Οι πέντε Ελληνες, τρία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και δύο πολίτες που τους συνόδευαν ως διερμηνείς, που βρήκαν τραγικό θάνατο στη Λιβύη, είναι:

• Αντιπλοίαρχος (ΥΝ) Γλυκερία Μεμεκίδου ΠΝ της Διεύθυνσης Υγειονομικού του ΓΕΕΘΑ. Ηταν 46 ετών, εργαζόταν ως νοσηλεύτρια στην ογκολογική κλινική του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών.

• Επισμηναγός (ΥΝ) Ευαγγελία (Εύη) Ανδρεαδάκη της Διεύθυνσης Υγειονομικού του ΓΕΕΘΑ. Ηταν 40 ετών και εργαζόταν ως νοσηλεύτρια στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας. Είχε παντρευτεί πριν από περίπου ένα χρόνο. Ο αδερφός της είχε επίσης σκοτωθεί σε τροχαίο, ενώ ο θείος της, πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, είχε σκοτωθεί εν ώρα καθήκοντος όταν το αεροσκάφος του συνετρίβη κατά τη διάρκεια αποστολής.

• Αρχιλοχίας (ΠΖ) Γεώργιος Βούλγαρης της Διοίκησης Ειδικού Πολέμου του ΓΕΕΘΑ. Ηταν 27 ετών, είχε λάβει μέρος και σε ανθρωπιστική αποστολή στο Σουδάν και ήταν παντρεμένος.

• Αντζελα-Μοίρα Μανδαλιού (34 ετών), διερμηνέας. Κόρη του προέδρου της ελληνικής κοινότητας Βεγγάζης και αδερφή του Φίλιππου Μανδαλιού που επίσης σκοτώθηκε στο δυστύχημα. Είχε παντρευτεί μόλις μία εβδομάδα πριν από τον θάνατό της.

• Φίλιππος Μανδαλιός (33 ετών), διερμηνέας. Γιος του προέδρου της ελληνικής κοινότητας Βεγγάζης και αδερφός της Αντζελας Μανδαλιού.

Σε ένα μικρό αλλά απολαυστικό βιβλιαράκι με τίτλο «Η τέχνη τού να έχεις πάντα δίκιο» ο Αρτουρ Σοπενχάουερ καταγράφει ειρωνικά μερικά από τα ρητορικά τεχνάσματα πειθούς με τη μέθοδο της παραπλάνησης: «Μπορείτε όχι απλώς να παραποιήσετε τα λόγια μιας αυθεντίας αλλά να τα διαστρεβλώσετε τελείως ή να αποδώσετε στην αυθεντία κάτι που επινοήσατε ο ίδιος». Στην περίπτωση της Θεσσαλίας τα κυβερνητικά στελέχη χρησιμοποίησαν κατά κόρον μεμονωμένες επιστημονικές απόψεις για να δικαιολογήσουν ότι ο όγκος της βροχής δεν ήταν αντιμετωπίσιμος. Κατέφυγαν επίσης στην παρετυμολογία και τη μορφολογία του εδάφους ώστε εμμέσως να ενοχοποιήσουν τους κατοίκους, που δεν ήξεραν σε τι τόπο επέλεξαν να ζήσουν.

Ιδιαίτερα προσφιλής μέθοδος και η εμμονή σε μια αναπόδεικτη θέση που καταλήγει στη θριαμβολογία μέσω της κατακερματισμένης αλήθειας. Ανακοινώνεται π.χ. ότι άνοιξε η εθνική οδός αλλά αποκρύπτεται ότι πλημμύρισε η τηλεδιοίκηση των τρένων στη Λάρισα και δεν θα ξαναλειτουργήσουν σύντομα. Προβάλλονται τα λασπωμένα σπίτια, αλλά μόνο για να τονιστεί η

αποτελεσματικότητα των κρατικών δυνάμεων. Οταν το τηλεοπτικό κοινό έχει εξουθενωθεί από τις εικόνες της καταστροφής και δεν μπορεί πλέον να τις μεταβολίσει στο «σταθερά, τολμηρά, μπροστά», έρχεται η παρηγοριά των αποζημιώσεων.

