Ηταν αρχές του 2018 όταν κατέστη δυσκολότερη η ψήφιση της απεργίας σε πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο από την κυβέρνηση Τσίπρα με υπουργό Εργασίας την Εφη Αχτσιόγλου (ψηφίστηκε η παρουσία – απαρτία του 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών της πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική συνέλευση η οποία θα λάβει την απόφαση για απεργία). Ηταν η πρώτη παρέμβαση στο απεργιακό δικαίωμα από το 1982 και τον εμβληματικό νόμο 1264. Ακολούθησε το 2021 ο νόμος Χατζηδάκη που, πέραν των υπόλοιπων δυσχερειών (εξασφάλιση ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας, απαγόρευση πραγματοποίησης απεργιών που έχουν κηρυχθεί παράνομες), έφερε και αστική ευθύνη συνδικαλιστών που ασκούν βία σε απεργοσπάστες. Πλέον ποινικοποιείται και η άσκηση ψυχολογικής βίας.

Συγκεκριμένα αναγράφεται: «Οποιος α) εμποδίζει την ελεύθερη και ανεμπόδιστη προσέλευση ή αποχώρηση από την εργασία ή την παροχή της εργασίας από εργαζομένους οι οποίοι δεν συμμετέχουν σε απεργία και επιθυμούν να εργαστούν ή ασκεί σωματική ή ψυχολογική βία σε βάρος τους ή β) συμμετέχει σε κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων τους κατά τη διάρκεια απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον διακοσίων (200) ημερησίων μονάδων».

Η συνέπεια: Πέραν της άσκησης σωματικής βίας, που έτσι και αλλιώς διώκεται ποινικά εδώ και πολλά χρόνια, η ποινικοποίηση της ψυχολογικής βίας, που είναι παντελώς αόριστη, στρώνει ευρύ πεδίο αυθαιρεσιών και διώξεων μέσω προσχηματικών αγωγών σε συνδικαλιστές ή αγωνιζόμενους με απεργιακές κινητοποιήσεις μισθωτούς.