Documento Media

«Δεν γίνεται να ζούμε σε εμφυλιοπολεμική κατάσταση»

Η αισθαντική ερμηνεύτρια μιλάει για την επικείμενη συναυλία της και εξηγεί γιατί θεωρεί τον έρωτα πολιτική πράξη και γιατί είναι αρνητική στις ετικέτες

Συνέντευξη στον Αντώνη Μποσκοΐτη Φωτογραφίες Ανδρέας Σιμόπουλος

ΗΔήμητρα Γαλάνη γίνεται όλο και πιο ακριβοθώρητη. Η ίδια το αποδίδει στο μεγάλωμά της και στο ότι αποζητά την ηρεμία και την ενασχόληση με απλά πράγματα που την ευχαριστούν. Δυσανασχετεί με τη δυστοπία που ζούμε, αλλά προτάσσει την τέχνη της ως άμυνα απέναντι στην περιρρέουσα ασχήμια. Για όλους αυτούς τους λόγους η συναυλία της στο Faliro Summer Theater την Παρασκευή 3 Ιουνίου έχει ξεχωριστή σημασία. Μια συναυλία που θα κάνει την εκκίνηση σε μια μικρή περιοδεία και που της έδωσε τον τίτλο «Ερωτα εσύ…».

Σας συναντώ στα «βαφτίσια» του νέου σωματείου των τραγουδιστών. Ποια η ανάγκη ίδρυσής του τόσα χρόνια μετά την «Ερατώ»;

Η «Ερατώ» είναι ένας συνεταιρισμός που εισπράττει τα συγγενικά δικαιώματα των τραγουδιστών, απ’ όπου παίζονται οι ηχογραφημένες εκτελέσεις. Συγκεντρώνει μέσα από τους υπολογιστές ένα πολύ μικρό ποσό, το οποίο στη συνέχεια διανέμεται. Το Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών (ΠΣΕΤ), όπως το λέμε μέχρι αυτήν τη στιγμή, είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Ποια είναι ακριβώς η θέση σας;

Επειδή ασχολούμαι χρόνια με αυτά τα πράγματα, είτε συνδικαλιστικά είτε με την «Ερατώ», έχω κλείσει ένα μεγάλο κύκλο. Μεγάλωσα –όπως ξέρετε είμαι μεγάλη γυναίκα πια– και δεν μπορώ να έχω τα ίδια αποθέματα ενέργειας, όμως είμαι δίπλα στους νεότερους ανθρώπους οι οποίοι συνεχίζουν. Είμαι εδώ γι’ αυτούς σε οτιδήποτε με χρειαστούν, σε επίπεδο γνώσης και εμπειρίας.

Σας άκουσα να λέτε ότι υπάρχει μερική απαξίωση ως προς το επάγγελμα του τραγουδιστή.

Θα σας πω μια αστεία ιστορία: καθόμασταν με τον Σπύρο Σακκά κάποτε και μελετούσαμε το ρεπερτόριο ενός διπλού δίσκου που περιείχε από καντάτες του Μπαχ μέχρι Τσιτσάνη και ηπειρώτικα. Με θυμάμαι να κρατάω την κιθάρα και να προσπαθώ να διαβάσω τις παρτιτούρες. Εκεί ήταν η οικιακή βοηθός μου, η κ. Γεωργία, και καθάριζε. Κάνει να ανοίξει την πόρτα και της λέει μια φίλη μου: «Κυρία Γεωργία, μην μπεις, μέσα δουλεύει η Δήμητρα». Οπότε γυρίζει η κ. Γεωργία πολύ γλυκά και λέει: «Δουλειά είν’ αυτό;» (γέλια). Ακουγε δύο τύπους να τραγουδάνε και θεώρησε λογική την απορία της, αφού δουλειά γι’ αυτήν ήταν να κουβαλάς ή να καθαρίζεις. Θα έλεγα λοιπόν πως εκτός της απαξίωσης προς τον τραγουδιστή, έχει υποβαθμιστεί γενικά η ζωή μας. Δεν ξέρω πώς αυτό αντανακλάται στο δικό μας επάγγελμα… είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Για να το πω απλά, παρά το δράμα που περνάμε, πολλά πράγματα θα διορθωθούν και θα προσεγγίσουν την πραγματικότητα. Είχε μπει πολλή μυθολογία στο επάγγελμά μας. Πιστεύω ότι θα κοπούν πολλά περιττά ξέφτια.

Ας ξεκινήσουμε από το ότι πολλοί πίστευαν στην ευκολία τού να γίνεις τραγουδιστής.

