Στις 6 Ιανουαρίου του 1931, μέρα των Φώτων, μετά τις οκτώ το πρωί και ενώ ατμόσφαιρα θαλπωρής και γιορτινή διάθεση επικρατoύν σε όλη την Αττική, δύο διαβάτες εντοπίζουν δύο δέματα καλυμμένα με παλιά λινάτσα στην κοίτη του Κηφισού. Αφού η περιέργεια τους οδηγεί στην απόφαση να τα ανοίξουν, διαπιστώνουν ότι το ένα δέμα περιέχει τον κορμό ενός άντρα κι ένα αριστερό χέρι, ενώ το άλλο δύο πόδια και ένα δεξί χέρι. Από την πρώτη ιατροδικαστική εξέταση προκύπτει ότι το πτώμα ανήκει σε άντρα ηλικίας τριάντα με σαράντα χρόνων, το σώμα φέρει περί τα δώδεκα τραύματα από φαλτσέτα ή στιλέτο και επιπλέον φέρει εγκαύματα στα δάχτυλα και

σε άλλα μέρη του κορμού. Υστερα από ανακρίσεις και έρευνες μερικών ημερών η αστυνομία συμπεραίνει ότι το τεμαχισμένο πτώμα ανήκει στον εργολάβο Μίμη Αθανασόπουλο και καταλήγει στην εκδοχή ότι κύριες ένοχες για το έγκλημα είναι η πεθερά του θύματος, Αρτέμιδα Κάστρου, η σύζυγός του, Φούλα Αθανασοπούλου, η υπηρέτριά τους και ο ανιψιός της πεθεράς. Οι τέσσερις οδηγούνται στη φυλακή. Πρόκειται για μια από τις πιο πολύκροτες υποθέσεις στα εγκληματολογικά χρονικά του νεοελληνικού κράτους. Η υπόθεση είναι ακόμη και σήμερα γνωστή ως αυτή της «κακούργας πεθεράς» ή του «καημένου Αθανασόπουλου» ή του «εγκλήματος στου Χαροκόπου» ή του «τεμαχισμένου πτώματος στον Κηφισό». Η εκδίκαση της υπόθεσης ξεκινάει 14 μήνες μετά, στις 18 Φεβρουαρίου 1932, και ο μεσοπολεμικός ρεπόρτερ Μ. Γοργός παρακολουθεί και καταγράφει την εξέλιξή της εντός και εκτός δικαστικής αίθουσας. Μέσα από τα ρεπορτάζ του ξετυλίγεται, μέρα με τη μέρα και συνεδρίαση με τη συνεδρίαση, το κουβάρι μιας από τις πιο πολύκροτες μισογυνικές σκευωρίες στα δικαστικά χρονικά του νεοελληνικού κράτους.