Documento Media

Εκτροπή και εκφυλισμός

Του Κώστα Βαξεβάνη

Εκφυλισμός. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Η χειρότερη κατάσταση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη αυτήν τη στιγμή η δημοκρατία δεν είναι η εκτροπή που έχει επέλθει από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Χειρότερη είναι η μη αντιμετώπιση της εκτροπής από αυτούς που αποκαλούμε πρόσωπα σε τομείς ευθύνης. Ο εκφυλισμός που έχει απλωθεί σαν σύννεφο πάνω από κάθε πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα ανέχεται και δικαιολογεί τα πάντα. Η γνώση αυτών των εκφυλιστικών φαινομένων είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε (και εν πολλοίς τα κατάφερε) να δημιουργήσει ένα παρακράτος, έχοντας τη βεβαιότητα ότι δεν θα υποστεί ούτε θεσμική ενόχληση ούτε τιμωρία.

Μπροστά σε οριακές καταστάσεις στην κοινωνία, την πολιτική αλλά και την προσωπική ιστορία των ανθρώπων αποκαλύπτει όσα μπορεί και δεν μπορεί ο καθένας. Οσα πιστεύει και όσα είναι πραγματικά έτοιμος να υπερασπιστεί.

Η δημοκρατία είναι σήμερα σε οριακή κατάσταση. Θεωρητικά έπρεπε να επιδειχτούν από όσους έχουν ευθύνη για την υπεράσπισή της τα όπλα και τα μαχαίρια της. Συμβαίνει αλήθεια; Δύο τρία μέσα ενημέρωσης, η ΑΔΑΕ, κάποιοι επίμονοι συνταγματολόγοι και πολιτικοί και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μέσω κυρίως του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα έχουν αναλάβει το βάρος της υπεράσπισης των θεσμών. Ας δούμε τι κάνουν οι θεματοφύλακες.

Τι κάνουν οι βουλευτές; Καθορίζουν τη συμπεριφορά τους με βάση την πολιτική ένταξη και το μικροκομματικό συμφέρον. Η δημοκρατία μπορεί να περιμένει γιατί βιάζεται το συμφέρον. Τραγικότερη έκφραση του εκφυλισμού μες στη Βουλή είναι οι βουλευτές της ΝΔ. Αφού κατάπιαν όλη την εκτρωματική επιχειρηματολογία ότι δεν υπήρχαν παρακολουθήσεις και όλα ήταν κατασκευασμένα από το Documento, φτάνουν πλέον στο σημείο μετά την επίσημη επιβεβαίωση για τις παρακολουθήσεις να επιχειρηματολογούν ότι ρόλος των μυστικών υπηρεσιών είναι να παρακολουθούν τους πάντες. Δεν χρειάζονται οι νόμοι και οι προβλέψεις τους δηλαδή, αντιθέτως πρέπει να οικοδομήσουμε ένα μοντέλο δημοκρατίας Ανατολικής Γερμανίας.

Βουλευτές που διατέλεσαν πρωθυπουργοί, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, παρότι έχουν τοποθετηθεί ότι «αν ισχύουν οι παρακολουθήσεις, τότε μιλάμε για εκτροπή που δεν ταιριάζει στο κόμμα της ΝΔ», όχι μόνο δεν μίλησαν αλλά σήκωσαν το χέρι τους (έστω και εξ αποστάσεως) για να ψηφίσουν και να δώσουν το μήνυμα ότι το κοπάδι πρέπει να πάει ξανά στο μαντρί. Θλιβερή περίπτωση επίσης ο υπουργός Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος αφού απαξιώθηκε ως «σαχλαμάρας» και «ανίκανος» με όσα κατέγραψε ο κοριός να λέει γι’ αυτόν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, δεν περιορίστηκε στο να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης αλλά έκανε και ομιλία με την οποία απέδιδε ευθύνες για τις αποκαλύψεις, πού αλλού, στο Documento. Προφανώς το θράσος του κ. Παναγιωτόπουλου σχετίζεται με τη γνώση ότι οι σοβαροί δημοσιογράφοι δεν σπάνε το δημοσιογραφικό απόρρητο.

