Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές και ορκίστηκε η κυβέρνησή του ήταν να περάσει στην εποπτεία του την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Επειδή, όπως ανέφεραν τότε τα ενσωματωμένα ΜΜΕ, «λόγω της ιδιαίτερης φύσης των θεμάτων που χειρίζεται η ΕΥΠ για υποθέσεις τρομοκρατίας ή εθνικά ζητήματα, θεωρείται ότι πρέπει να υπάρχει άμεση πρόσβαση και επικοινωνία με τον πρωθυπουργό».

Το δεύτερο που έκανε τότε ο Μητσοτάκης ήταν να διορίσει «επιτελάρχη» τον ανιψιό του Γρηγόρη Δημητριάδη και, προφανώς σε συνεννόηση μαζί του, να βάλει επικεφαλής της ΕΥΠ τον… μουσικό και αρχισεκιουριτά Παναγιώτη Κοντολέων.

Με άλλα λόγια, αυτοί που ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκρινε έμπιστους για να του εξασφαλίσουν άμεση πρόσβαση στο «υλικό» της υπηρεσίας και οι οποίοι του διασφάλιζαν την άμεση επικοινωνία με τις δραστηριότητες της ΕΥΠ ήταν αυτό το δίδυμο που παραιτήθηκε με διαφορά λίγων ωρών την Παρασκευή κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για τις παρακολουθήσεις.

Αυτή η δεδομένη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των τριών ήταν η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να υλοποιείται ο έλεγχος της ΕΥΠ προσωπικά από τον Μητσοτάκη. Και αυτή ακριβώς η σχέση είναι που τώρα, μετά την εμπλοκή τους στις παρακολουθήσεις του αρχηγού του ΚΙΝΑΛ Νίκου Ανδρουλάκη και του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη, «δείχνει» την πόρτα της εξόδου και στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Γιατί αν ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε –κάτι που είναι απίθανο– τις παράλληλες δραστηριότητες των κολλητών του, οφείλει να παραιτηθεί, πληρώνοντας όπως αρμόζει στις δημοκρατίες την ηθελημένη άγνοιά του, τις δυνατότητες που εκχώρησε σε ανθρώπους που δεν έπρεπε.

Εάν πάλι γνώριζε, όπως και είναι το πιο λογικό, και πάλι οφείλει να παραιτηθεί για την αντιδημοκρατικότητα αυτών των ενεργειών του.

Γιατί η τοξικότητα δημιουργείται όταν οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται ιδιοτελώς τις δυνατότητες που τους δίνουν τα αξιώματα που κατέχουν, όταν προσπαθούν να ελέγξουν προσωπικά όλους τους αρμούς του κράτους για να εξοστρακίσουν τους αντιπάλους τους. Γιατί η τοξικότητα δηλητηριάζει τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο όταν επιτρέπεται σε κάποιους πολιτικούς να μην αναλαμβάνουν τις πολιτικές και άλλες ευθύνες τους και να τη σκαπουλάρουν διά κάποιων παραιτήσεων, μετακινήσεων και ανασχηματισμών.

Γιατί δεν θέλουμε μια Ελλάδα σαν αυτήν που σχεδιάζουν ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, όπου οι παρακολουθήσεις θα θεωρούνται… κανονικότητα, η ανέχεια «φυσιολογική» αφού «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και οι διακρίσεις θα είναι καθεστώς.

Και γιατί είναι λογικό ο Μητσοτάκης να ακολουθήσει τους δικούς του στην έξοδο. Και θα ήταν καλό βγαίνοντας να κλείσει και την πόρτα.