Ερωτική σχέση αναπτύσσεται μεταξύ δύο κρατούμενων αντρών σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, με τον ένα να κρύβει την ομοφυλοφιλία του αντικαθιστώντας στο πανωφόρι του το ροζ τρίγωνο με το κίτρινο άστρο των Εβραίων. Μπορεί η αγάπη να ανθήσει μέσα στην πιο τραγική συνθήκη της ανθρώπινης ιστορίας του 20ού αιώνα; Αυτό είναι το θέμα του κλασικού έργου «Bent», που έγραψε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Αμερικανός συγγραφέας Μάρτιν Σέρμαν, το οποίο δεν έχει πάψει έκτοτε να ανεβαίνει σε πολλές χώρες παγκοσμίως. Στην Ελλάδα το έργο σφράγισαν με τις ερμηνείες τους ο Πέτρος Φυσσούν και ο Γιάννης Φέρτης στο πρώτο ανέβασμα το 1980, ενώ ακολούθησαν και άλλες εκδοχές του. Αυτήν τη φορά το «Bent» ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο έμπειρος Πέτρος Ζούλιας στο θέατρο Χώρα με πρωταγωνιστές τον Μέμο Μπεγνή και τον Ιωάννη Αθανασόπουλο, δύο ηθοποιούς δημοφιλείς κυρίως από την τηλεόραση. Αυτή ήταν η βασική αφορμή που τους συνάντησα, καθώς μου μίλησαν για το κατά πόσο το «Bent» άλλαξε την πορεία τους και την ίδια τη ζωή τους.

Πόσο πρόκληση είναι για σας οι ρόλοι που παίζετε;

Μ.Μ.: Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ κάτι τέτοιο. Υπηρέτησα ένα θέατρο πιο εύπεπτο, όπως έκανα και αρκετό μιούζικαλ, μια κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πιανίστας ήμουν. Εχω σπουδάσει μουσική και τραγούδι, αλλά υπηρέτησα το πιο «λάιτ» θέατρο γιατί από κει έρχονταν πάντα οι προτάσεις. Εβγαλα αρκετά χρήματα, οπότε το να με φωνάξει ο Πέτρος σ’ αυτό το έργο ισοδυναμούσε με σοκ. Πρόκληση είναι λοιπόν αν σκεφτείτε πως ακόμη και μέσα στο εμπορικό θέατρο ήθελα να διαφέρω.

Ι.Α.: Οταν με κάλεσε ο Πέτρος με άγχωσε το γεγονός ότι το έργο αφορούσε δύο ομοφυλόφιλους άντρες. Φοβήθηκα την τυποποίηση του στιλ «ποιος κάνει καλά τον κακό ή τον γκέι» κ.λπ. Στην Ελλάδα λειτουργούν οι ταμπέλες. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να το κάνω ή όχι και ο Μέμος μάλιστα με συμβούλευε να προχωρήσουμε. Τηλεφώνησα στον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί πέρυσι, του μίλησα για την ανασφάλειά μου και μου απάντησε: «Να το κάνεις χθες»! Οταν έγινε το πρώτο ραντεβού με τον Ζούλια μέσα σε μισή ώρα μού έφυγαν όλα τα άγχη. Αλλωστε το έργο έχει τόσο βαθιά μηνύματα που ο έρωτας δύο αντρών είναι απλώς το εφαλτήριο. Το περιμένατε ότι θα σας επέλεγε ο Ζούλιας;

Ι.Α.: Ο Ζούλιας με είχε δει πέρυσι στο θέατρο. Ηρθε και μου είπε «είσαι πολύ καλός, μακάρι να συνεργαστούμε». Τον περασμένο Μάιο είδα μια μαθήτριά του η οποία με

ενημέρωσε πως ετοίμαζε το «Bent» και σκεφτόταν διάφορους. Μία βδομάδα μετά μου έστειλε ο Μέμος μήνυμα στο Instagram ότι ο Ζούλιας με ήθελε για τον ρόλο. Μ.Μ.: Εγώ πάλι έχω άγνοια κινδύνου, που εδώ συνεχίστηκε ακόμη κι όταν διάβασα το κείμενο. Εννοώ ότι ποτέ δεν είπα «αχ πώς θα το κάνω τώρα αυτό;».