Να η μυθολογία που παρέσυρε πολλά παιδιά, τα οποία νόμισαν ότι θα αποκτήσουν διασημότητα και θα βγάλουν λεφτά. Είναι αστείο. Παιδιά πίστεψαν ότι έχουν ταλέντο και δεν δοκιμάζονταν, έγινε ένας χυλός το πράγμα, ενώ τώρα αυτοί που πραγματικά αξίζουν θα παραμείνουν και θα συνεχίσουν να παράγουν. Είχαμε δει ανθρώπους να βγαίνουν, να κάνουν μια smash επιτυχιούλα και μετά να χάνονται, να τελειώνουν. Κι αν έχουν δει τα μάτια μου στα 50 χρόνια που κάνω αυτήν τη δουλειά. Εδώ επί της ουσίας μιλάμε για καλλιτέχνες που πρέπει να ζουν από αυτό που κάνουν, να μην έχουν άλλη απασχόληση. Θέλω να πιστεύω ότι στην πορεία θα βρεθεί μια μέση οδός. Στη δυστοπία που βι

ώνουμε πρέπει να φιλτράρονται τα πράγματα μέσα από τον προσωπικό αγώνα του καθενός, που από ένα σημείο και μετά γίνεται συλλογικός. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία που δεν αντέχει να δει την πραγματικότητα. Είμαστε μια φοβική κοινωνία και σε αυτό πάτησαν οι πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Αναπαράγεται από παντού ένα διαρκές ψέμα, στο οποίο ο καθένας βρίσκει ρόλο και λόγο. Αλλοι πάλι παλεύουν με την αλήθεια τους, κινδυνεύοντας να τους καταπιεί η υποκρισία.

Εχει χειροτερέψει ο Νεοέλληνας;

Αυτήν τη στιγμή δεν φροντίζουμε τα πέντε βήματα μπροστά να γίνουν άλλα πέντε, ο καθένας από το μετερίζι του, ξεκινώντας δηλαδή από το κεφάλι και να πάμε προς τα κάτω. Κάνουμε ένα πράγμα; Ε, ας μην πάμε πάλι πίσω, ας πάμε για το επόμενο. Ετσι είμαστε μια κοινωνία σε σύγχυση και δεν μπορώ να πω αν είναι καλύτερος ή χειρότερος ο Νεοέλληνας. Ψάχνεται να δει τι θα του συμβεί και δεν ξέρει από πού του έρχεται.

Εσείς ποιες άμυνες προτάσσετε απέναντι σε όλο αυτό;

Εγώ είμαι προνομιούχος άνθρωπος γιατί έχω την τέχνη μου και μέσα από αυτή διοχετεύω και τα αρνητικά μου και τα θετικά μου. Από εκεί και έπειτα είμαι πολύ επιλεκτική και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να φθείρεται στην καθημερινότητά μου. Δεν θέλω πολλή βαβούρα πια στη ζωή μου και φροντίζω να γεμίζω γνώση και πληροφορία από παντού. Να συνθέτω τα πράγματα μες στο μυαλό μου, αν κι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν ξέρουμε ποια πληροφορία είναι πραγματική και ποια ψευδής. Αυτό είναι το άσχημο όταν χάνεις την εμπιστοσύνη σου στα πάντα, αλλά έχει και ένα καλό – ένα μόνο. Αποκτάς συνθετική σκέψη – μιλάω προσωπικά, δεν το γενικεύω. Πάντως, δεν ξέρεις πια τι είναι αλήθεια, τι ψέμα, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, τι είναι δίκιο· όλα είναι μπερδεμένα, χωρίς ξεκάθαρο μήνυμα. Βλέπουμε μόνο δύο θέσεις που συγκρούονται και όποιον πάρει ο χάρος... Δεν είναι έτσι όμως, δεν μπορούμε να ζούμε σε μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση γενικώς. Ο άνθρωπος μόνο εν ειρήνη μπορεί να κουλάρει και να κατανοήσει τον διπλανό του. Δεν ξέρω, ίσως τα λέω αυτά γιατί είμαι μεγάλη.

Μα το λέτε και το ξαναλέτε αυτό.

Είμαι μεγάλη γυναίκα· το λέω γιατί θέλω να ακούω κι εγώ την αλήθεια, να τη φανερώνω στον εαυτό μου. Τώρα γίνομαι 70 χρόνων και αυτό δεν είναι κάτι αμελητέο.

Τι έχουν τα 70 χρόνια· είναι οριακή ηλικία;

Είναι οριακή σε ένα βαθμό –όπως άλλωστε όλες οι ηλικίες–, αλλά το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο κι εκεί πρέπει να υπάρχουν άλλες σταθερές, τις οποίες μοιραία δημιουργείς εσύ.

Εχετε κουραστεί;

Πολλά τα χρόνια... Τι θα πει αν κουράστηκα; Ποτέ δεν κουράζεσαι όταν βγαίνεις στον κόσμο και εισπράττεις την αγάπη του. Κουραστικές είναι οι υποχρεώσεις που δημιουργούνται από αυτό το πράγμα.

Οπως τώρα που ετοιμάζετε την εμφάνισή σας στο Faliro Summer Theater;

Μια χαρά θα είναι, γιατί ετοιμάζομαι να ξαναβρώ την μπάντα μου.

Πείτε μου για τη συναυλία της 3ης Ιουνίου.

