Από επισκέπτης στα νιάτα, μετά ως συνθέτης κάμποσες φορές και μετά ως ηθοποιός μες στ’ αλώνι. Δύο φορές… με τον Δικαιόπολη και με τον γερο-Σειληνό στους «Ιχνευτές».

Η πειθαρχία με υποχρέωνε να συνομιλώ με το τοπίο. Ωρες επί ωρών πάνω στα μάρμαρα. Δεν πατάμε τη θυμέλη. Το ιερατείο του Ασκληπιού. Σεβασμός στα φυσικά ηχεία. Εξι η ώρα το πρωί προτού πάνε οι τουρίστες, Μεγάλη Τρίτη να λέω τους μονολόγους ξυπόλυτος μες στην ορχήστρα.

Ο Διόνυσος με δέχτηκε και με ξενάγησε μαζί με τον βλοσυρό φύλακα που με συμπάθησε και με κέρναγε ελληνικό διπλό σκέτο από το καμινετάκι του. Ο φύλακας μ’ έστειλε να προσευχηθώ στην τρύπα του Ασκληπιού.

Το χώμα της Επιδαύρου είναι άλλο.

Το μουσείο αριστούργημα, αλλά παρατημένο.

Κανένας θεσμός κρατικός δεν έχει σκεφτεί ποτέ η κάθοδος για τις παραστάσεις να συνοδεύεται από ξεναγήσεις στο γύρω γύρω.

Το Ξενία μόλις έφυγε από τα χέρια των ενοικιαστών ψόφησε.

Κανονικά σε μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και το γεγονός ότι είναι γενέτειρα του θεάτρου θα ’πρεπε το Ξενία να είναι κοιτώνες και σπουδαστήρια των θιάσων που κατεβαίνουν ανά εβδομάδα, καθώς επίσης και διαμονητήρια

των θεατρικών σχολών για εκπαιδευτικές εκδρομές όλο τον χρόνο, φιλοξενητήρια αλλοδαπών καλλιτεχνών· λείπει ένας συνεδριακός χώρος.

Το ’χω ξαναπεί: στην Αυστρία σ’ ένα δάσος εκεί που υπάρχει ένα ξύλινο σπιτάκι που έγραφε ο Μάλερ σήμερα η κυβέρνηση της Αυστρίας έχει βάλει φύλακα ένα πρώτο βιολί που έχει χάσει το χέρι του. Το λέω για να συνειδητοποιήσουμε τι δεν κάνουμε.

Η προετοιμασία μιας παράστασης είναι τεράστιο θέμα. Δεν επαρκεί η εβδομάδα. Το εντυπωσιακότερο δε όλων είναι ότι κανένας επίσημος καλλιτεχνικός οργανισμός δεν έχει θέσει το θέμα. Ενα «δεν βαριέσαι» επικρέμαται πάντα.

Η Επίδαυρος –δρω επί της αύρας– είναι ιαματικός τόπος. Είναι τόπος θρησκευτικός. Θυσίας. Θα έπρεπε την ώρα που την πουλάμε διεθνώς να αποδίδει χρήμα και φήμη. Αυτά τα ολίγα για να μην εκπέσω σε κρίσεις των τεκμαινομένων σήμερα.

Δεν υπακούμε στο τοπίο. Και το τοπίο εκδικείται.

Τα φιλιά μου.

Η Παξινού κοιμόταν σε ράντζο στο μουσείο.

ΥΓ.: «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ». Αναρωτιέμαι αν, πέρα από την ουσιαστική της στόχευση, η φράση όπως ορθώθηκε στο κοίλον αποτελεί και την κραυγή του τοπίου για όποιον ποδοπατά την ιερή ορχήστρα με κτηνώδη αναισθησία