Η 22α Μαΐου βρήκε τους εργαζομένους στο ΕΣΥ, στη συντριπτική τους πλειονότητα, σοκαρισμένους, προβληματισμένους, ανήσυχους. Κι αυτό γιατί καλύτερα από τον καθένα είναι σε θέση να γνωρίζουν τις συνέπειες της συνέχισης μιας πολιτικής στον χώρο της υγείας που σπέρνει στο διάβα της νεκρούς και τίποτε άλλο. Μια γρήγορη αποτίμηση της τελευταίας τετραετίας αρκεί για να πείσει και τον πλέον αφελή για τους λόγους αγωνίας των έντιμων υγειονομικών: πρωτιές σε θανάτους από την πανδημία, σε υπερβάλλουσα θνησιμότητα, σε ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, σε ελλείψεις προσωπικού, σε κακές συνθήκες εργασίας, σε προσβασιμότητα και ο κατάλογος μπορεί εύκολα να συνεχιστεί.

Οταν επομένως ακούμε ότι το ΕΣΥ θα αποτελέσει προτεραιότητα στη σειρά μεταρρυθμίσεων της επόμενης κυβέρνησης της ΝΔ καλό είναι όλοι να ξέρουμε τι να περιμένουμε χωρίς να βρεθούμε ξαφνικά να πέφτουμε από τα σύννεφα. Ετσι λοιπόν, με βάση όχι μόνο τις επίσημες εξαγγελίες αλλά και το υπάρχον νομικό πλαίσιο, η ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ θα προχωρήσει με βήμα ταχύ (βλ. και Παιδοογκολογικό Παίδων), γεγονός που θα αυξήσει την ανισότητα στον χώρο της υγείας αφού πλέον η λειτουργία και η ανάπτυξη των μονάδων υγείας δεν θα καθορίζονται από τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού αλλά από τις οικονομικές αποδόσεις και επιδόσεις των νοσοκομείων, όπως και από τα συμφέροντα των μεγάλων ομίλων που δραστηριοποιούνται στον

χώρο της υγείας. Η υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων και η σταδιακή αποχώρηση προσωπικού είτε λόγω συνταξιοδοτήσεων είτε λόγω παραιτήσεων στερούν τα δημόσια νοσοκομεία από πολύτιμους ανθρώπινους πόρους και κάνουν πρακτικά αδύνατη τη λειτουργία ειδικών ιατρείων και χειρουργείων, ιδίως στην περιφέρεια. Ετσι ο πολίτης αναγκαστικά θα κατευθύνεται πληρώνοντας από την τσέπη του, εφόσον μπορεί, στα απογευματινά ιατρεία ή στον ιδιωτικό τομέα. Δεδηλωμένος στόχος είναι και ο «επανασχεδιασμός του υγειονομικού χάρτη», κάτι που πρέπει να διαβαστεί ως κλείσιμο ή υποβάθμιση πολλών περιφερειακών νοσοκομείων και συνακόλουθη επιβάρυνση των λεγόμενων «κομβικών» νοσοκομείων. Η περιφέρεια θα πληγεί περισσότερο,

ειδικά αν δει κανείς και τις τωρινές τραγικές ελλείψεις προσωπικού, οι οποίες αντιμετωπίζονται με αναγκαστικές μετακινήσεις προσωπικού από άλλες πόλεις και δομές, που με τη σειρά τους σπρώχνουν κι άλλους γιατρούς σε παραίτηση.

Η πρόσφατη εμπειρία της πανδημίας έδειξε ότι η προστασία της υγείας των ανθρώπων οφείλει πρωτίστως να βασίζεται σε ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας. Η προκλητική εξαίρεση του ιδιωτικού τομέα από την πρώτη γραμμή αντιμετώπισής της έδειξε όμως και κάτι άλλο: πόσο απατηλή είναι η αίσθηση ότι το χοντρό πορτοφόλι σού εξασφάλιζε φροντίδα υγείας τη στιγμή της κρίσης. Ας το σκεφτούμε την επόμενη φορά που θα πρέπει να επιλέξουμε κυβερνητικό πρόγραμμα.