Εν συντομία

Αυτή η «υβριδική» προσέγγιση δεν απομακρύνεται από την κοίτη της ελληνικής και μεσογειακής κουλτούρας.

Γιατί ενδιαφέρει

Κορυφαίος τζαζίστας που σέβεται τη μείξη των μουσικών ιδιωμάτων.

Βρεθήκαμε στην παρουσίαση της νέας δισκογραφικής δουλειάς του διεθνούς Eλληνα μουσικού της τζαζ Πέτρου Κλαμπάνη με τίτλο «Tora Collective», στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός, με μια θετική… προκατάληψη: η είδηση της κυκλοφορίας ενός δίσκου που επιχειρεί τον συγκερασμό της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής με τη σύγχρονη τζαζ έχει τη σφραγίδα ενός μουσικού που αντιμετωπίζει την ιδέα της μείξης των ιδιωμάτων με τον δέοντα σεβασμό.

Και αυτό γιατί για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία του σπουδαίου μπασίστα και συνθέτη, από το παρθενικό «Contextual» και το μεστό κράμα τζαζ, μεσογειακής και κλασικής μουσικής του «Minor Dispute» μέχρι την άκρως επιτυχημένη άσκηση ρυθμικής ισορροπίας του «Chroma», η περιδιάβαση σε διαφορετικά πολιτισμικά σταυροδρόμια συνιστά πεδίο οικείο. Η πρόκληση, ωστόσο, παραμένει πρόκληση πέραν του καλλιτεχνικού φορτίου που φέρει ο Κλαμπάνης και η ομάδα των εξαιρετικά ταλαντούχων συνεργατών του που την αποτελούν οι Αρετή Κετιμέ (τραγούδι), Θωμάς Κωνσταντίνου (ούτι, λαούτο), Γιώργος Κωτσίνης (κλαρίνο), Kristjan Randalu (πιάνο), Ziv Ravitz (τύμπανα, ηλεκτρονικά).

Το τελικό αποτέλεσμα του εγχειρήματος, ωστόσο, διέλυσε κάθε δεύτερη σκέψη. Πού οφείλεται αυτή η

διαπίστωση; Μα στο ότι το μουσικό αφήγημα που δημιουργήθηκε κατορθώνει να στήσει ακριβώς «γέφυρες» ανάμεσα στην παιγνιώδη διάθεση της τζαζ με τη διαχρονικότητα και τη βαρύτητα του μηνύματος της παραδοσιακής μουσικής. Κεντρικός άξονας είναι η ίδια η σπουδή του Κλαμπάνη να αναδείξει κομμάτια όπως τα «Ξεχωρίσματα», «Συμπεθέρα», «Χαρικλάκι» και «Μενεξέδες και ζουμπούλια» μέσα από τον χαρακτήρα τους, «πειράζοντάς» τα όσο τους πρέπει και με αιχμή του δόρατος το τρίπτυχο που συνθέτουν ο ήχος του κλαρίνου, η προσεγμένη χρήση εγχόρδων και κρουστών και η ιδιαίτερη φωνή της Κετιμέ. Στο δέκατο κομμάτι του άλμπουμ, με τον ευφυώς αντιφατικό τίτλο «Εντεκα», είναι ακριβώς που αποτυπώνεται με τον πλέον γλαφυρό τρόπο αυτή η επιτυχία της συνομιλίας μεταξύ σύγχρονου και παραδοσιακού, με τις πινελιές ανάμεσα στα επιμέρους μουσικά όργανα να υπηρετούν τον εξωστρεφή και χορευτικό σκοπό. Είναι, όμως, και στα τρία νέα πρωτότυπα κομμάτια «Disoriented», «Tora» και «South by Southeast» στα οποία ο Κλαμπάνης και το υβριδικό σύνολό του χωρίς να απομακρύνονται από την κοίτη της ελληνικής και μεσογειακής κουλτούρας αφήνουν τον εαυτό τους πιο ελεύθερο, έχοντας το πιάνο του Randalu ως καθοδηγητικό υποδοχέα της αρμονικής εφευρετικότητας.

Είναι ακριβώς το προαναφερθέν επίθετο, «αρμονικός», που συνοψίζει το «Τora» και το κάνει αντίστοιχο των φιλοδοξιών που έθεσε. Αξιοποιώντας τη δύναμη της μουσικής και εστιάζοντας στα οικουμενικά μουσικά μοτίβα, το στοίχημα του Κλαμπάνη πετυχαίνει ακριβώς να πυροδοτήσει τον διάλογο ανάμεσα σε μια καλώς εννοούμενη νοσταλγία και έναν έμπλεο μελέτης αυτοσχεδιασμό. Πρόκειται για ένα όχι μικρό στοίχημα που κερδίζεται και αφήνει μια δημιουργικά προκλητική παρακαταθήκη για το εγγύς μέλλον.