● Εν συντομία

Η εμβληματική ταινία του Πάνου Κούτρα για τα ζητήματα συμπερίληψης επιστρέφει ως όπερα δωματίου.

● Γιατί ενδιαφέρει

Είναι ένα έργο που αντιμετωπίζει με θάρρος και ευαισθησία την τρανς και τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

Σούρουπο στην εκπνοή του Γενάρη. Πάνω απ’ την Εθνική Λυρική Σκηνή μικρά παγωμένα ροζ σύννεφα περιμένουν ένα χειμώνα που έχασε τους μήνες. Κοιτάζω την αφίσα, η «Στρέλλα» επιστρέφει, η ταινία-σταθμός για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και για την ορατότητα των τρανς και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας μετατρέπεται σε όπερα δωματίου. Ανάμεσα στον κόσμο διακρίνω την πρωταγωνίστρια Λέττα Κάππα, που ετοιμάζεται για την πρώτη της εμφάνιση στο λυρικό θέατρο.

«Οταν ήμουν παιδί στη γειτονιά μου οι δρόμοι ήταν ακόμη χωμάτινοι. Στις τεράστιες αλάνες του Κορυδαλλού ευχαριστιόμασταν παιχνίδι και για να επιστρέψουμε σπίτι έπρεπε να πέσει το πρώτο σκοτάδι. Εκείνα τα χρόνια αναδύθηκε και η αγάπη μου για τη μουσική. Ημουν πέντε χρόνων όταν άκουγα ασταμάτητα το βινύλιο της Ραφαέλα Καρά, μέχρι που χάλασε το πικάπ. Το ήξερα απέξω κι ας μην ήξερα ιταλικά. Ευτύχησα να μεγαλώσω στους κόλπους μιας στοργικής οικογένειας» μου εξηγεί η Λέττα Κάππα. Η πρώτη της επαφή με το θέατρο ήρθε όταν οι γονείς της την έγραψαν σε γαλλικό σχολείο.

Σπούδασε γραφιστική, με την οποία όμως δεν ασχολήθηκε ποτέ. Κάθε καλοκαίρι ετοιμαζόταν να δώσει στο Εθνικό, χωρίς τελικά να πάει ποτέ. «Δεν ξέρω τι με σταματούσε. Δεν έχω δώσει ακόμη απάντηση στον εαυτό μου. Αρχισα να δουλεύω σε ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Ηθελα να είμαι αυτόνομο παιδί. Το 2001 αποφάσισα να πάω στο Εθνικό Ωδείο να κάνω μαθήματα φωνητικής –συνεχίζω μέχρι και σήμερα–, ενώ παράλληλα έτρεχα στις οντισιόν που γίνονταν σε κέντρα διασκέδασης. Στην αρχή η απόρριψη ήταν μεγάλη, μέχρι που έγινε η αρχή και δεν έμεινα σεζόν χωρίς δουλειά. Στο πρώτο σχήμα που δούλεψα ήμουν με τους Βασίλη Τερλέγκα, Αλέκο Ζαζόπουλο και Αντζελα Βάγια. Ανοιγα το πρόγραμμα, τραγουδούσα στις καρέκλες. Ηταν μια λύση ανάγκης αυτά τα μαγαζιά, δεν μου αρέσει να τραγουδάω λαϊκά ή ποπ τραγούδια. Εγώ λατρεύω την Μποφίλιου, την Αλεξίου, τον Μάλαμα».

Από το «κρυφτό» στη μεγάλη ανάσα

Το 2013 αρχίζει να υιοθετεί το όνομα Λέττα και τη θηλυκή της πλευρά. Τα χρόνια της συνειδητοποίησης της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας ήταν πολύ νωρίτερα. «Από παιδάκι», όπως λέει, «από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι το φύλο μου. Το μη κοινωνικά αποδεκτό της εποχής εκείνης με μπέρδεψε αφάνταστα. Προσπάθησα να κάνω σχέσεις με κοπέλες, οι οποίες όμως κινούνταν σε πλατωνικό επίπεδο. Ενιωθα βαθύ σεβασμό απέναντί τους, χωρίς να μπορώ να τις δω σεξουαλικά».

