Το θέμα πλέον δεν είναι ποιος πιστεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη (εντός και εκτός των τειχών που έχει στήσει για τη χώρα και τον πολιτικό του χώρο) αλλά ποιος δεν πιστεύει ότι ετοιμάζει τα χειρότερα. Τα χειρότερα δεν αφορούν μόνο την οικονομική πολιτική του, τους χειρισμούς στα εθνικά θέματα και όσα δυσοίωνα περιγράφει πλέον ο φιλοκυβερνητικός Τύπος και ψιθυρίζουν

οι εσωκομματικές ομάδες. Ο πολίτης έχει κάθε λόγο να φοβάται ως «χειρότερα» την πλήρη θεσμική εκτροπή και την έκφρασή της σε αυτό που ήταν αδιανόητο μετά τη μεταπολίτευση: τη νοθεία στο εκλογικό αποτέλεσμα. Γιατί ένας πρωθυπουργός που έχει φτάσει στο σημείο να αλώσει αλλά και να παρακολουθεί τους αρμούς της εξουσίας να μην επεκτείνει σε όλα τα επίπεδα την πλήρη κυριαρχία του; Τι θα τον εμποδίσει; Η δημοκρατική του ευαισθησία, η πολιτική του συγκρότηση ή η δομή του χαρακτήρα του;

Ως σήμερα έχει αποκαλυφθεί ότι το Predator ως σύστημα εγκληματικών λειτουργιών της ΕΥΠ παρακολουθούσε τους υπουργούς της κυβέρνησης, επιχειρηματίες, στελέχη του Μαξίμου, τον αρχηγό της αστυνομίας, εισαγγελείς, τις φίλες της πρωθυπουργικής συζύγου (της οποίας η αντίδραση για την αποκάλυψη είναι πιο βίαιη απ’ ό,τι υποθέτει κάποιος), ακόμη και την παρακοιμώμενη εισαγγελέα της ΕΥΠ Βασιλική Βλάχου. Ο Μητσοτάκης αντί να λύσει τον προβληματισμό όλης της χώρας για την εμπλοκή του και να επαναφέρει τον νόμο που δίνει το δικαίωμα στον πολίτη να ενημερωθεί για την πιθανή παρακολούθησή του, καταφεύγει στην ενοχοποιητική για τον ίδιο αδιαφάνεια. Προωθεί ένα νόμο που συγκεντρώνει την αντίδραση της ΑΔΑΕ, η οποία είναι η αρμόδια από το σύνταγμα ανεξάρτητη αρχή για να αποφανθεί, του νομικού κόσμου και φυσικά των κομμάτων. Τι δείχνει αυτό; Ο Μητσοτάκης είναι ένοχος για όλα, διοργανωτής της εκτροπής και ανεπηρέαστος από δημοκρατικές ανησυχίες.

Γιατί λοιπόν ο θεσμικός κατήφορος, που φτάνει ως την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων προσώπων που κυβερνούν τη χώρα και την πιθανή χειραγώγησή τους μέσα από εκβιασμούς, να σταματήσει; Τι είναι αυτό που θα εμποδίσει τον Μητσοτάκη να φτάσει σε μια νέα «βία και νοθεία»;

Αντιθέτως, ας δούμε ποια είναι όλα αυτά τα ανησυχητικά στοιχεία που μάλλον δείχνουν ότι μπορούμε να δούμε ακόμη κι αυτό. Το πρώτο αφορά την ίδια την προσωπικότητα του πρωθυπουργού και τη δομή του χαρακτήρα του. Η σχέση του μ’ αυτό που λέγεται εξουσία είναι αλαζονική και εγωκεντρική. Μέσα από μια ελιτίστικη αντίληψη, την οποία κατά καιρούς προβάλλει ως έκφανση της αριστείας ή της πεφωτισμένης επιχειρηματικής πρωτοπορίας, παρακάμπτει τις θεσμικές λειτουργίες και τις κοινωνικές αντιδράσεις και εμφανίζει την ανέλεγκτη συμπεριφορά του ως πολιτική λύση. Παρακάμπτει και περιφρονεί το κοινοβούλιο και εμποδίζει τη λειτουργία των επιτροπών του που είναι πιθανό να αποκαλύψουν την αλήθεια. Δεν απαντά στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, δεν αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους και αντικαθιστά τον δημόσιο πολιτικό έλεγχο με ελεγχόμενες και ωραιοποιημένες εμφανίσεις στα ΜΜΕ. Θα τολμούσε να δώσει συνέντευξη στο Documento ή να πάει σε debate με τον Τσίπρα;

Ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει διαγγέλματα, δίνει συνεντεύξεις, δίνει εντολές για να σκηνοθετηθεί επικοινωνιακά η πολιτική του οντότητα, αλλά προς Θεού, δεν δίνει απαντήσεις σε όποιον τις ζητά. Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στο κυβερνητικό έργο. Οι υπουργοί είναι παροπλισμένοι και εφαρμόζουν προαποφασισμένες επιλογές, ενώ οι κινήσεις τους καταγράφονται όχι από τον έλεγχο του πρωθυπουργικού γραφείου αλλά από το δίκτυο των υποκλοπών.

Ολο και περισσότεροι αναλυτές μιλούν πλέον για την προβληματική αντίληψη του Κυριάκου Μητσοτάκη που συναντά την ιδιόμορφη ψυχοσύνθεσή του. Οι λέξεις «ναρκισσισμός», «αλαζονεία», «παραληρηματικός λόγος» χρησιμοποιούνται για να τον περιγράψουν, ενώ τον παλιό Μωυσή και αγαπημένο των ΜΜΕ τον έφαγε το τσιτάχ, το οποίο το σκότωσε ο «σιμουλτανέ» των πληρωμένων δημοσιευμάτων.

