Ηεπίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον έδειξε για μια ακόμη φορά ότι η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να γίνεται με έμφαση στην επικοινωνία και όχι στην ουσία και ότι η λογική του «πιστού και δεδομένου» δεν προωθεί τα εθνικά συμφέροντα. H πρόσκληση προς τον πρωθυπουργό να μιλήσει στο Κογκρέσο, ως εκδήλωση τιμής στην επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, αποτέλεσε θετικό γεγονός. Κάθε ομιλία αλλοδαπού ηγέτη ενώπιον των Αμερικανών βουλευτών και γερουσιαστών έχει πάντα συμβολική αξία. Ο συμβολισμός όμως αυτός δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι επί της ουσίας τίποτε δεν πήρε ο πρωθυπουργός στην Ουάσινγκτον γιατί απλούστατα τίποτε δεν διεκδίκησε. O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ανέφερε λέξη στον πρόεδρο Μπάιντεν για τα εθνικά θέματα, δεν ζήτησε να καταδικαστεί η τουρκική επιθετικότητα με το πρόσφατο ρεκόρ εναέριων παραβιάσεων και υπερπτήσεων ούτε ζήτησε να επανεξεταστεί η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης για την πώληση 40 αεροσκαφών F-16 στην Αγκυρα και τον εκσυγχρονισμό άλλων 80. Αντίθετα με τον Κυρ. Μητσοτάκη, ο Αλέξης Τσίπρας στην ανάλογη επίσκεψή του το 2017 είχε μιλήσει ρητά και με λεπτομέρειες για την Τουρκία και την επιθετικότητά της, αλλά και για λύση του κυπριακού χωρίς εγγυητές και κατοχικά στρατεύματα.

Αλλωστε, δεν μπορεί να θεωρηθεί κέρδος από την επίσκεψη η προαναγγελία της αγοράς των F-35 ύστερα από μία δεκαετία. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι με αυτήν ο κ. Μητσοτάκης ομολογεί ουσιαστικά την αποτυχία του να αποτρέψει την πώληση F-16 στην Τουρκία και προεξοφλεί την αναβάθμιση της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας. Αντί να επιδιώξει τη ματαίωση νέων εξοπλισμών της Αγκυρας, κάτι που θα εξασφάλιζε ισορροπία δυνάμεων σε χαμηλότερο παρονομαστή, εμπλέκει τη χώρα μας σε μια ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί η προβλεπόμενη προδικασία εκ μέρους των ένοπλων δυνάμεων και της Βουλής.