Ο υπουργός Κωστής Χατζηδάκης ύστερα από στόχος δέχτηκε να γίνει σάκος του μποξ και πτυελοδοχείο της πολιτικής, αγκαλιάζοντας παρακλητικά τον ίδιο τον θύτη του. Ποιος κοινοβουλευτισμός, ποιο ανάστημα και ποια αξιοπρέπεια;

Βουλευτές της ΝΔ που το τελευταίο διάστημα εξέφρασαν την άποψή τους για τη συντελούμενη εκτροπή αναγκάστηκαν να ισορροπήσουν πάνω στην κυβερνητική γραμμή,

που αυτήν τη φορά είναι επικίνδυνη αφού το διακύβευμα είναι η δημοκρατία.

Ο εκφυλισμός όμως είναι διακριτός και στην αντιπολίτευση. Το ΚΙΝΑΛ του Νίκου Ανδρουλάκη όχι μόνο εμφανίζει επισήμως υποτονική στάση παρότι ο αρχηγός του είναι παρακολουθούμενος, αλλά σε κάθε σχετική ανακοίνωση εκφράζει διπολική επίθεση, η οποία συμπεριλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός από την κυβέρνηση. Πρόκειται για έναν πολιτικό εμπειρισμό που εκφράζει την αδυναμία του αρχηγού και του κόμματος; Από τις Βρυξέλλες διαρρέει ότι δύο φορές η ευρωσοσιαλιστική ομάδα έκανε πρόταση στον Νίκο Ανδρουλάκη να «σηκώσουν» στην Ευρώπη το θέμα των υποκλοπών. Η δεύτερη φορά μάλιστα ήταν όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο με την Εύα Καϊλή και αναζητούσαν ένα σκάνδαλο-αντίβαρο. Και τις δύο φορές, λένε οι πληροφορίες, ο Ανδρουλάκης αρνήθηκε. Τα σενάρια είναι δύο: ή ο Ανδρουλάκης πιέζεται από την παρακολούθησή του κατά τρόπο που δεν είναι μόνο πολιτικός ή έχει επιλέξει να υποβαθμίζει το θέμα γιατί θεωρεί ότι ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Οποιος κι αν είναι ο λόγος, το κριτήριο δεν είναι η δημοκρατία.

Από την επαμφοτερίζουσα στάση του επίσημου ΚΙΝΑΛ έχουν διαφοροποιηθεί ο Χάρης Καστανίδης, ο Παύλος Γερουλάνος, ο Μιχάλης Καρχιμάκης και ο Βαγγέλης Βενιζέλος που μιλούν για το σκάνδαλο χωρίς υποσημειώσεις και συμψηφισμούς. Σε ό,τι αφορά τον Βενιζέλο, η παραδοχή για τη σοβαρή στάση του πρέπει να γίνει με θάρρος. Τόσο εγώ όσο και η εφημερίδα έχουμε περιγράψει τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ με τα πιο μελανά χρώματα. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση οφείλουμε να του πιστώσουμε ότι είναι ακριβής και επίμονος στον τρόπο που περιγράφει την εκτροπή. Είναι μάλλον ανέντιμο να πιθανολογούμε προσωπικές και αόρατες βλέψεις που έχει με τη στάση του αυτή την ώρα που είναι ορατό αυτό που κάνει.

Το ΚΚΕ προσήλθε στη συζήτηση για τις υποκλοπές με μια τακτική που γεννά ερωτήματα. Αν και κόμμα που έχει βιώσει το παρακράτος, την ώρα που οι αποκαλύψεις για το σύγχρονο παρακράτος είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης θέτει στο γήπε

Η διαβρωτική σαπίλα του παρακρατικού μητσοτακισμού και οι ευθύνες βουλευτών, υπουργών, ηγεσιών ΚΙΝΑΛ – ΚΚΕ, δημοσιογράφων, δικαστικών και στρατιωτικών ταγών

δο υποτιθέμενες δικές του παρακολουθήσεις που φέρονται να έγιναν το 2016 και για τις οποίες οι έρευνες έχουν καταδείξει ότι δεν σχετίζονται με παραβίαση από εξωγενείς παράγοντες. Η πρώην γραμματέας του κόμματος Αλέκα Παπαρήγα αναρωτήθηκε μάλιστα στη Βουλή ποιοι είναι αυτοί που δίνουν πληροφορίες στον Τύπο, αναπαράγοντας το θέμα που θέτει συνεχώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου προκειμένου να ξεφύγει από το πραγματικό ερώτημα «ποιοι και γιατί έκαναν τις υποκλοπές με προστασία ή εντολή Μητσοτάκη;».

Αντιθέτως το ΜέΡΑ25 εμφανίζει συνεπή στάση, η οποία βάζει τη «Μητσοτάκης ΑΕ» στο επίκεντρο της ευθύνης για την εκτροπή.

