Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα σήμερα έχει έναν μεγάλο ασθενή: το ίδιο το ΕΣΥ και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

Από τη μια πλευρά το γερασμένο, μη ανανεωμένο, με επαγγελματική εξουθένωση και επιστημονική καταβαράθρωση προσωπικό και από την άλλη ράντζα, τεράστια αναμονή τόσο για τα χειρουργεία όσο και για τα επείγοντα.

Η κυβέρνηση μες στην πανδημία της Covid-19 έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να χρηματοδοτήσει και να μεταγγίσει προσωπικό και χρήματα στο δημόσιο σύστημα υγείας, που ανέδειξε και με το παραπάνω την αναγκαιότητα και τη σπουδαιότητά του. Την ίδια στιγμή φρόντισε ο ιδιωτικός τομέας να μη νοσηλεύει και να μη θεραπεύει ασθενείς Covid-19, ενώ ταυτόχρονα τον αιμοδότησε με χρήματα του ΕΟΠΥΥ προωθώντας ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα με υπερκοστολογημένες χειρουργικές επεμβάσεις, επεμβατικές και άλλες διαγνωστικές πράξεις, αφήνοντας το ΕΣΥ μονοθεματικό με κλειστά χειρουργεία, αποχώρηση των μόνιμων προς συνταξιοδότηση, επικουρικό προσωπικό πολλών ταχυτήτων, χρησιμοποιώντας ακόμη και τριτοβάθμια νοσοκομεία ως εμβολιαστικά κέντρα.

Eνα δημόσιο σύστημα υγείαςήρωας, με τα καλά και τα κακά του, που αντί να το στηρίξουμε, σαν αυτονόητο επόμενο βήμα… έρχεται μια κυβέρνηση-οδοστρωτήρας και το διαλύει με ένα πετυχημένο χειρουργικό χτύπημα στα θεμέλιά του: Κατάργηση της αποκλειστικής απασχόλησης των γιατρών και δικαίωμα άσκησης ιδιωτικού επαγγέλματος σε μέρες και ώρες που θα καθορίζονται κάθε φορά από τη διοίκηση κ.λπ. μες στις δομές των δημόσιων νοσοκομείων ή και σε ιδιωτικά (απογευματινά ιατρεία και χειρουργεία).

Εχοντας ως παράδειγμα τους πανεπιστημιακούς γιατρούς στην Ελλάδα, που το ένα πόδι το έχουν στα δημόσια νοσοκομεία για άσκηση «εκπαίδευσης και προαγωγής της επιστήμης», ενώ τους ασθενείς τούς παρακολουθούν επ’ αμοιβή στα ιατρεία τους το απόγευμα και τους έχοντες τους προωθούν στα ιδιωτικά θεραπευτήρια για χειρουργική αποκατάσταση κ.λπ.. Ως αποτέλεσμα, η παρουσία τους στο ΕΣΥ είναι σε μεγάλο βαθμό για άντληση περιστατικών και εσόδων από μελέτες και προγράμματα. Τι σημαίνουν όμως η είσοδος των ιδιωτών στα δημόσια νοσοκομεία και η σταδιακή πώληση της υγείας σε ιδιώτες; Σημαίνουν ιατρικό προσωπικό πολλών ταχυτήτων:

01 Αυτός που κατέχει μόνιμη θέση και έχει κριθεί αξιοκρατικά.

02 Ο επικουρικός γιατρός με μόνο προσόν τη λίστα αναμονής που δήλωσε διαθεσιμότητα (δεν αναιρείται η αξία του αλλά δεν έχει αξιοκρατικά λάβει τη θέση).

03 Ιδιώτες γιατροί με μπλοκάκι και σύμβαση που μπορεί να προβλέπει και αμοιβή πολύ μεγαλύτερη από του μόνιμου με 30 έτη υπηρεσίας.

04 Γιατροί με μπλοκάκι και μερική απασχόληση με δικαίωμα διατήρησης ιδιωτικού ιατρείου και έργου.

05 Πανεπιστημιακοί υπότροφοι με μερική ή άλλη απασχόληση και αδιευκρίνιστο μισθό αλλά πολλές φορές και χρηματοδότηση.

06 Παρατασιακοί γιατροί ειδικευμένοι που δουλεύουν ως ειδικοί αλλά πληρώνονται ως ειδικευόμενοι.

07 Ειδικευόμενοι γιατροί-μάγοι που μπορούν να δουλεύουν δύο μέρες συνεχώς και μπορούν να βρίσκονται παντού και ό,τι ώρα τούς θέλουμε. Αποτέλεσμα όλης αυτής της ανομοιογένειας είναι η υποβάθμιση της ποιότητας των προσφερομένων υπηρεσιών υγείας και η αύξηση του κόστους για τον ασθενή.

Αρα; Λέει λοιπόν η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που δεν αναγνωρίζει την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικού κράτους και δωρεάν δημόσιας υγείας στον πολίτη:

«Δεν λειτουργεί σωστά, έχει παθογένειες, έχει κόστος λειτουργίας τεράστιο. Θα σας πουλήσουμε στους ιδιώτες γιατί ξέχασα να σας πω: η υγεία σας δεν είναι αγαθό. Είναι προϊόν που μας κοστίζει ακριβά».

Αυτό που όμως επίσης δεν είπε στον κόσμο είναι πως ο ΕΟΠΥΥ διαχειρίζεται δικά μας χρήματα, αφού είναι οι εισφορές μας και το ποσοστό του ΑΕΠ που το κράτος δίνει για την υγεία από τους φόρους μας. Γιατί λοιπόν να τα διοχετεύουμε σε ιδιώτες και να πλουτίζουν με τα χρήματά μας και να μην τα διαχειρίζεται το δημόσιο κρατικό νοσοκομείο, ώστε η αγορά των υπηρεσιών υγείας να μας στοιχίζει οικονομικότερα; Θα ήταν προτιμότερο τα έσοδα από τη νοσηλεία των ασθενών εκτός από τις πάγιες ανάγκες που καλύπτουν να κατευθύνονται τόσο στην ανανέωση του υλικοτεχνικού εξοπλισμού όσο και στην επιμόρφωση και επιστημονική εξέλιξη και έρευνα για τους επιστήμονες της υγείας και όχι στις τσέπες των ιδιωτών – επιχειρηματικών ομίλων ή σε συντεχνίες ιατρικών ομάδων.