Κάποτε σκότωναν τα άλογα όταν γερνούσαν. Στην Ελλάδα σκοτώνουν τώρα τις γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας. Νέες, μεσήλικες, ηλικιωμένες, δεν υπάρχουν διακρίσεις στις υποψήφιες.

Θα πας εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή. Το παλιό τραγούδι βρίσκει νέες εφαρμογές. Η Ελλαδάρα μας διαθέτει, όπως δείχνουν οι τελευταίες εικόνες κομματιασμένων γυναικών, πλήθος από μάτσο άντρες έτοιμους να υπερασπιστούν την τιμή τους με το μαχαίρι.

Φταίνε η πατριαρχία, η δεσποτική νοοτροπία πολλών αρσενικών, η αντίληψη για την Εύα που είναι έτοιμη πάντα να εξαπατήσει τον Αδάμ, το κακό το ριζικό μας. Είναι βαθιά τα αίτια, αν πιστέψουμε τους ειδικούς και τις φεμινίστριες. Και χρειάζεται μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια από την πολιτεία και την κοινωνία.

Σιγά τον πολυέλαιο. Καλέ αυτή έφταιγε. Το πήρε στον λαιμό της το παιδί – η δολοφονημένη! Αυτή είναι η εξήγηση για πολλούς, ακόμη και για πολλές. Και περνάει πολύ ανάμεσα σε νοικοκυραίους, κατόχους εθνικού ISO, μετόχους ενός μέλλοντος στο οποίο η γυνή θα φοβείται τον άνδρα.

Ε δεν είναι και πολιτικό αυτό το ζήτημα, φωνάζει η κυβέρνηση. Αλλά αρνείται με πείσμα –από πρώτη ματιά παράλογο– να ονοματίσει τη γυναικοκτονία και να την εντάξει ως

ειδικών χαρακτηριστικών έγκλημα στον Ποινικό Κώδικα.

Δεν πάμε καθόλου καλά πάντως. Πανδημία, ακρίβεια, πόλεμος, φωτιές, ανασφάλεια πολιορκούν την καθημερινότητα. Ολα μοιάζουν κανονικά αλλά τίποτε δεν είναι. Κι όταν υπάρχει η καύσιμη ύλη της πατριαρχίας και του άντρα ιδιοκτήτη και αφέντη, πιο εύκολα ανάβει η φωτιά.

Με θύματα πάντα γυναίκες. Ως πιο ευάλωτες σωματικά και κοινωνικά, πληρώνουν τις ιεραρχήσεις της κοινωνίας μας.

Σημείωση: Τον ακραίο συντηρητισμό του καθεστώτος, που δεν θέλει να ακούγεται η λέξη γυναικοκτονία, περιφρονεί επιδεικτικά τον φεμινισμό, εξυμνεί την εικόνα της οικογένειας USA 1950, ανέχεται τον βιασμό –και τους βιαστές– και φιλάει το χέρι του ομοφοβικού παπά, μην τον βάζετε στην μπάντα.

Κάθαρση και βήμα μπροστά όταν η δυστοπία σκοτώνει υπήρξε πάντα ένα ωραίο μπαμ, να γίνουν όλα γης μαδιάμ. Αλλά, δυστυχώς, για την ώρα η λεγόμενη κοινωνική πλειοψηφία μετράει πληγές και αποταμιεύει γνώσεις της ενημέρωσης 108.

Ευτυχώς, η ελπίδα μαραζώνει, διώκεται, φακελώνεται, λοιδορείται, αλλά ποτέ δεν πεθαίνει.