Είκοσι μέρες και είκοσι νύχτες πέρασαν από τότε που η κακοκαιρία Ντάνιελ χτύπησε τη Θεσσαλία, αφήνοντας στο διάβα της 17 νεκρούς. Τότε που οι άνθρωποι ήταν ανεβασμένοι στις ταράτσες και τις στέγες των σπιτιών τους, άλλοι κουβαλώντας τους ηλικιωμένους γονείς τους και άλλοι κρατώντας τα μωρά τους αγκαλιά, ελπίζοντας να μην πνιγούν. Εικόνες ολικής καταστροφής. Ανθρωποι που είδαν τους κόπους μιας ζωής να βυθίζονται στα λασπόνερα. Ηλικιωμένοι με δάκρυα στα μάτια και ελάχιστα προσωπικά είδη ανά χείρας να τρέχουν να σωθούν. Σήμερα καλούνται να συμβιβαστούν με την απώλεια –κάθε μορφής– και την απουσία του κρατικού μηχανισμού, που για ακόμη μια φορά απέτυχε να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας κοινωνίας που βουλιάζει. Οι ελπίδες τους στηρίζονται στους εθελοντές που έρχονται από όλα τα μέρη της Ελλάδας και αποδεικνύουν άλλη μια φορά πως η αλληλεγγύη ξεπερνά το «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ανήμπορα ζώα που πνίγηκαν και σήμερα στοιβάζονται στις άκρες των χωριών, δημιουργώντας μια τεράστια υγειονομική βόμβα. Χαμένες σοδειές και καταστραμμένα χωράφια που θα κάνουν χρόνια να καλλιεργηθούν ξανά. Αρρώστιες που θερίζουν, οι ελλείψεις σε φάρμακα τεράστιες και ο κάμπος μια απέραντη λίμνη. «Να είμαστε έτοιμοι γιατί βλέπω να ξαναπνιγόμαστε» λέει ο Κώστας Μαραγκός από τον Παλαμά Καρδίτσας. «Οι ζημιές είναι τεράστιες, αν βρέξει ξανά δεν προλαβαίνουμε... δεν ξέρουμε αν θα σωθούμε». Είκοσι ημέρες μετά το Documento δίνει ξανά τον λόγο στους ίδιους τους πληγέντες.

ΟΚώστας Μαραγκός από τον Παλαμά Καρδίτσας ήταν από τους πρώτους πολίτες που επικοινώνησαν με το Documento αμέσως μετά τη βιβλική καταστροφή, μεταφέροντάς μας τις εικόνες αποκάλυψης που έζησε ο τόπος του. Οι μέρες πέρασαν κι ακόμη παλεύει να σώσει ό,τι σώζεται.

«Εδώ τις τελευταίες μέρες δεν έχει γίνει τίποτε» μας λέει και συνεχίζει με την κούραση να χρωματίζει τη φωνή του: «Υποτίθεται ότι περιμένουμε να περάσουν κλιμάκια για τις αποζημιώσεις. Σε κάποιους έχουν αρχίσει και μπαίνουν οι 6.600 ευρώ», αν και «αυτό γίνεται ανεξέλεγκτα από τα Ε9, δηλαδή όποιος έχει δηλωμένο σπίτι εδώ, με αποτέλεσμα να έχουν πάρει αποζημιώσεις και άνθρωποι που δεν επλήγησαν από το νερό. Ανθρωποι που ξέρω στη Ματαράγκα και δεν πατήθηκαν από το νερό πήγανε, έκαναν δήλωση και πήρανε την αποζημίωση. Δεν υπάρχει έλεγχος».

Οσο για τον ίδιο και την οικογένειά του, «τα παιδιά μου είναι στην Αθήνα, τη δουλειά μου ξέχνα τη για ένα διάστημα γιατί το μαγαζί που δούλευα πήρε νερό στο 1,60 μ., η ζημιά που έχει πάθει ο άνθρωπος είναι τεράστια, τα μηχανήματα που είχε μέσα είναι πανάκριβα, το ένα κοστίζει μεταχειρισμένο 30.000 ευρώ».

Από πλευράς πολιτείας «το μόνο που κάνουνε είναι να μαγειρεύουν στο δημαρχείο και πάμε και παίρνουμε φαγητό όλες αυτές τις μέρες. Υποτίθεται περιμένουμε να περάσει κλιμάκιο για αυτοψία, γιατί λένε πως θα δώσουν έως και 10.000 ευρώ για τις ζημιές που έχεις πάθει σε ντουλάπια κουζίνας κ.λπ. και μετά επιπλέον 20.000 για αυτούς που έχουν δομικές ζημιές στον σκελετό των σπιτιών».

«Στην περιοχή είναι ως επί το πλείστον βαμβακοπαραγωγοί και δεν ξέρουμε αν θα είναι καλλιεργήσιμα τα χωράφια την επόμενη μέρα. Πανάκριβα μηχανήματα καταστράφηκαν. Το καθένα κοστίζει 15.000 με 20.000 ευρώ, άλλο για να σπείρεις, άλλο για να θερίσεις, άλλο για να οργώσεις, τα έχουν χάσει όλα οι άνθρωποι. Σκέψου έναν αγρότη που έχασε κτήματα, τρακτέρ, μηχανήματα από τα οποία έβγαζε λεφτά. Τα χωράφια του δεν ξέρει αν θα είναι καλλιεργήσιμα, έχασε το σπίτι του…» λέει.

Μια πενταμελής οικογένεια με ένα παιδί ΑμεΑ δεν έχει πια σπίτι να μείνει. «Η αδερφή του, που μένει σε άλλο χωριό, τους βρήκε ένα σπιτάκι να το νοικιάσουν προσωρινά και να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν. Ενώ λοιπόν τα συμφωνήσανε, τώρα η σπιτονοικοκυρά τούς είπε να φύγουν γιατί το σπίτι έκανε κάποιες ρωγμές. Η κοπέλα που πήγε να καθαρίσει το σπίτι μου είπε πως οι ρωγμές προϋπήρχαν και δεν έγιναν με την πλημμύρα. Αυτοί θέλουν να δηλώσουν και να πάρουν αποζημίωση. Δεν έχουν άλλη επιλογή, θα φύγουν, τώρα ψάχνουν να βρουν άλλο. Στον Παλαμά δεν έχει σπίτια διαθέσιμα προς ενοικίαση».

«Κι αν πλημμυρίσουμε ξανά;»

Ο κ. Κώστας αναρωτιέται τι θα συμβεί την επόμενη μέρα: «Εμείς δεν