Με επιρροές από τον Μολιέρο, με πικρό σαρκασμό και πίστη στις ιδέες του Διαφωτισμού, ο Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ γράφει το σαιξπηρικής ποιότητας και υφής «Συμφορά απ’ το πολύ μυαλό» ζωγραφίζοντας με μελανά χρώματα τη ρωσική αριστοκρατία, η οποία ήδη είχε αρχίσει να ξεπέφτει πολιτικά και ηθικά υπό το βάρος της ανερχόμενης αστικής τάξης. Αριστοκράτης ο ίδιος, καταφέρνει να διεισδύσει στα νέα κοινωνικά δεδομένα που γεννιούνται, να ενστερνιστεί τις φιλελεύθερες σύγχρονες απόψεις και να μετάσχει ακόμη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον τσάρο τον Δεκέμβριο του 1825.

Ο Τσάσκι –ο συνεπαρμένος, ονειροπόλος, φιλελεύθερος ήρωάς του, που επιστρέφοντας στην πατρίδα του από το εξωτερικό αντιδρά και μάχεται την κενοδοξία, την υποκρισία, την παράδοση κάθε ηθικής και ανθρώπινης αξίας στον βωμό του χρήματος, ενώ πρωτοστατεί στην τιτάνια μάχη της πρωτοπορίας ενάντια στο κατεστημένο– ακουμπά στις πλάτες του σαιξπηρικού Αμλετ, μεγαλουργεί και βιώνει την ήττα, λειαίνοντας το έδαφος για τους κατοπινούς διαψευσμένους τσεχωφικούς ήρωες.

Ο Στάθης Λιβαθινός, γνώστης, μελετητής και στοχαστής του μεγαλειώδους ρωσικού θεάτρου, σκηνοθετεί αναθηματικά το έργο που πρωτοπαρουσίασε πριν από 35 χρόνια στο ίδιο θέατρο ο ιδρυτής του Λευτέρης Βογιατζής. Τιμητική αφιέρωση και όχι μνημόσυνο είναι η παράστασή του. Παράσταση όπου έχει επιβληθεί η αποτύπωση του εικαστικού κομψοτεχνήματος σε όλες τις εκφάνσεις του: ξεκινώντας από τη ζηλευτή σκηνογραφία και τα κλασικότροπα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, την ποιητικά δεμένη έμμετρη μετάφραση με τις κατά τόπους σύγχρονες γλωσσικές παρεμβάσεις της Ελσας Ανδριανού, τη σκηνικά προσαρμοσμένη μουσική του Δημήτρη Μαραμή, τον πολύτροπο φωτισμό του Αλέκου Αναστασίου και φτάνοντας στην ερμηνευτική αποτύπωση των ηρώων από τους ηθοποιούς οι οποίοι λειτουργούν σαν γρανάζια του ίδιου ρολογιού, κάτω από το μέτρο και τον ρυθμό της κίνησης του Πάρη Λεόντιου. Η παράστασή του έχει ποιητική αφετηρία, κατεύθυνση και αποτέλεσμα και ίσως γι’ αυτό αφέθηκε ελεύθερη στην ανάγνωση της εποχής (σε κάποια σημεία κάπως φλύαρα) σε βάρος της σύγχρονης αναγωγής των προβληματισμών της.

Ξεχωρίζουν ο Δημήτρης Φιλιππίδης στον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο με ισόποση δόση εσωτερικότητας και ενέργειας, η Ιωάννα Κολιοπούλου με το νάζι και την επιπόλαιη ματαιοδοξία της, η Νεφέλη Μαϊστράλη υπηρέτρια με αρχετυπικές αναφορές, ο Νέστωρ Κοψιδάς με σθεναρή παραστατικότητα, ο Ερρίκος Μηλιάρης με ευελιξία και σπουδή, η Λίλλυ Μελεμέ σε ρόλο θαρρείς γραμμένο γι’ αυτή, ο Πάρης Λεόντιος σε μια ερμηνεία-απόλαυση. Αλλά και ο υπόλοιπος θίασος (Παναγιώτης Παναγόπουλος, Αθανασία Κουρκάκη, Μάριος Κρητικόπουλος, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Θέμης Θεοχάρογλου, Γιλμάζ Χουσμέν) ανταποκρίνεται με απόλυτη επάρκεια στις υψηλές σκηνοθετικές απαιτήσεις.