Το υψηλότατο ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας και ο περιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ στο 20% αποτελούν δύο εξελίξεις που αναδεικνύουν τις τελευταίες εκλογές σε σημαντικό ορόσημο στην εκλογική ιστορία της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Η συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στο ως άνω ποσοστό διαμορφώνει πια ένα πλαίσιο που καθιστά την επιβεβαίωση της θέσης και του ρόλου του ως εναλλακτικού κυβερνητικού πόλου έναντι της Νέας Δημοκρατίας κεντρικό επίδικο των εκλογών της 25ης Ιουνίου. Η εν λόγω εξέλιξη είναι προφανώς απόρροια μιας απ’ ό,τι φάνηκε ανεπαρκούς αντιπολιτευτικής παρουσίας και μιας συγκεχυμένης προεκλογικής στρατηγικής, η οποία απομόνωσε το κόμμα από κρίσιμες κατηγορίες εκλογέων.

Επί της ουσίας, η αδυναμία να αξιοποιηθούν πρακτικά οι δυνατότητες της απλής αναλογικής, η διαρκής αλλαγή προταγμάτων στον προεκλογικό λόγο, το έλλειμμα συντονισμού μεταξύ

πολιτικού κέντρου και υποψήφιων βουλευτών, η εν γένει δυσπιστία απέναντι στις έρευνες κοινής γνώμης, που απέκλειε πέρα από την εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου και την αξιοποίηση ποιοτικών ευρημάτων που θα εμπλούτιζαν την προεκλογική στρατηγική του συνδυαστικά με την απουσία οργανωμένης γείωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε συλλογικούς χώρους έκφρασης της κοινωνίας, λειτούργησαν μεταξύ άλλων ως παράγοντες που συσκότισαν την επαφή της κομματικής ελίτ με τις τάσεις και τη δυναμική που υπήρχαν στο εκλογικό σώμα.

Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιμέτωπος με την πιθανότητα να απολέσει τη θέση και τον ρόλο που διατηρεί μετά τον «σεισμό» του 2012 και ως εκ τούτου τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες καλείται να κινηθεί σε μια λογική στεγανοποίησης του χώρου του από διαρροές και επαναπατρισμού ψηφοφόρων που χάθηκαν στην αποσυσπείρωση της 21ης Μαΐου. Τέσσερις πιθανές κατευθύνσεις για την τακτική του θα μπορούσαν να είναι οι ακόλουθες: α) επαναφορά ορισμένων θεμελιακών ταυτοτικών αναφορών του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως για να παραμείνει συσπειρωμένος ο σκληρός πυρήνας της επιρροής του κόμματος, β) επισήμανση του κινδύνου αμφισβήτησης βασικών κεκτημένων της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας από μια πολύ ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία και παράλληλα προγραμματική αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, τα κόμματα εκείνα που μαζί με τη ΝΔ αποτελούν τους βασικούς υποδοχείς των εκλογικών απωλειών του κόμματος, γ) σαφής και τολμηρή έκφραση αυτοκριτικής, ιδίως από την ηγεσία του, προκειμένου να αποκατασταθούν έστω και εν μέρει οι δεσμοί εμπιστοσύνης με κάποιες από τις δυνάμεις που μετακινήθηκαν, δ) ένταξη των παραπάνω σε μια στρατηγική θετικής προοπτικής ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού κόμματος προοδευτικής κυβερνητικής δυναμικής.