Από τις πρώτες ταινίες που έκανα θεωρούσα αυτονόητο πως αυτό που με ενδιέφερε να κάνω ήταν ένα σινεμά πάνω και πέρα απ’ όλα. Δεν θα μπορούσα λοιπόν παρά να μιλήσω ανοιχτά γι’ αυτό που είμαι εγώ, ένας γκέι άντρας, αλλά και για όσους αισθάνομαι πως βρίσκονται στο περιθώριο, θύματα μιας πουριτανικής «κανονικής» κοινωνίας.

Είναι αυτονόητο για μένα όταν οι χαρακτήρες των ταινιών μου είναι άτομα που ανήκουν σε μια μειονότητα (ΛΟΑΤΚΙ+, ανάπηροι/ ες, μετανάστες κ.λπ.) να δίνω την ευκαιρία σε ηθοποιούς ή μη που ανήκουν σε αυτές τις μειονότητες να υποδύονται τους ρόλους. Με το ίδιο σκεπτικό θα πρέπει τα άτομα αυτά να μπορούν να συμμετέχουν και ως θεατές. Η προσβασιμότητα στις αίθουσες –τόσο η φυσική όσο και σε σχέση με τις ταινίες– είναι απαραίτητη.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα σκληρή για τα άτομα με αναπηρία. Παρά τις υποσχέσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων δεν έχουν υπάρξει ουσιαστική αντιμετώπιση και διευκόλυνση της καθημερινότητάς τους. Το λιγότερο λοιπόν που θα μπορούσα να κάνω είναι προσβάσιμες ταινίες, ελπίζοντας πως κάποτε ένας/μια ανάπηρος/η θα μπορεί να έχει ακόμη περισσότερες επιλογές. Κι αυτή είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρουμε, όπως συμβαίνει με όλα στη ζωή.