Τα δεκάδες χιλιάδες νεκρά ζώα δεν μεταφέρονται σε ψυγεία αλλά με καρότσες φορτηγών, διότι οι κρατικές υπηρεσίες έχουν πλέον το know-how από τότε που τα ασθενοφόρα αντικαθίστανται με αγροτικά και οι διασώστες του ΕΚΑΒ με πυροσβέστες. Στο μεταξύ οι λοιμωξιολόγοι που ήταν καθημερινά πρώτο τραπέζι πίστα κατά την πανδημία εξαφανίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους στις διαφωνίες μεταξύ της Αγαπηδάκη και του Μπέου αν το νερό είναι πόσιμο. Μόνα και αβοήθητα και τα παιδιά κάτω στον κάμπο. Παρόλο που έχουν χάσει βιβλία και υπολογιστές μες στον βούρκο, ο Πιερρακάκης διαβεβαιώνει ότι τα μαθήματα θα γίνονται με τηλεκπαίδευση, αγνοώντας παράλληλα πότε θα διεξαχθεί ο έλεγχος στατικότητας των σχολικών κτιρίων. Αραγε αυτή η αισιοδοξία και η ψυχική ευφορία να είναι μεταδοτικές από τα πρόβατα που έφαγαν 100 κιλά θεραπευτικής κάνναβης σε θερμοκήπιο του Βόλου; Δεν εξηγείται αλλιώς. Γιατί και η πρόεδρος της Δημοκρατίας Κα

Αυτοί που συνέτρεξαν πραγματικά τους κατοίκους ήταν οι γείτονες, οι εκατοντάδες εθελοντές, οι νεαροί με τα σκουλαρίκια, η κοινωνική κουζίνα του Αλλου Ανθρώπου και ο απλός κόσμος

τερίνα Σακελλαροπούλου εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι οι Ελληνες εφοπλιστές θα συμβάλουν στην αποκατάσταση των ζημιών.

Κακά τα ψέματα. Εκείνοι οι χάρτες των πλημμυρικών φαινομένων που δεν στείλαμε στην ΕΕ επικαιροποιήθηκαν ωστόσο στην κοινωνική τους αποτύπωση. Αυτοί που συνέτρεξαν πραγματικά τους κατοίκους ήταν οι γείτονες, οι εκατοντάδες εθελοντές, οι νεαροί με τα σκουλαρίκια, η κοινωνική κουζίνα του Αλλου Ανθρώπου και ο απλός κόσμος. Οι φανατικοί χριστιανοί είχαν τα δικά τους σεκλέτια με τις ταυτότητες και δεν ευκαιρούσαν να απλώσουν χείρα βοηθείας.

Οσο περνάει ο καιρός και οι κάτοικοι βρίσκονται μπροστά στις καταστραμμένες υποδομές, στο μολυσμένο έδαφος και στις επιδημίες τόσο το σοκ θα παίρνει το όνομα «kοyaanisqatsi». Αυτή την περίεργη λέξη των Ινδιάνων που σημαίνει ζωή χωρίς ισορροπία, τραυματισμένη ως τις ρίζες. Θεσσαλία και Εβρος θα είναι σκηνές από την ταινία, όπου τα όμορφα τοπία μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε σύννεφα καταιγίδας και πύρινες φλόγες. Θα έχουν μείνει μόνο το χωνί του ολέθρου και κάτι λυπημένα πρόσωπα που θα θρηνούν μαζί με τους μαυρόγυπες.

Σπάνια έχεις δεύτερες ευκαιρίες να δημιουργήσεις πρώτες εντυπώσεις. Γι’ αυτό οι 100 πρώτες μέρες μιας διακυβέρνησης θεωρούνται σημαντικές τόσο συμβολικά όσο και σε ουσία. Οσο κι αν προσπαθήσει μια κυβέρνηση, δύσκολα μπορεί να αλλάξει το στίγμα των πρώτων μηνών. Πλέον πλησιάζουμε τις 100 ημέρες της επανεκλεγμένης κυβέρνησης και το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι πως δεν έχει καμία σχέση με την κυβέρνηση που ανέλαβε τέσσερα χρόνια πριν.

Πολιτευόμενη με την ταμπέλα των «αρίστων», το 2019 η κυβέρνηση ήρθε με ατζέντα. Στελεχώθηκε γρήγορα, πέρασε αστραπιαία τα πέντε πρώτα νομοσχέδια, αντέδρασε γρήγορα στον Εβρο και έδωσε την εντύπωση αποτελεσματικής διαχείρισης του πρώτου κύματος πανδημίας.