Για τη Λέττα δεν υπήρξε η στιγμή της εξομολόγησης. «Οι παλιότερες γενιές θεωρούσαν ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι μόδα ή αρρώστια. Κρυβόμουν χρόνια, κουράστηκα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν τον γονιό, η σεξουαλικότητα του παιδιού του. Το 2009, όταν ρωτήθηκα απ’ τη μάνα μου, της απάντησα πως το μόνο που πρέπει να την αφορά είναι να είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν έγινε άλλη κουβέντα, η ανάσα όμως που πήρα τότε με έκανε να αποφασίσω ότι δεν θα μου το ξανακάνω αυτό. Θα υπάρχω στην αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι». Τον ίδιο χρόνο βγήκε και η «Στρέλλα» στις αίθουσες…

Στη Λέττα αρέσει η φύση της χωρίς να έχει την ανάγκη να αλλάξει κάτι πάνω της. «Δεν κατηγοριοποιούμαι. Αύριο μπορεί να βγάλω το μακιγιάζ και την περούκα και να νιώθω το ίδιο καλά. Εχω αποδεχτεί και τις δυο μου φύσεις».

Η νέα Στρέλλα παραλίγο να χάσει την οντισιόν

Για να φτάσουμε στη σημερινή κουβέντα με τη Λέττα προηγήθηκαν περιπέτειες για την παραγωγή της όπερας ανοίγοντας εκ νέου ζητήματα συμπερίληψης, αφού η τρανς και LOATKI+ κοινότητα είχε αντιδράσει στο ενδεχόμενο να μην υποδυθεί τη Στρέλλα τρανς άτομο.

Την ομώνυμη ταινία του Πάνου Κούτρα (σε σενάριο δικό του και του Παναγιώτη Ευαγγελίδη) η Λέττα την είδε με το που βγήκε και τη χαρακτήρισε αμέσως αριστούργημα. «Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα βρισκόμουν σήμερα εδώ. Ολα ξεκίνησαν με ένα μήνυμα από μια φίλη. Μου είπε ότι γίνεται ακρόαση στη Λυρική και να πάω. Ξαφνιάστηκα, με τις καθηγήτριές μου όμως ετοιμάσαμε δύο τραγούδια και στις 31 Οκτωβρίου πήγα στην ακρόαση. Το όνομά μου δεν υπήρχε στη λίστα, γιατί, όπως συνειδητοποίησα, δεν είχα επικυρώσει τη συμμετοχή μου. Σκέφτηκα να φύγω, αλλά μου είπαν να μείνω και να με ακούσουν στο τέλος».

Τη μέρα που ανακοίνωσαν στη Λέττα Κάππα ότι πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει. «Ηταν τεράστιο σοκ» θυμάται, «ένας φόβος που όσο με τρόμαζε άλλο τόσο με γοήτευε. Οταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος αυτού που θα συμβεί μίλησα με μια ψυχαναλύτρια, η οποία μου εξήγησε ότι πρόκειται για μεγάλη ευκαιρία, μια πόρτα που θα ανοίξει και για άλλες διεμφυλικές γυναίκες. Ενιωσα σίγουρη ότι πρέπει να το κάνω βοηθώντας όσο μπορώ να ανοίξει ο δρόμος για περισσότερη ορατότητα. Εύχομαι αυτό το μικρό λιθαράκι να πιάσει τόπο, να ενδυναμωθούν όλα εκείνα τα άτομα που το έχουν ανάγκη. Θα αλλάξουν τα πράγματα, το πιστεύω! Οι νέοι άνθρωποι δεν δίνουν σημασία στις μέχρι τώρα διακρίσεις, φέρνουν πιο φωτεινές ημέρες».

«Δεν κατηγοριοποιούμαι. Αύριο μπορεί να βγάλω το μακιγιάζ και την περούκα και να νιώθω το ίδιο καλά. Εχω αποδεχτεί και τις δυο μου φύσεις»