Μήπως αυτό δείχνει υπέρμετρη σιγουριά;

Μ.Μ.: Υπέρμετρη όχι, αλλά έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Στα ερωτικά μου ας πούμε είμαι ένας βλάκας, στη δουλειά μου όμως έχω μια αίσθηση σιγουριάς. Στα γκομενικά ποτέ δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να είμαι μ’ έναν άνθρωπο υπό τις κατάλληλες συνθήκες, ποτέ δεν αγχώνομαι αν πρέπει να αρέσω. Πέφτω με τα μπούνια – πάντα με αξιοπρέπεια. Στη δουλειά μου ξέρω σε τι είμαι καλός, τι μπορώ να κάνω καλά, όπως και τι δεν μπορώ να κάνω καλά. Μεγαλύτερη σιγουριά είχα εδώ παρά όταν έπαιζα τον Καζαντζάκη στον «Ζορμπά», που ήταν πολύ ξεκάθαρο ποιος ήταν αυτός ως ρόλος και ως ιστορικό πρόσωπο.

Ι.Α.: Εγώ, όντας φουλ μες στην ανασφάλεια, εξήγησα στον Πέτρο ότι είμαι σαν τα παιδάκια και ότι θα έφτανε σε σημείο να πει: «Πού τον βρήκα αυτόν τώρα;»… Σίγουρα το να ’σαι ξερόλας στο θέατρο δεν κάνει καλό, αλλά θα ήθελα να είμαι πιο σίγουρος. Ζορίστηκα στην

αρχή και ηρέμησα μόνο όταν είδα στις πρόβες ότι κάτι καλό γίνεται.

Πολύς κόσμος κλαίει κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αναρωτιέμαι αν αυτό έχει αντίκτυπο σε εσάς, τη στιγμή π.χ. που ο Μαξ μεταφέρει το άψυχο σώμα του Χορστ.

Μ.Μ.: Στη συγκεκριμένη σκηνή πέφτω σε trance. Δεν ακούω τίποτε και τα δάκρυα φεύγουν ασυναίσθητα γιατί εγώ στη ζωή μου δεν κλαίω καθόλου. Αντε να κλαίω μία φορά στα πέντε χρόνια… Στην παράσταση αυτή κλαίω κάθε μέρα αβίαστα κι είναι μια λύτρωση.

Λογικό. Οι άνθρωποι είναι καλό να κλαίνε ενίοτε.

Μ.Μ.: Είναι ψυχοθεραπεία για μένα η δουλειά αυτή γι’ αυτό και τη λατρεύω. Ζω μέσα απ’ τη δουλειά όχι μόνο βιοποριστικά. Δεν θα άντεχα διαφορετικά. Κι ενώ είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει στο θέατρο να περνάει καλά, να κάνει πλάκες με τους άλλους, εδώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, είμαι τελείως δοσμένος!

Ι.Α.: Είναι η πρώτη φορά που παίζω στο θέατρο και το μυαλό μου δεν έχει φύγει ούτε ένα δευτερόλεπτο να πάει κάπου αλλού. Ειδικά απ’ το δεύτερο μέρος και μετά, που εγώ δεν το έχω εύκολο το κλάμα από τεχνικής άποψης, επίσης το δάκρυ κυλάει αβίαστα.

«Είναι δυνατόν να διαπραγματευόμαστε σήμερα έννοιες όπως η βία, ο φασισμός, οι γυναικοκτονίες, η αποξένωση και η ομοφοβία; Ολα αυτά κάνουν το έργο επίκαιρο σαν να γράφτηκε χθες» Μέμος Μπεγνής

«Πιστεύω πως όσο κάποιος με βρίζει γι’ αυτό που κάνω άλλο τόσο θα του το χώνω στη μούρη. Ετσι θα επιβεβαιώνουμε ότι κάνουμε τέχνη που τονίζει τη διαφορετικότητα. Με πεισμώνουν τα ομοφοβικά μηνύματα» Ιωάννης Αθανασόπουλος

Μιλάμε για ένα βαθύτατα πολιτικό έργο. Κι αν δεν ζούμε στο 2013 με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, εν έτει 2022 τα ομοφοβικά υβριστικά μηνύματα κατακλύζουν την ιστοσελίδα της παράστασης.

Μ.Μ.: Ο άνθρωπος είναι ένα λυπηρό ον, ένα παράσιτο που απομυζεί τους καρπούς του και πεθαίνει. Ο άνθρωπος είναι ένα ηλίθιο παράσιτο που ενώ ζει από τη γη του, τη γαμάει τελείως. Δυστυχώς αυτά που γίνονταν πριν από 80 και 90 χρόνια με την άνοδο του ναζισμού γίνονται και τώρα. Με άλλη μορφή, αλλά είναι ίδια. Είναι δυνατόν να διαπραγματευόμαστε σήμερα έννοιες όπως η βία, ο φασισμός, οι γυναικοκτονίες, η αποξένωση και η ομοφοβία; Ολα αυτά κάνουν το έργο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε χθες. Ελπίζουμε ανεβάζοντάς το τώρα να βάζουμε ένα λιθαράκι στο να σκεφτεί ο άλλος τι βλέπει. Μην ξεχνάμε τα δύο παιδιά που αυτοκτόνησαν στην Αρμενία! Ο καλός μου φίλος Γιώργος Χρανιώτης έκανε ένα υπέροχο ποστάρισμα στο Instagram και μπήκε από κάτω μια καριόλα –παρακαλώ να γραφτεί έτσι– και σχολίασε: «Ρε πάτε καλά; Εχουμε τόσα προβλήματα και ασχολείστε με τους ανώμαλους;». Ε όταν υπάρχουν αυτές οι φασιστοκουράδες να μην είσαι απαισιόδοξος;

Ι.Α.: Πιστεύω πως όσο κάποιος με βρίζει γι’ αυτό που κάνω άλλο τόσο θα του το χώνω στη μούρη. Ετσι θα επιβεβαιώνουμε ότι κάνουμε τέχνη που τονίζει τη διαφορετικότητα.

Με πεισμώνουν τα ομοφοβικά μηνύματα και λέω: «Θα με φας στη μούρη, φασίστα, ρατσιστή, ομοφοβικέ, γιατί εγώ θα κάνω την τέχνη μου προσπαθώντας να κινητοποιήσω τους άλλους».

Υπάρχουν ακραίες αντιδράσεις απ’ τους θεατές;

Μ.Μ.: Στον δικό μου μονόλογο, εκεί που ο Μαξ αφηγείται πως πήγε διά της βίας μ’ ένα νεκρό κοριτσάκι για ν’ αποδείξει ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος, είχαμε μια κρίση πανικού από έναν κύριο. Τον πήρε η γυναίκα του και φύγανε ζητώντας συγγνώμη στην έξοδο.

Γίνατε και οι δύο γνωστοί από την τηλεόραση. Την ώρα που παίζατε άκουγα να λέει κάποιος για τον Ιωάννη: «Αυτός ήταν που έπαιζε στις “Αγριες μέλισσες;”».

Ι.Α.: Ηταν να τα παρατήσω πριν από τις «Αγριες μέλισσες», είχα κουραστεί και δεν έρχονταν οι ευκαιρίες που ήθελα. Καλά τα μικρά θέατρα, αλλά προσκαλείς σκηνοθέτες να σε δουν και δεν έρχονται ποτέ είτε γιατί είσαι άγνωστος είτε γιατί παίζεις σ’ ένα θεατράκι. Αλλο να είσαι αναγνωρισμένος και να παίζεις σε μεγάλο θέατρο και άλλο να κάνεις συγκεκριμένες επιλογές. Εχω κάνει πολλές δουλειές και είμαι περήφανος, αλλά η ζωή μου έχει πια αλλάξει. Με συγκινεί που συνεργάζομαι με ανθρώπους τους οποίους σεβόμουν ανέκαθεν.

Η τηλεόραση είναι το καλύτερο μέσο βιοπορισμού για έναν ηθοποιό;

Μ.Μ.: Εξαρτάται. Τα κασέ έχουν πέσει στο 1/3. Αμα παίζεις όμως σ’ ένα μεγάλο θέατρο, παίρνεις καλό ποσοστό και πάει καλά η παράσταση, κερδίζεις πολλά χρήματα που δεν τα βγάζεις στην τηλεόραση. Ι.Α.: Γενικά πρέπει να περάσουν χρόνια για να διεκδικήσεις καλά λεφτά στην τηλεόραση. Μη νομίζουν ότι τα παιδιά των «Μελισσών», που δεν μας ήξερε κανείς την πρώτη σεζόν, βγάλαμε λεφτά. Στον δεύτερο κύκλο φυσικά και ζήτησα παραπάνω χρήματα. Ποντάρεις στο ότι θα σε δουν και θα ανοίξουν οι δρόμοι.

Ας πάμε στην περιβόητη σκηνή του έργου που κάνετε σεξ επί σκηνής και εκσπερματίζετε χωρίς καν να αγγίζεστε.

Ι.Α.: Μερικοί γελάνε από αμηχανία, τους είναι άβολο. Ο δικός μου χαρακτήρας, ο Χορστ, παρακινεί τον Μαξ να κάνουν έρωτα, ενώ ο άλλος ο καημένος έχει ζήσει τόσο πολύ το σεξ που δεν θέλει εκεί μέσα, σ’ αυτές τις φρικτές συνθήκες, να το διανοηθεί καν. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που υποτίθεται ότι τελείωσε αυτή η ανορθόδοξη ερωτική πράξη κι ένας θεατής πήρε αγκαλιά την κοπέλα του δίπλα και συνέχισαν να βλέπουν το έργο αγκαλιασμένοι.

Μ.Μ.: Φοβερό, ένα στρέιτ ζευγάρι ταυτίστηκε με την τραγικότητα δύο γκέι ανθρώπων! Πάντα το σεξ είναι ταμπού, πόσο μάλλον μεταξύ ομοφυλοφίλων. Εδώ υποτίθεται ότι «τελειώνουμε» επί σκηνής, υπάρχει όλο αυτό το αισθησιακό και αμέσως μετά το τέλος της σκηνής πέφτει μια παγωμάρα για 20 δευτερόλεπτα. Νομίζουμε πως από κάτω δεν υπάρχουν άνθρωποι

αλλά φωτογραφίες τους.

Παράλληλα με το «Bent» έχετε χρόνο και για άλλα πράγματα;

Μ.Μ.: Χρόνο έχω, γιατί δεν κάνω κάτι άλλο και ξεκουράζομαι. Το «Bent» δεν μου αφήνει περιθώρια να κάνω και άλλα πράγματα. Δεν θα μπορούσα να έχω δέκα ώρες γύρισμα και την επόμενη το «Bent». Με πονάει πολύ ο αυχένας μου απ’ την παράσταση και μετά. Ι.Α.: Δεν έχω κουράγιο για τίποτε άλλο. Και για ποτό να βγω μετά την παράσταση, περνάει μία ώρα και λέω: «Συγγνώμη, πρέπει να φύγω». Ασε που με τις πέτρες που κουβαλάμε κάθε μέρα άρχισε να με πονάει η μέση μου.

Εντάξει, σε παράσταση παίζετε, μην τρέχετε στους ορθοπεδικούς μετά.

Ι.Α.: (γέλια) Ο Γιώργος Μιχαλάκης που έπαιζε στην πρώτη παράσταση του 1980 με τους Φυσσούν – Φέρτη με ρώτησε το εξής: «Πώς είναι η μέση σου;». Εμαθα πως και οι δυο τους αμέσως μετά το «Bent» απέκτησαν θέματα με τη μέση τους. Μ.Μ.: Κάποιοι ήταν αντίθετοι με το να κουβαλάμε αληθινές πέτρες, «είναι δυνατόν να υφίστασαι όλο αυτό κάθε μέρα;» με ρωτούσαν. Τους εξηγούσα πως δεν γίνεται αλλιώς, είμαι ηθοποιός και κάνω τη δουλειά μου. Θα αρνούμουν αν μου έλεγαν να αντικατασταθούν οι πέτρες με κατασκευές από φελιζόλ.