Στη συζήτησή μας με τους φοιτητές δεν θα μπορούσε να μην τεθεί και το ζήτημα της μελλοντικής τους επαγγελματικής αποκατάστασης. Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των ευκαιριών για τους νέους επιστήμονες και ο προβληματισμός για το μέλλον είναι καθημερινός και βασανιστικός.

«Το ερώτημα “μετά το πτυχίο τι κάνουμε;” το θέτω σε καθημερινή βάση στον εαυτό μου» επισημαίνει στο Documento η Χρύσα και συνεχίζει απαντώντας το: «Δεν ξέρω. Τελειώνοντας τις σπουδές εδώ, κάνοντας μεταπτυχιακό εδώ, έχεις τον επαγγελματικό/πανεπιστημιακό κύκλο σου εδώ. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ο οικογενειακός κύκλος που έχεις χτίσει στα φοιτητικά σου χρόνια (φίλοι που έγιναν οικογένεια) – δεν είναι εύκολο να τον αποχωριστείς. Επειτα υπάρχει και η άλλη σκέψη, μήπως μπορούμε να αλλάξουμε κάτι εδώ, μήπως είμαστε η γενιά που θα ανατρέψει την κατάσταση».

Μαζί της συμφωνεί και ο Παναγής, ο οποίος ως μελλοντικός νομικός σκέφτεται το εξωτερικό, δεν είναι όμως η πρώτη επιλογή του. Αλλοι συνάδελφοί του είναι αποφασισμένοι να φύγουν

λόγω των ευκαιριών που δίνονται στο εξωτερικό. Παρά το ανταγωνιστικό περιβάλλον, εκείνος δηλώνει ξεκάθαρα: «Δεν θέλω να φύγω, για συναισθηματικούς λόγους. Ομως δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Ακούω συναδέλφους που βγαίνουν στην αγορά και αντιμετωπίζουν ένα χάος με μισθούς πείνας, με τεράστιο όγκο δουλειάς και μηδενική αναγνώριση».

Τις ελάχιστες ευκαιρίες στην Ελλάδα επικαλείται και η Ελενα ως φοιτήτρια διεθνών σχέσεων. Από την πλευρά της θεωρεί ότι μόνο αν κάνει κάτι που σχετίζεται πλαγίως με το αντικείμενό της, μπορεί να μείνει στη Ελλάδα. «Το εξωτερικό», όπως εξηγεί, «είναι και ο λόγος που επέλεξα αυτήν τη σχολή. Είναι άλλη η ποιότητα της ζωής και οι ευκαιρίες, αλλά και το αντικείμενο των σπουδών μου με οδηγεί εκεί». Απόλυτα ξεκάθαρη στο ερώτημα του Documento είναι η Σοφία, η οποία επιθυμεί να φύγει στο εξωτερικό και θα ήθελε να ξεκινήσει εκεί την επαγγελματική της καριέρα, επειδή πολύ απλά στην Ελλάδα τού σήμερα δεν υπάρχει περιθώριο για τους νέους «να εμπνευστούν ώστε να παραμείνουν».