Η δημοσιογραφία; Η ελληνική δημοσιογραφία ζει το μεγαλείο ταυτόχρονα με τον εκφυλισμό. Μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων με διαφορετική αφετηρία ήταν αυτοί που αποκάλυψαν την υπόθεση των υποκλοπών και οδήγησαν τις εξελίξεις. Το Documento με την ερευνητική του ομάδα οδήγησε την έρευνα από την αναζήτηση ενός φαντάσματος που επιβουλεύεται τη δημοκρατία στον ίδιο τον μηχανισμό του εγκλήματος με εγκέφαλο τον Μητσοτάκη. Δημοσίευσε γεγονότα, ονόματα, συνομιλίες και αποδεικτικά στοιχεία.

Από την άλλη πλευρά, η δημοσιογραφία με ISO Πέτσα και πιστοποίηση Μαξίμου επιχείρησε να εμφανίζει τις λίστες παρακολουθήσεων ως συκοφαντικά δημοσιεύματα. Δημοσιογράφοι αντί να συνταχθούν με την έρευνα, τη λοιδορούσαν, την απαξίωναν και άφηναν να εννοηθεί ότι όλα ήταν μυθεύματα. Ο εκφυλισμός αυτός δεν εμφανίστηκε τώρα. Ταλαιπωρεί χρόνια το σώμα της δημοσιογραφίας.

Υπάρχει όμως μια ακόμη ομάδα δημοσιογράφων οι οποίοι συνδέονται με την υπόθεση και με άλλον τρόπο. Είναι οι δημοσιογράφοι που βρίσκονταν υπό παρακολούθηση. Δύο από αυτούς (και νομίζω είναι οι μόνοι), ο Θανάσης Κουκάκης και ο Τάσος Τέλλογλου, συμμετείχαν με τη δημοσιογραφική έρευνα στην αποκάλυψη του σκανδάλου και ταυτόχρονα προσέφυγαν στην ΑΔΑΕ για να πιστοποιήσουν την παρακολούθησή τους. Δεν το έκαναν όμως όλοι. Αναγκάζομαι να αναφερθώ στον συνάδελφο Αλέξη Παπαχελά, παρότι θα προτιμούσα να το αποφύγω. Το κάνω γιατί ο Αλέξης ήταν από τους παρακολουθούμενους και μέσω ΕΥΠ και μέσω Predator και ενώ είναι από εκείνους που έχουν τη δύναμη και τα μέσα για να καταδείξουν την εκτροπή, επέλεξε τη στάση της διακριτικής αποχής. Ο Αλέξης επέλεξε να διαδίδει ότι δεν πιστεύει ότι είναι παρακολουθούμενος. Γιατί δεν κάνει αίτηση στην ΑΔΑΕ; Γιατί δεν απαιτεί μέσω της αρθρογραφίας του να δοθούν σαφείς εξηγήσεις; Η παρέμβαση του Παπαχελά –με το κύρος και την ισχύ που διαθέτει– θα μπορούσε να βοηθήσει στο να λήξει (πιο) γρήγορα και αποτελεσματικά η υπόθεση. Η επιθυμητή σταθερότητα την οποία επικαλείται με την αρθρογραφία του δεν εξασφαλίζεται αν υπάρχουν συνταγματική εκτροπή και σιωπή. Αντιθέτως, εγγύησή της είναι η λειτουργία των θεσμών και μαζί τους και της δημοσιογραφίας.

Τι κάνει η Δικαιοσύνη; Το σκάνδαλο των υποκλοπών κατέδειξε το μεγάλο πρόβλημα εκφυλισμού στη Δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα όμως κατέγραψε την ανησυχία του νομικού κόσμου. Για πρώτη φορά συνταγματολόγοι, νομικοί, δικηγορικοί σύλλογοι υπερασπίστηκαν τη συνταγματική τάξη τόσο ξεκάθαρα έχοντας απέναντι όχι ένα θεωρητικό θέμα, αλλά την προσπάθεια ανώτατων παραγόντων της δικαστικής εξουσίας να παρεμποδιστεί η έρευνα για τις υποκλοπές. Δεν γνωμοδότησαν δηλαδή για κάτι, αλλά συντάχθηκαν με την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η εκτροπή.

