Εν συντομία

Κύκλοι τραγουδιών που δεν θα έπρεπε να λείπουν από καμιά δισκοθήκη.

Γιατί ενδιαφέρει

Οχι απλώς άντεξαν στον χρόνο και ακόμη τραγουδιούνται, αλλά μοιάζουν να είναι η «κλασική μουσική» του 20ού αιώνα στην Ελλάδα.

Η σχέση των Ελλήνων με τον ποιητικό λόγο είναι πολύ στενή, όσο κι αν αυτό δεν φαίνεται ή μάλλον δεν αποτυπώνεται εύκολα στις πωλήσεις βιβλίων ποίησης. Αν όμως κάποιος ανατρέξει στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας, θα διαπιστώσει ότι οι συνθέτες που άλλαξαν τον ρουν του πολιτισμού και άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους ήταν εκείνοι που μελοποίησαν κατά κόρον Ελληνες και ξένους ποιητές. Το αποτέλεσμα ήταν να φέρουν πραγματικά τον λαό πιο κοντά στους ποιητές του, άλλοτε μέσω εκτόνωσης στα στάδια (μεταπολίτευση, Θεοδωράκης, Μικρούτσικος, Μαρκόπουλος κ.ά.) και άλλοτε μέσω πιο εσωστρεφών δρόμων (Τρίτο Πρόγραμμα, Χατζιδάκις, Πλάτωνος). Οι συνθέτες ήταν αυτοί που έβαλαν τα Νόμπελ Ποίησης σε σαλόνια και αλώνια, σε λαϊκά σπίτια, σε οικοδομές, καταργώντας στην πράξη το ταξικό πρόσημο της τέχνης.

Πάμε να δούμε μια σειρά από δίσκους που όχι απλώς άντεξαν μες στα χρόνια και ακόμη τραγουδιούνται, αλλά μοιάζουν σαν να έχουν γίνει η δική μας «κλασική μουσική» του 20ού αιώνα στην Ελλάδα. Οι δίσκοι παρατίθενται χωρίς χρονολογική ή αξιολογική σειρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορούσαν να λείπουν από μια δισκοθήκη με μελοποιημένους ποιητές.