Παρακολουθούσα με ενδιαφέρον στο Ertflix ένα ντο κιμ αντερί σ τικ ο οδοιπορικό που επιχείρησαν οι ηθοποιοί Αλαν Κάμινγκ και Τζουλιάνα Μάργκολις. Οι δύο ηθοποιοί νοίκιασαν ένα τροχόσπιτο στη Γλασκώβη για να περιηγηθούν σε τοπόσημα των παιδικών τους αναμνήσεων στη σκωτσέζικη ενδοχώρα. Προτού εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα η Μάργκολις αναζήτησε το σπίτι όπου έμενε ο παππούς της, μετανάστης από την ανατολική Ευρώπη, το 1901. Και το βρήκε – αυτή η ανακάλυψη έγινε ο κρίκος που την έδεσε με την αλυσίδα της ιστορίας της πόλης. Ενα απειροελάχιστο ατομικής μνήμης που συνεισφέρει στη σύνθεση της συλλογικής αστεακής μνήμης. Αν η αντίστοιχη Αθηναία Μάργκολις επιχειρήσει το ταξίδι της επιστροφής στην επικράτεια της παιδικής μνήμης, θα βρεθεί μπροστά σε βουνά τσιμέντου και οπλισμένου σκυροδέματος να έχουν επικαλύψει και εξαφανίσει τη ζώσα μνήμη. Η επανάκτηση του παρελθόντος που υπήρξε (και όχι του φαντασιακού) δυσχεραίνεται. Το παρελθόν ως ένα δίκτυο πυκνών προσωπικών διαδρομών στον αστεακό ιστό αναπροσανατολίζεται και ανακατευθύνεται προς τομές στην πόλη που συνδέονται με τη διάθεση (για γρήγορη και εύκολη κερδοφορία) της ελίτ: από την εργολαβία και την αντιπαροχή της μετεμφυλιακής περιόδου και τον οικοδομικό οργασμό της επταετίας στη σημερινή υλοποίηση του «εξευγενισμού». Και τελικά αυτό που απομένει είναι ένα ακαλαίσθητο, στα όρια της χυδαιότητας κέλυφος, κενό από ανθρώπινα συναισθήματα, μα γεμάτο από την προσδοκία του κέρδους. Και η μνήμη θα παραμένει παραχωμένη στα θεμέλια της αστεακής ασχήμιας. Και οι άρχοντες της πόλης βγαίνουν στα παζάρια και στις αγορές για να επιδεικνύουν την αίγλη των κλασικών χρόνων, τους τσιμεν-δ-ωμένους Παρθενώνες, προσπερνώντας την οδύνη από την εξάλειψη των υλικών αποτυπωμάτων της ατομικής μνήμης. Η μνήμη, έγραφε ο Μπένγιαμιν, δεν είναι ένα εργαλείο εξερεύνησης του παρελθόντος αλλά το θέατρό του. Και οι άρχοντές μας δεν είναι ικανοί να το κατανοήσουν, αφού ο Μπένγιαμιν δεν μπορεί να τους αυξήσει τα εισοδήματα.