Υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο, ισχυρό στοιχείο το οποίο χαρακτηρίζει τις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Είναι αδιαμφισβήτητο γιατί είναι μετρήσιμο. Πρόκειται για τη συμμετοχή 150.000 μελών του κόμματος που πήγαν στις κάλπες την προηγούμενη Κυριακή για να ψηφίσουν. Αυτό το αριθμητικό στοιχείο δεν παίρνει ερμηνείες και υποτίμηση. Οι ψήφοι είναι ισότιμες και δεν επιδέχονται διάκριση

και ποιοτικές αναλύσεις. Δεν υπάρχει ψήφος βαρύτερη από άλλη, αριστερότερη ή πιο ντελικάτη. Αυτά τα θέματα τα έχει λύσει η Γαλλική Επανάσταση και τα αποδέχεται η Αριστερά της δημοκρατίας (με ή χωρίς επανάσταση) σε όλο τον κόσμο.

Οι 150.000 άνθρωποι

που ψήφισαν, από όποια αφετηρία κι αν ξεκίνησαν, κατέληξαν στο ίδιο πράγμα: θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ισχυρή πολιτική δύναμη και να μπορέσει να εκφράσει οργανωμένα την αντίδραση στην επέλαση του καθεστώτος Μητσοτάκη. Εχει σημασία ότι η προσέλευση στις εσωκομματικές κάλπες με τέτοια μαζικότητα έγινε μετά τη σκληρή ήττα αλλά και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία. Το μήνυμα σαφές: Είμαστε εδώ, υπάρχει εναλλακτική λύση και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τη διαμορφώσει πολιτικά και να την εκφράσει ως κυβερνητική δύναμη. Οι 150.000 –ας μη γελιόμαστε– δεν κάθισαν στις ουρές γιατί δεν είχαν τι να κάνουν την Κυριακή ούτε για να δηλώσουν συμπάθεια σε ένα κόμμα που το φαντάζονται μικρό και αδύναμο, ένα πετραδάκι στο μάτι του συστήματος.

Κατά μία έννοια, το ίδιο μήνυμα δίνει και η ένταση της αντιπαράθεσης πριν από την τελική μάχη. Τόση φασαρία δεν γίνεται για την ηγεσία ενός ΣΥΡΙΖΑ Μ-Λ ή Μ-Λ ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρητικά τουλάχιστον. Στην ουσία της αντιπαράθεσης τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Η λέξη που κυριαρχεί ως ανησυχία είναι η «τοξικότητα». Το εσωκομματικό κλίμα χαρακτηρίζεται τοξικό και όλοι αναρωτιούνται κατά πόσο αυτό είναι συμβατό με την Αριστερά. Ζητείται μάλιστα εναγωνίως η παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, που οφείλει να καταδικάσει, όπως απαιτούν, την τοξικότητα. Την έκκληση αυτή μάλιστα κάνουν κατά κόρον

όσοι του ζητούσαν στο παρελθόν να σωπάσει ενώ ταυτόχρονα σκορπούσαν την εχθρότητα και την αμφισβήτηση στην ηγεσία του, στο όνομα πάντα του καλού σκοπού που αγιάζει τα μέσα τους. Κυρίως τον φραξιονισμό και το πριόνισμα.

Ας πάμε όμως στην ουσία. Η αντιπαράθεση (αρκετές φορές χαμηλού επιπέδου) τις τελευταίες μέρες πριν από τις εκλογές δεν είναι απόρροια κακού χαρακτήρα και προβληματικών προσώπων στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι παθογένεια που ταλαιπωρεί την Αριστερά με πρόσχημα ιδανικά και ιδέες. Η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν έχει μόνο μεγάλες στιγμές, αλλά και διασπάσεις, ιδιοτέλεια και μικρότητες. Ολα στο όνομα του μεγάλου και του υψηλού.

Ας μη γελιόμαστε, η Αριστερά βρίσκεται για μία ακόμη φορά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα που στήνει η ίδια. Οποιος αντιμετωπίζει την πραγματικότητα που διαμορφώνεται με ευχολόγια ενότητας και πολύ περισσότερο με τεχνητές συγκολλήσεις, χωρίς να αναλύει τι συμβαίνει, κοιτάει την άβυσσο ελπίζοντας ότι δεν θα τον καταπιεί.

Η δύναμη της Αριστεράς προφανώς βρίσκεται, όπως ορθά λέγεται, στις ιδέες της, αλλά αυτή η μονομερής σύνδεση στο μυαλό μερικών αποτελεί και το προπατορικό της αμάρτημα. Οι ιδέες δεν αποτελούν το άυλο τίποτε, αλλά την πνευματική έκφραση της ύλης, της ζωής και των αντιθέσεών της.

Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού η Αριστερά σε όλο τον κόσμο (μαζί και αυτή που τον αντιστρατευόταν ως ανανεωτική ή ευρωαριστερά) βρέθηκε μετέωρη. Ενώ συνέχισε να υπερασπίζεται τις ιδέες της, στάθηκε αδύνατο να διατυπώσει προτάσεις για την οικονομία και την πολιτική οι οποίες θα έδιναν πρακτική έκφραση σε αυτές τις ιδέες. Τόσο η Αριστερά όσο και η σοσιαλδημοκρατία αναγκάστηκαν να ενσωματώσουν όρους και πρακτικές από την πιο αδηφάγα έκφραση του καπιταλισμού, αποδίδοντάς τους συμπαθητική ουδετερότητα στην ερμηνεία. Η «αριστεία», η «τεχνοκρατία», η «πρόοδος» έγιναν αποδεκτοί γενικοί όροι από την Αριστερά, σαν να μην είχαν ταξικό περιεχόμενο. Στον αντίποδα της αδυναμίας της να πράξει με βάση τη νέα πραγματικότητα, να παραγάγει πολιτική, η Αριστερά ανέπτυξε θεωρίες και φιλοσοφίες. Σφιχταγκαλιάστηκε με δικαιωματικά κινήματα εσωτερικής καύσης (κάποια από αυτά τα δημιούργησε ο ίδιος ο καπιταλισμός) και κατέληξε πολλές φορές να είναι ο χωροφύλακας της πολιτικής ορθότητας που κατασκεύαζε ο κάθε «προβληματισμένος». Οπως λέει και το τραγούδι, είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις. Το 2015 η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την Αριστερά στην Ελλάδα κυβερνώσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκαν ανελέητο πόλεμο για να κλείσει τιμωρητικά και διά παντός η παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ. Η απώλεια της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019 και η μεγάλη του ήττα το 2023 δεν ήταν όμως αποτελέσματα εξωγενών παραγόντων μόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε γιατί δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις προσμονές του κόσμου. Και δεν μπόρεσε γιατί δεν υπήρχε το πολιτικό προσωπικό που (θα) ήταν ικανό να δράσει, να σταθεί δίπλα στον κόσμο και να πείσει γι’ αυτό που θεωρούσε σωστό. Ακόμη και το «έργο ΣΥΡΙΖΑ» έγινε μια εσωτερική διαδικασία για την οποία δεν ενημερώθηκε ποτέ η κοινωνία.

Και ενώ η διαλεκτική της Αριστεράς και του αριστερού απαιτεί όλα να αποδεικνύονται καθημερινά στη ζωή και την κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε με τη μεταφυσική αντίληψη της ιδεολογικής του ανωτερότητας. Κυβερνητικά στελέχη που δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ και σε τίποτε στη ζωή, illuminati της άρρωστης κομματικής καθημερινότητας, μπουρδολόγοι της βαριάς ιδεολογίας και εκφραστές της απόλυτης ελαφρότητας στην πραγματικότητα προτίμησαν να κάνουν αυτό που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις: να θεωρητικολογούν. Οποιος δεν μπορούσε να πράξει παρίστανε τον μεγάλο διδάσκαλο της θεωρίας. Πολύ νωρίς η ανικανότητα παντρεύτηκε με την ιδιοτέλεια. Βουλευτές εκπαιδεύτηκαν ότι για να βγαίνουν στα κανάλια δεν έπρεπε να εκφράζουν θέσεις ΣΥΡΙΖΑ αλλά συμπαθείς γενικότητες που θα τους επέτρεπαν να ξαναβγούν.

Οι παθογένειες, οι αστοχίες, η ανικανότητα δεν ήταν θέμα αριστερής ή λιγότερο αριστερής τοποθέτησης. Παρ’ όλα αυτά, τα προβλήματα κατά καιρούς ιδεολογικοποιούνταν για να καλυφθεί η ανεπάρκεια. Ούτε σε αυτήν τη φάση των εκλογών για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ το θέμα είναι ιδεολογικό. Οι υποψήφιοι έχουν να διαχειριστούν το ίδιο κόμμα, με ζητούμενο την επέκτασή του στην κοινωνία. Σε αυτό πάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι στην αναπαραγωγή τσιτάτων από τον Αλτουσέρ και τον Γκράμσι. Εκεί έξω υπάρχει πραγματική ζωή και εκατοντάδες μέλη που περιμένουν να συζητηθεί σοβαρά ο τρόπος για να δράσουν. Οποιος επιμένει ότι στο κόμμα ή στους προβληματισμούς πρέπει να μπουν πόρτα και face control έχει σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των κοινωνικών όρων. Και μπορεί βέβαια να ανήκει σε κόμμα, αλλά θα είναι σαν τα πολλά που δημιουργούνται μετά τις διασπάσεις και καταλήγουν στα μουσεία της πολιτικής ή στα κανάλια ως βολικοί κατήγοροι των πρώην συντρόφων τους.

Καλή ψήφο

Η αντιπαράθεση (αρκετές φορές χαμηλού επιπέδου) τις τελευταίες μέρες πριν από τις εκλογές δεν είναι απόρροια κακού χαρακτήρα και προβληματικών προσώπων στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι παθογένεια που ταλαιπωρεί την Αριστερά με πρόσχημα ιδανικά και ιδέες. Η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν έχει μόνο μεγάλες στιγμές, αλλά και διασπάσεις, ιδιοτέλεια και μικρότητες. Ολα στο όνομα του μεγάλου και του υψηλού