Αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα (Γ. Ρίτσος)

Την Τετάρτη 8 Μαρτίου αλλά και την περασμένη Πέμπτη στις 16 του μήνα στους δρόμους μικρών και μεγάλων πόλεων μαθητές και φοιτητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι, μέλη συνδικαλιστικών σωματείων και οργανώσεων αλληλεγγύης, συλλογικότητες και απλοί πολίτες ένωσαν τις φωνές τους σε πρωτόγνωρες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη. Απαίτησαν σεβασμό στην αλήθεια και τιμωρία των υπευθύνων. Τι έβγαλε όλον αυτό τον κόσμο στον δρόμο; Δεν είναι μόνο η υποσυνείδητη ταύτιση με το τραγικό γεγονός σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Δεν είναι μόνο οι προσωποποιημένοι συνειρμοί που δημιουργούν τεράστια ψυχική και συναισθηματική αναδιάταξη. Ολοι μας έχουμε κάνει το ταξίδι Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Τη γραμμή αυτή χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά και εβδομαδιαία για τη δουλειά τους πολλοί φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς. Είναι –και αυτό έγινε αντιληπτό με τον πιο δραματικό τρόπο– ότι σε αυτήν τη χώρα ζούμε από καθαρή τύχη. Η ζωή μας παίζεται καθημερινά στα ζάρια από δήθεν «αρίστους». «Και τι να έλεγε ο υπουργός Μεταφορών; Οτι τα τρένα δεν είναι ασφαλή; Και ποιος θα έμπαινε τότε μέσα;». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κυνική ομολογία από αυτήν διά στόματος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Αδωνη Γεωργιάδη.

Στο τρένο των Τεμπών ήμασταν όλοι και όλες μέσα. Η τραγωδία με τους τουλάχιστον 57 επιβεβαιωμένους νεκρούς, η κοροϊδία της επικοινωνιακής της διαχείρισης που αλλάζει από μέρα σε μέρα, τα κροκοδείλια δάκρυα των επιτελικών γραφείων είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αυτό που εκφράστηκε είναι η συσσωρευμένη οργή για όλη την επικίνδυνη καθημερινότητα που βιώνουμε με την κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά τις διαρκείς διαβεβαιώσεις περί τάξης και ασφάλειας. Είναι η συσσωρευμένη οργή για τους 35.000 νεκρούς από την πανδημία. Είναι το ξέσπασμα για την κυβερνητική απάθεια στις φωτιές και τις πλημμύρες στην Εύβοια. Είναι το «φτάνει πια» στην ακρίβεια και την παραπλάνηση των κάθε λογής «pass» και «καλαθιών του νοικοκυριού». Είναι η οργή για τα 9 εκατομμύρια των απευθείας αναθέσεων, για τις θεσμικές εκτροπές των υποκλοπών, τη λίστα Πέτσα και τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη.

Το κύμα αγανάκτησης και οργής πλημμύρισε και τις πλατείες και τους δρόμους της Λαμίας, σε ένα από τα μαζικότερα συλαλλητήρια που έχουν γίνει ποτέ στη φθιωτική πρωτεύουσα. Η απαξίωση του Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας και των δομών υγείας του νομού, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, ιδίως στους νέους, το οξύ δημογραφικό πρόβλημα με τον πληθυσμό της Φθιώτιδας να μειώνεται κατά 12,94%, τέσσερις φορές περισσότερο από τον εθνικό μέσο όρο, το σταμάτημα της λειτουργίας στρατηγικής σημασίας βιομηχανιών όπως η ΛΑΡΚΟ, η συγκοινωνιακή απομόνωση ολόκληρων περιοχών και το κλείσιμο υπηρεσιών κοινής ωφελείας δημιουργούν μια κατάσταση διαρκούς εκτροχιασμού της ζωής των κατοίκων της Φθιώτιδας. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Κράτος και δημόσια αγαθά, μεθοδικά και ιδεοληπτικά, απαξιώνονται και ξεπουλιούνται. Υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια, εργασιακά, ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος δικαίου, πολιτισμός, περιβαλλοντική προστασία, όλα εκτροχιασμένα, όλα λυγισμένα, λιωμένα και παραμορφωμένα. Κομμάτι κομμάτι γίνονται λεία κερδοσκόπων. Με αναρίθμητα θύματα.

Αν σκύψουμε το κεφάλι, αν παραμυθιαστούμε από τα πετσωμένα ΜΜΕ και τα προεκλογικά ψιχουλάκια, είμαστε χαμένοι. Ο σχηματισμός μιας νέας προοδευτικής διακυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για δικαιοσύνη παντού, για την ανάκτηση δημόσιων αγαθών, για τη στήριξη της κοινωνίας δεν είναι απλώς πολιτική επιλογή. Είναι ζήτημα επιβίωσης.

Σε αυτήν τη χώρα ζούμε από καθαρή τύχη, όπως έγινε αντιληπτό με τον πιο δραματικό τρόπο.

Η ζωή μας παίζεται καθημερινά στα ζάρια από δήθεν «αρίστους»