ΗΚωνσταντίνα Αλεβιζοπούλου δεν θα μείνει στα δικαστικά και πολιτικά χρονικά της χώρας απλώς ως μια κάποια, κάπου, κάποτε ανακρίτρια του ειδικού δικαστηρίου. Οχι. Θα μείνει ως ένα σύμβολο της Δικαιοσύνης επί καθεστώτος Κυριάκου Μητσοτάκη, μια ταχυδακτυλουργός των ανακριτικών διαδικασιών. Εβαλε στο καπέλο της ένα σκάνδαλο συγκλονιστικών διαστάσεων και, άμπρα κατάμπρα, αποφασίζω και διατάζω, περαιώνω και ακυρώνω, ζήτω ο Εδεσσαϊκός, κατάφερε να βγάλει από αυτό μια σκευωρία. Και να προετοιμάσει το σκαμνί για τα περαιτέρω, κακουργηματικά και Φρανκενστάιν, με δημοσιογράφους και εισαγγελείς. Οσους τόλμησαν να ερευνήσουν το σκάνδαλο ως σκάνδαλο και να αντιμετωπίσουν ως υπόπτους τους ύποπτους μεγαλόσχημους της εξουσίας.

Και γιατί σύμβολο; Μα γιατί παραπέμπει στην άποψη του καθεστώτος Μητσοτάκη για τον ρόλο της Δικαιοσύνης. Τη Δικαιοσύνη των… κολλητών και όχι των πολιτών. Υπάρχει μια διμοιρία ή και λόχος από λειτουργούς της που δεν διστάζουν «προ ουδενός» εν ονόματι συμφερόντων που η σχέση τους με τη Δικαιοσύνη οφείλει να είναι η σχέση ελεγχόμενου και ελεγκτή όχι το αντίστροφο. Εισαγγελείς και δικαστές δεν πρέπει ούτε μπορεί να λειτουργούν ως φερέφωνα των ισχυρών που αφήνουν αδιευκρίνιστα τα εκατομμύρια σε λογαριασμούς υπουργών χωρίς να κληθούν να τα διευκρινίσουν, παραβλέπουν μαρτυρίες, καταπατούν νόμους και προφήτες, ανοίγουν κατάστιχα και κλείνουν ανακριτικές πράξεις. Χωρίς σεβασμό στον απλό άνθρωπο, τον πολίτη, στο Δίκαιο και στις αξίες που τάχτηκαν να υπηρετούν.

Δεν γίνεται λόγος εδώ για κάποιους διεφθαρμένους, που τους συναντά κανείς και στις καλύτερες δημοκρατίες. Γίνεται λόγος για τη διαπλοκή ως καθεστώς και κανονικότητα. Για λειτουργούς που λύνουν και δένουν κολυμπώντας στα υπόγεια αλλά αισθητά από την οσμή και τα αποτελέσματα που παράγουν ρεύματα του Μαξίμου. Που προδίνουν το λειτούργημα, τους συναδέλφους τους, το δίκαιο. Δεν έχουν πρόβλημα να καταδικάσουν αθώους, να αθωώσουν ενόχους, να περάσουν χειροπέδες στην αλήθεια αν αυτό εξυπηρετεί το καθεστώς. Αν το κάνουν για να αποκομίσουν υλικά οφέλη, να κερδίσουν μια προαγωγή, να εξασφαλίσουν στέγη, τροφή και προστασία από τη διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική εξουσία, λίγο ενδιαφέρει.

Μιλάμε για ανυπολόγιστη ζημιά, όχι μόνο για όσους διώκονται με τρόπο σχεδόν αιμοβόρο, όπως ο Βαξεβάνης, η Παπαδάκου, η Τουλουπάκη, οι άλλοι εισαγγελείς. Μιλάμε για την κοινωνία, που αν καταφέρουν να της στερήσουν και το αποκούμπι μιας κάποιας δίκαιης Δικαιοσύνης, θα γίνει ζούγκλα. Μιλάμε για τον απλό άνθρωπο, που αν καταφέρουν να τον πείσουν ότι και η Δικαιοσύνη έχει γίνει θεραπαινίδα και προαγωγός της απληστίας, τον οδηγούν σε επικίνδυνη απόγνωση. Μιλάμε εντέλει για τη δημοκρατία που χωρίς Δικαιοσύνη δεν είναι παρά δικτατορία των ισχυρών. Και είναι να απορεί κανείς πώς σωπαίνει η μεγάλη πλειοψηφία των λειτουργών της Δικαιοσύνης μπροστά στη συκοφάντηση, στον εξευτελισμό και στη δολοφονία χαρακτήρα όλων τους, που εκτελείται από μια μικρή μειοψηφία κάποιων «συναδέλφων» τους.