Θα την έλεγα τουρνέ με διακοπές. Η βάση αυτής της παράστασης ήταν η συναυλία που είχαμε δώσει το 2020 στο Μέγαρο Μουσικής. Μαζί μου θα έχω τον Στάθη Δράκο και την Κατερίνα Πολέμη, δίπλα στην υπέροχη μπάντα μου. Θα είναι επίσης και ένα νέο παιδί, ο Μίμης Κόψης, που θα κάνει ένα γκεστ. Ωραία φωνή. Τον είχα ακούσει και του είπα: «Για έλα εδώ εσύ, θα πούμε ένα κομμάτι που είχα ηχογραφήσει ντουέτο με τον Γιώργο Καραδήμο, το οποίο δεν συνηθίζω να τραγουδώ». Πολύ συχνά ακόμη έχουμε γκεστ την Παυλίνα Βουλγαρίδη, που τώρα δεν θα είναι στη συναυλία αυτή.

Η συναυλία λέγεται «Ερωτα εσύ…» και αυτό μου θυμίζει πως είχε γραφτεί ότι «Η Ελλάδα βράζει μες στη χούντα και ο Χατζιδάκις βγάζει ερωτικά τραγουδάκια» όταν ο Χατζιδάκις κυκλοφόρησε τον «Μεγάλο ερωτικό». Τόσα ήξεραν τόσα έλεγαν.

Ο τίτλος «Ερωτα εσύ…» ακούγεται στον «Μεγάλο ερωτικό», εμείς όμως πιάνουμε το ερωτικό τραγούδι από τη Βραζιλία μέχρι την Ελλάδα, την Αγγλία κ.λπ. Ο Χατζιδάκις μιλούσε για έρωτα και για θάνατο, γιατί αυτά τα δύο συναντιούνται απόλυτα. Εκεί που σταματάει το ένα αρχίζει το άλλο. Ο έρωτας είναι ζωή, άρα βρίσκεται δίπλα στον θάνατο.

Ο Φρόιντ είχε πει πως η μόνη στιγμή που ο άνθρωπος δεν σκέφτεται τον θάνατο είναι όταν κάνει έρωτα.

Ετσι ακριβώς είναι. Ο ερωτικός ήταν πάντα ο λόγος μου και μέσα από αυτόν η διαμαρτυρία μου. Είναι βαθιά πολιτική πράξη ο έρωτας.

Δεν ταυτιστήκατε ποτέ με τα μεγάλα στάδια και τους μελοποιημένους επαναστατικούς ποιητές.

Οχι, ποτέ δεν μου ήταν προσφιλές και ελκυστικό αυτό. Ηξερα πολύ καλά τι εννοούσε ο Γκάτσος όταν έγραφε «Ηλιε μου, βασιλιά μου, μη μ’ αφήνεις σήμερα» ή «Ασπρο περιστέρι, μαύρο μου φτερό». Ηξερα πολύ καλά τι εννοούσε ο Κακουλίδης σαν μιλούσε για «φαιδρά πορτοκαλέα» όταν συνεργαζόμουν με τον Χριστόδουλο Χάλαρη. Ως νέοι ήμασταν παρόντες στα πανεπιστήμια και σε όλες τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Τα έχουμε κάνει πολύ αυτά, αλλά δεν είμαι εγώ έτσι. Οταν ανακατεύεται το αμιγώς πολιτικό τραγούδι με το τραγούδι στην ολότητά του δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο. Οι ετικέτες δεν μου αρέσουν, γι’ αυτό ποτέ δεν εντάχτηκα σε κανένα κόμμα ούτε σε καμιά νεολαία. Δεν είναι όλα τόσο καλώς καμωμένα· παντού θα βρεις και σωστά και λάθη. Μόνο ο διάλογος δεν εξυπηρετείται με τις ταμπέλες.

Δεν είναι ταμπέλα το «Η Γαλάνη με την ερωτική φωνή»;

Οχι, δεν είναι. Αποδέχομαι φυσικά τον όρο «αισθαντική τραγουδίστρια», αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Σαφώς είμαι χαραγμένη στην προσωπική ζωή του Ελληνα έτσι, αλλά έχω τραγουδήσει της Παναγιάς τα μάτια. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις μοιραστεί τις προσωπικές στιγμές του κόσμου. Θησαυρός είναι. Μεγάλο προνόμιο και μεγάλη ευλογία, αγάπη μου, να είσαι δίπλα στους ανθρώπους όταν χαίρονται για έναν έρωτα, όταν συντρίβονται από μια απώλεια, όταν εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Δεν περνιέται έτσι εύκολα αυτό, το να κάνεις παρέα σε τόσους ανθρώπους, να γίνεσαι μέλος της οικογένειάς τους. Και την ώρα που τους τραγουδάς όλα αυτά τα θυμάσαι, τα έχεις μες στο κεφάλι σου. Να φτάνει η φωνή σου μέσα από το ηχογράφημα να αγγίζει καρδούλες και ψυχούλες.

«Δεν μπορούμε να ζούμε σε μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση γενικώς. Ο άνθρωπος μόνο εν ειρήνη μπορεί να κουλάρει και να κατανοήσει τον διπλανό του»

Doc | Ville

el-gr

2022-05-29T07:00:00.0000000Z

2022-05-29T07:00:00.0000000Z

https://epaper.documentonews.gr/article/282591676569896

Documento Media