Α «πό Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα» δεν είναι πλέον μια ελληνική παροιμία, αλλά η συμπυκνωμένη αγωνία της Ευρώπης πώς θα τα βγάλει πέρα, αφού ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν φαίνεται να τελειώνει και η ενεργειακή κρίση παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Η αυτοπεποίθηση της Ούρσουλα και του υπουργού Οικονομικών του Μακρόν, που τον περασμένο Μάρτιο δήλωναν ότι με τις κυρώσεις «θα προκαλέσουμε την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας», είναι ανάμνηση παλιά. Αυτό που καταρρέει είναι οι ευρωπαϊκές οικονομίες, το ρούβλι ανεβαίνει, το ευρώ στα τάρταρα, η γερμανική ατμομηχανή αγκομαχάει από τα ελλείμματα, ενώ οι παραιτήσεις Τζόνσον και Ντράγκι προκαλούν τριγμούς στο αφήγημα της σταθερότητας.

Αντίθετα, ο «στρατηγός χειμώνας» που η Ρωσία είχε χρησιμοποιήσει αμυντικά για να συντρίψει τις στρατιές του Ναπολέοντα και του Χίτλερ τώρα μετατρέπεται σε εξαγώγιμο και επιθετικό προϊόν. Καταφύγια ζεστασιάς ετοιμάζονται, διακοπές ρεύματος προγραμματίζονται, εμβληματικά κτίρια στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν θα λάμπουν τις νύχτες, ενώ ύφεση και πληθωρισμός σαρώνουν το λαϊκό εισόδημα.

Φυσικό λοιπόν να αναρωτηθεί ένας λογικός πολίτης: οι ηγεσίες της Δύσης δεν ήξεραν ότι οι κυρώσεις θα καταλήξουν σε φιάσκο; Είναι τόσο ανιστόρητες που δεν γνωρίζουν ότι όπου επιβλήθηκαν, από την Κούβα έως την Κορέα και από το Ιράν μέχρι τη Βενεζουέλα, έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα; Τα αυταρχικά καθεστώτα εδραιώθηκαν και οι ελίτ ενισχύθηκαν. Ο Σάιμον Τζένκινς, ένας από τους παλαιότερους αρθρογράφους του «Guardian», τις χαρακτηρίζει «πιο κακοσχεδιασμένη και αντιπαραγωγική πολιτική στην πρόσφατη διεθνή ιστορία». Με τις πρόσφατες εξελίξεις δικαιώνεται και ο Παναγιώτης Κονδύλης, που έγραφε πριν από 30 χρόνια: «Η ευρωπαϊκή και προπαντός η γερμανική μυωπία, όπως φαίνεται με την υποστήριξη του αμερικανικού σχεδίου για την επέκταση του ΝΑΤΟ ίσαμε τα ρωσικά σύνορα, θα δώσει τροφή σε μια απολύτως θεμιτή δυσπιστία της Ρωσίας και θα σπρώξει τη γιγαντιαία αυτή χώρα ή στην επιθετική απομόνωση ή στην αγκαλιά της Κίνας».

Και μέσα σ’ όλο αυτό το ψυχροπολεμικό κλίμα οι Αμερικάνοι ανοίγουν κι άλλο μέτωπο για τα μάτια της Ταϊβάν και η δημοκρατική Δύση, που αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας όλους τους δικτάτορες του πλανήτη, τώρα είναι έτοιμη να πέσει στα πόδια τους για μερικές σταγόνες πετρελαίου ή φυσικού αερίου. Μια αισθητή πάντως μεταστροφή παρατηρείται και στη στάση της κοινής γνώμης. Λιγόστεψαν οι ουκρανικές σημαίες στα προφίλ, μειώθηκαν και οι χαρακτηρισμοί «κρυφοπουτινάκια» προς τους διαφωνούντες. Μπροστά στον κίνδυνο να τουρτουρίζουν τον χειμώνα και να γυρνάνε με άδειο καλάθι από το σουπερμάρκετ, υποχώρησε και η ευαισθησία απέναντι στους χιλιάδες δύσμοιρους Ουκρανούς που σκοτώνονται καθημερινά. Τους πήρε στον λαιμό του ο Ζελένσκι, που μετά τις πόζες στα χαρακώματα επέλεξε μετά της συζύγου την γκλαμουριά της «Vogue», λες και ο πόλεμος είναι συλλογή από καρδούλες στα σόσιαλ. Θεώρησε πως με την αρχική συμπαράσταση των ΜΜΕ και ΜΚΔ θα κέρδιζε, σαν την κοπελίτσα που ανεβάζει φωτογραφίες στο Instagram και νομίζει πως είναι μοντέλο.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, μετά και τα γεγονότα στην Ταϊβάν. Οπως λένε πάντως και στη Wall Street: «Οταν τραβηχτούν τα νερά θα φανεί τι μαγιό φορούσε ο καθένας».