Ο Μητσοτάκης απαντά στον κοινοβουλευτικό και δημόσιο έλεγχο με χαρακτηρισμούς και απαξιωτικές αναφορές που στέλνουν «τους αριστερούς της σαμπάνιας και του χαβιαριού» να πάρουν το κουβαδάκι τους και να πάνε σε άλλες παραλίες. Η μητσοτακική επικοινωνία, εκτός από ατυχής (αφού οι σαμπάνιες θυμίζουν τον ίδιο και την καταγωγή του και όχι τους αριστερούς) έχει πάει και «κουβά». Συνεχίζει όμως να πιστεύει ότι η επικράτησή του είναι νομοτελειακή και αναπόφευκτη γιατί έτσι θέλει αυτός. Και όταν το θέλει ο κύριος και Μωυσής μας, το θέλουν μοιραία και οι δημοσκόποι.

Υπάρχει όμως και η πολιτική συγκρότηση Μητσοτάκη. Οπως αποδεικνύεται καθημερινά, η δημοκρατία γι’ αυτόν δεν είναι παρά οτιδήποτε θα τον υπηρετήσει αφού κερδίσει τις εκλογές. Ο πρωθυπουργός αμφισβητεί και απειλεί τον θεσμικό πυρήνα της δημοκρατίας, τη δράση των κομμάτων, τη δραστηριότητα των δημοσιογράφων, τη λειτουργία των θεσμών και γι’ αυτό το σύμπαν είναι υπό παρακολούθηση, ενώ ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ανέλεγκτο σε ένα σύστημα ιδιότυπης εκλογικής μοναρχίας. Απαξ και εκλέγεται είναι ο βασιλιάς (μας). Με την αυλή του, τους πρίγκιπες, τους κόλακες και τους γελωτοποιούς του.

Η ανάληψη της εξουσίας γι’ αυτόν δεν είναι θέμα δημοκρατικής πολιτικής αλλά τακτικής. Δεν πρόκειται να αποσπάσει κάλπες από εκλογικά τμήματα ούτε να βάλει να ψηφίσουν και τα δέντρα όπως έκαναν οι πολιτικοί του πρόγονοι. Θα εκμεταλλευτεί όμως την τεχνολογία, τις μεθόδους χειραγώγησης και βέβαια όλα τα προσωπικά δεδομένα που συγκεντρώνουν τα τρία τελευταία χρόνια διάφορες εταιρείες τύπου Palantir στο όνομα των κρατικών αναγκών ή τα Predator.

Δεν πρόκειται να αποσπάσει κάλπες από εκλογικά τμήματα ούτε να βάλει να ψηφίσουν και τα δέντρα όπως έκαναν οι πολιτικοί του πρόγονοι. Θα εκμεταλλευτεί όμως την τεχνολογία, τις μεθόδους χειραγώγησης και βέβαια όλα τα προσωπικά δεδομένα που συγκεντρώνουν τα τρία τελευταία χρόνια διάφορες εταιρείες τύπου Palantir στο όνομα των κρατικών αναγκών ή τα Predator

Στους servers της πολιτικής Μητσοτάκη έχουν καταγραφεί συνήθειες, ο βαθμός αφέλειας του καθενός, η πολιτική του προσαρμοστικότητα και στοιχεία που κάνουν το σκάνδαλο Cambridge Analytica πρωτόγονη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ο πρωθυπουργός διαφημίζει συχνά τη σχέση του με πλατφόρμες και κολοσσούς του ίντερνετ, οι οποίοι μάλιστα ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ελλάδα, αλλά αφήνει εκτός εικόνας μια βαθύτερη σχέση που ενδέχεται να έχει μαζί τους. Το 2019 πριν από τις εκλογές η ΝΔ είχε κλείσει τεράστια διαφήμιση μέσω social media και Google με την οποία απευθύνθηκε στοχευμένα σε κοινωνικές ομάδες και στους λεγόμενους «εύπιστους» του εκλογικού σώματος. Μετά την εκλογή του Μητσοτάκη ένας άνθρωπος της Google την εποχή εκείνη, ο Γρηγόρης Ζαριφόπουλος, ανέλαβε υφυπουργός στην κυβέρνησή του. Ο Ζαριφόπουλος από το 2012 έως το 2019 δούλεψε στην Google αρχικά ως industry head και μετέπειτα ως περιφερειακός διευθυντής νοτιοανατολικής Ευρώπης και γενικός διευθυντής Ελλάδας, Βουλγαρίας, Κύπρου και Μάλτας. Επίσης η Αρτεμις Σίφορντ, με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε προνομιακές σχέσεις, ήταν μάνατζερ πολιτικής κυβερνοασφάλειας για το Facebook και μέλος του Ευρωπαϊκού Κέντρου του αμερικανικού think tank Atlantic Council. Η κυρία Σίφορντ είναι στις λίστες παρακολούθησης από το Predator. Πιστοποιείται έτσι το ενδιαφέρον του Μαξίμου για τη δράση της.

Το σκάνδαλο των υποκλοπών αποδεικνύει εκτός των άλλων ότι η πολιτική κουλτούρα και η δομή του χαρακτήρα του Κυριάκου Μητσοτάκη συναντούν την κοινωνικά παρανοϊκή αντίληψή του που τον τοποθετεί στο επίκεντρο του κόσμου. Ο μόνος που υποστηρίζει μες στη ΝΔ την εκτρωματική διασταύρωση των δύο αυτών στοιχείων της φύσης Μητσοτάκη είναι η ακροδεξιά ομάδα στο κόμμα, η οποία θεωρεί τη δημοκρατία ανωμαλία. Στόχος είναι η εξουσία με κάθε τρόπο. Γιατί όχι και με τον χειρότερο;