Με άλλα λόγια, εκλείπει η θεματολογία που θα ανοίξει συζητήσεις αλλάζοντας τις ισορροπίες και τη στρεβλή αντίληψη για το τι τελικά αφορά όλη την οικογένεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αλλαγής είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης, ο οποίος συνειδητά και με σεβασμό ταράζει τα νερά που λιμνάζουν στην ελληνική κοινωνία εδώ και δύο δεκαετίες. Με αφορμή το τελευταίο του σίριαλ «Σέρρες», το οποίο έχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο έναν γκέι άντρα, δήλωσε: «Από το ’70 που υπάρχουν ελληνικές σειρές πρέπει να έχουν γίνει 800-900 σίριαλ. Ούτε μία σειρά ανάμεσα σε αυτές δεν έχει κεντρικό έναν γκέι χαρακτήρα». Η σειρά αγαπήθηκε από το κοινό, ενώ παράλληλα αποθεώθηκε και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν ο πατέρας απευθύνθηκε προς τον γιο του λέγοντας: «Σ’ αγαπάω έτσι όπως είσαι. Για όλα όσα είσαι». Η μικρή οθόνη θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο όπου ο καθένας και η καθεμιά θα έπρεπε να μπορεί να βρει κάτι που να τον/την ενδιαφέρει. Κάτι τέτοιο φανερά δεν ισχύει, οπότε καταλήγουμε να ενθουσιαζόμαστε από τις εξαιρέσεις, φτάνοντας στο σημείο να θεωρούμε μεγάλο ρίσκο που μια σειρά όπως οι «Αγριες Μέλισσες» ακούμπησε την περίοδο της δικτατορίας, το μαύρο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που ελάχιστα έχει απασχολήσει τη μυθοπλασία, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο σινεμά. Βέβαια, να σημειώσουμε ότι ακόμη και σε σειρές που η θεματολογία τους εξαντλείται στα χωριά της Κρήτης, στις μικροπλεκτάνες κάποιου υπουργείου, σε ερωτικές ίντριγκες και σε παραδοσιακά πρότυπα οικογένειας βλέπουμε εξαιρετικές ερμηνείες ηθοποιών. Τέλος, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί το φωτεινό παράδειγμα του «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Σύγχρονα θέματα, έμφυλη κακοποίηση, καθημερινοί φόβοι και ματαιώσεις, άνθρωποι που συναντάμε στον δρόμο και ακούμε από το διπλανό διαμέρισμα. Ο συνδυασμός όλων αυτών μαζί με το υψηλό μπάτζετ της παραγωγής έφεραν διεθνή αναγνώριση μέσω της πλατφόρμας του Netflix.