στοιχεία. Τώρα η κλήτευσή τους θα είναι η εξαίρεση. Το ίδιο και στο εφετείο. Μάρτυρες που εξετάστηκαν στον πρώτο βαθμό δεν θα κλητεύονται στο εφετείο, αλλά θα διαβάζεται η κατάθεσή τους. Αυτές οι διατάξεις, πέρα από την έκπτωση στα δικαιώματα των κατηγορουμένων, είναι εκτεθειμένες σε καταδίκες από το ΕΔΔΑ γιατί σαφώς λέει ότι όταν μιλάμε για εξέταση μάρτυρα δεν εννοούμε ανάγνωση προανακριτικής κατάθεσης. Ο κάθε διάδικος και ιδίως ο κατηγορούμενος θα πρέπει να υποβάλλει ερωτήσεις στον μάρτυρα, να βλέπει την αντίδρασή του και να κατευθύνει τη συζήτηση με τις ερωτήσεις του, να μπορεί να επηρεάσει τη διαδικασία. Σκέτη ανάγνωση δεν λέει τίποτε. Εδώ η λογική είναι να το τελειώνουμε.

Το τελικό συμπέρασμα: όπου υπάρχει κάποια διάταξη που μπορεί να φέρει επιτάχυνση γίνεται με θυσία των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου.