Οι μύθοι για τα απέθαντα αιμοδιψή πλάσματα συνοδεύουν την ανθρωπότητα από τις απαρχές της. Η πρώτη γραπτή πηγή σχετικά με τα βαμπίρ είναι στο «Επος του Γκιλγκαμές». Η ελληνική παράδοση επίσης είναι πολύ πλούσια σε αντίστοιχες ιστορίες, μερικές από τις οποίες καταγράφηκαν από τον θεμελιωτή της ελληνικής λαογραφίας Ν. Πολίτη. Ολες αυτές τις παραδόσεις είχε μελετήσει ο Μπραμ Στόκερ. Ο «Δράκουλας» έπεται χρονικά σημαντικών έργων αντίστοιχης θεματολογίας, όπως ο «Βρικόλακας» του Πολιντόρι, η «Λίγεια» του Πόε, η «Καρμίλα» του Λε Φανού και το «Transylvania superstitions» της Εμιλι Γκέραρντ. Ο Στόκερ έγραψε το μυθιστόρημά του σε επιστολική φόρμα και χρησιμοποίησε το μοντέλο του γοτθικού μυθιστορήματος παρότι ζούσε στη βικτοριανή εποχή. Το γοτθικό είδος συστήθηκε με το αρχετυπικό «Κάστρο του Οτράντο» του Ουόλπολ και καθιερώθηκε μέσα από αριστουργήματα όπως ο «καλόγερος» του Λιούις, ο «Φρανκενστάιν» της Σέλεϊ, ο «Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος» του Μάτσουριν αλλά και τα έργα του Γουίλκι Κόλινς και του Πόε.