Η Δικαιοσύνη όμως είναι έκθετη. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κατηγορείται πλέον όχι από το αντιπαθές Documento αλλά από ανθρώπους της νομικής επιστήμης ότι επιχείρησε να παρεμποδίσει την έρευνα της ΑΔΑΕ. Γνωμοδότησε και μάλιστα με απειλές ποινών για να εμποδίσει την ΑΔΑΕ να κάνει τις έρευνες που κατέδειξαν τελικώς την αλήθεια. Το κομμάτι εκείνο της Δικαιοσύνης που βρίσκεται κάτω από τα πόδια του Ντογιάκου δεν αισθάνεται την ανάγκη να παρέμβει για την εκτροπή. Αναμασάει τις βολικές θεωρίες περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και δεν αισθάνεται την ανάγκη να την αποδείξει. Γιατί η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη όχι κατ’ απονομή αλλά με τον κόπο της καθημερινής απόδειξης.

Ο εκφυλισμός της Δικαιοσύνης – άλλοτε στα επίπεδα της συντεχνιακής αλληλεγγύης και άλλοτε της διαπλοκής– δεν είναι δημοσιογραφικό συμπέρασμα αλλά κοινωνική πεποίθηση η οποία καταγράφεται καθημερινά. Αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε κάποιος πρέπει να εξηγήσει πώς όλες οι μεγάλες υποθέσεις του λευκού κολάρου τελειώνουν όχι με τιμωρία αλλά ως μια παρεξήγηση. Ή όσοι εισαγγελείς και ανακριτές ερεύνησαν την υπόθεση δεν το έκαναν καλά ή όσοι δίκασαν το έκαναν με λάθος τρόπο.

Εκφυλισμός και στον στρατό. Οι Ενοπλες Δυνάμεις είχαν έως σήμερα το προνόμιο να διαβεβαιώνουν λεκτικά την προσήλωση στο σύνταγμα και στις πατριωτικές επιταγές. Δεν υπήρξε, ευτυχώς, πόλεμος για να τις επιβεβαιώσει ή να τις διαψεύσει. Οι υποκλοπές όμως τις έφεραν μπροστά στον καθρέφτη. Ανώτατοι στρατιωτικοί, στρατηγοί που ηγούνται του στρατεύματος βρέθηκαν παρακολουθούμενοι. Και τι έκαναν αυτοί που επικαλούνται το θάρρος και την περηφάνια τους για να μας προστατεύσουν από εξωτερικούς κινδύνους; Απλώς έκαναν τις (θεωρητικές έστω) δάφνες τους στιφάδο. Δεν σήκωσαν ανάστημα, δεν ζήτησαν εξηγήσεις, δεν υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία που απειλήθηκε στο πρόσωπό τους. Μπορεί κάποιος που δεν έχει το θάρρος να σηκώσει το ανάστημά του σε αυτά που τον προσβάλλουν άμεσα και εξευτελιστικά να το πράξει για μια μεγάλη υπόθεση;

Το χειρότερο είναι ότι, όπως και άλλοι παρακολουθούμενοι, δέχτηκαν εκβιασμούς και μετατράπηκαν σε στρατηγούς της σιωπής. Ενας ατιμασμένος και δειλός αξιωματικός μπορεί να ηγηθεί μόνο της ήττας. Και οι συγκεκριμένοι αξιωματικοί οδηγούν σε ήττα τη δημοκρατία.

Υπάρχει μια διαδραστική εκφυλιστική κατάσταση μεταξύ θεσμών και κοινωνίας. Οι θεσμοί έχουν εκφυλιστεί και για να διατηρήσουν το καθεστώς που τους προάγει μεταφέρουν στην κοινωνία την παθογένεια ως κανονικότητα. Η κατάσταση δεν αλλάζει εύκολα και δεν αλλάζει μόνο με μια κυβέρνηση που θα ισχυριστεί ότι είναι η καλή έναντι των κακών. Χρειάζεται κυβέρνηση που θα εντοπίσει τον εκφυλισμό ως δομικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και θα επιχειρήσει να μην είμαστε εκφυλισμένοι. Και ξεφτιλισμένοι.

Οι φοβισμένοι κι άβουλοι «γαλάζιοι» με κρυπτόμενους Καραμανλή – Σαμαρά, ο σάκος του μποξ και ο «σαχλαμάρας», ο διπολικός Ανδρουλάκης, το φάουλ Παπαρήγα και η αφωνία Παπαχελά

Μπροστινή Σελίδα

el-gr

2023-01-29T08:00:00.0000000Z

2023-01-29T08:00:00.0000000Z

https://epaper.documentonews.gr/article/281530820158365

Documento Media