Η πρώτη εικόνα αποτελεσματικότητας, ειδικά σε σύγκριση με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τέτοια που διήρκεσε ακόμη και αφότου άρχισε να αποσυντίθεται το προσωπείο της «αριστείας» της. Ηδη η αντίδρασή της στο δεύτερο κύμα της πανδημίας ήταν τραγικά ελλειμματική, ενώ γεγονότα όπως η Αττική οδός, η Εύβοια, οι υποκλοπές και η τραγωδία στα Τέμπη, που θα είχαν γονατίσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, πέρασαν ουσιαστικά χωρίς να την ακουμπήσουν. Οι πρώτες εντυπώσεις τής έδωσαν στο πιάτο τις τελευταίες εκλογές.

Αντίθετα, οι δεύτερες 100 μέρες της κυβέρνησης χαρακτηρίζονται από εγκληματικές παραλείψεις, κενά εξουσίας, αλληλοεπικαλύψεις αρμοδιοτήτων, αντικρουόμενες κυβερνητικές προσεγγίσεις. Ενα Μαξίμου μπάχαλο, μια σειρά υπουργών κατώτερων των περιστάσεων, απροετοίμαστων για όποια κρίση, χωρίς καμία πρόβλεψη ή δυνατότητα συντονισμού. Τα μόνα που μοιάζει να συνεχίζουν τη δουλειά τους σαν να μην άλλαξε τίποτε είναι τα περήφανα αγόρια του Μαξίμου, που μοιάζει να πιστεύουν ότι ο βασιλιάς είναι ακόμη ντυμένος.

Πώς γίνεται δύο κυβερνήσεις με τον ίδιο πρωθυπουργό να έχουν τόσο διαφορετικές 100 πρώτες μέρες; Καμιά φορά η πιο προφανής εξήγηση είναι και η πιο πιθανή. Η συγκυριακή βεβαιότητα ότι τίποτε δεν κλονίζει την κυριαρχία της έχει μετατρέψει την κυβέρνηση από «άριστη» σε βαθύτατα αλαζονική. Τίποτε, όμως, δεν σκοτώνει πιο γρήγορα στην πολιτική από την αλαζονεία. Σε απομονώνει τόσο από την κοινωνία όσο και από την εποικοδομητική κριτική.

Η ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή για τις πυρκαγιές ήταν χαρακτηριστική. Εδωσε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την αίσθηση ενός ανθρώπου που πιστεύει πως μας κάνει χάρη που μας μιλάει, διότι μόνο αυτός νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή. Σπάνια μπορεί να δει κανείς τόσο μεγάλη αποκοπή ενός πρωθυπουργού από την πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία, όσο και ελάχιστη διάθεση να ακούσει προτάσεις.

Η προοπτική παραμονής στο τιμόνι της χώρας για μια τετραετία μιας κυβέρνησης που ενώ δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται αρνείται να ακούσει προκαλεί τρόμο. Διότι αυτή είναι η τετραετία που έχουμε χρήματα από την ΕΕ για να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο, να διευρύνουμε την παραγωγική βάση, να αναδιαμορφώσουμε την παιδεία και την υγεία καιν α απ ο συγκεντρώσουμε εξουσία, δημιουργώντας αποτελεσματική διοίκηση λογοδοσίας και ελέγχου.

Η παρουσία του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ δεν αντανακλούσε μια τέτοια ατζέντα. Η εντύπωση που ήθελε να αφήσει είναι «θα κάνουμε τα ίδια πιο γρήγορα». Θύμιζε τις πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με τις πυρκαγιές και τη βία στα γήπεδα, όπου επαναλάμβανε με περισσότερο στόμφο αυτά που είπε ένα δυο χρόνια πριν. Το κακό τού να πολιτεύεσαι ως «άριστος», θεωρώντας τους υπόλοιπους άχρηστους, πέρα από διχαστικό, είναι ότι δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς τα λάθη σου και αυτό σε εγκλωβίζει στο να τα επαναλαμβάνεις. Αν συνεχίσουμε έτσι, οι 100 μέρες τρόμου θα γίνουν τέσσερα χρόνια τρόμου. Και αυτό δεν το αντέχει η ευάλωτη κοινωνία μας.

Η συγκυριακή βεβαιότητα ότι τίποτε δεν κλονίζει την κυριαρχία της έχει μετατρέψει την κυβέρνηση από «άριστη» σε βαθύτατα αλαζονική