Οταν μου ζήτησαν να γράψω «λίγα λόγια» για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του Θόδωρου Δερβενιώτη αναρωτήθηκα πώς μπορεί κανείς να εντάξει μέσα σε λίγα λόγια μια τόσο ξεχωριστή σαν αυτόν προσωπικότητα.

Ωστόσο, επειδή το θεώρησα μεγάλη τιμή να εκφραστώ γι’ αυτό τον σπουδαίο άνθρωπο αλλά και σημαντικό συνθέτη, το επιχειρώ με δέος και με σεβασμό, μιας που ήθελε ο θεός να βρίσκομαι δίπλα του ως συνεργάτιδά του τα τελευταία

πέντε χρόνια της ζωής του και να ζήσω από κοντά όχι μόνο τις τεράστιες μουσικές του ικανότητες, αλλά και τη γοητεία της έντονης προσωπικότητάς του.

Θα αφήσω κατά μέρος κάθε αναφορά στο έργο του γιατί πιστεύω πως οι δημιουργίες του μιλάνε τόσο εύγλωττα σκιαγραφώντας το πηγαίο ταλέντο του και θα αναφερθώ στον άνθρωπο Δερβενιώτη, αφού έτσι τον γνώρισα και έτσι έχει μείνει μες στην καρδιά μου. Στον μέντορά μου!

Τα «λίγα λόγια» λοιπόν που θα μπορούσα επιγραμματικά να γράψω και χαρακτήριζαν τον Θόδωρο είναι η αγάπη του για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Αυτή η αγάπη τον οδήγησε στη δημιουργία, την επιτυχία, την καθιέρωση, τη δόξα, αλλά και στην ανάληψη μιας βαριάς ευθύνης απέναντι σε αυτά που δημιουργούσε και βεβαίως απέναντι στον κόσμο που τον λάτρευε. Η ίδια αγάπη τον έβαλε και στον δύσκολο δρόμο της αυταπάρνησης, της υπέρβασης των δεδομένων του και της μεγάλης ανιδιοτελούς προσφοράς.

Ο Θόδωρος Δερβενιώτης δεν αισθάνθηκε ποτέ ανταγωνιστικός. Αγαπούσε και σεβόταν όλα όσα έγραφαν οι συνθέτες της εποχής του και είχε πάντα για όλους μια ξεχωριστή κουβέντα, ανακατεμένη με χιούμορ και καλοπροαίρετη αξιολόγηση.

Ηξερε να «καταλαβαίνει», να συγχωράει, να «υψώνει όσους έπεφταν», να συμφιλιώνει, να στηρίζει όνειρα, να αναγνωρίζει αξίες, να σέβεται ανάγκες και να βοηθάει όλους. Ηταν διορατικός, σοφός, γενναιόδωρος, ανεκτίμητος.

Εγραψε τη δική του ιστορία στον πολιτισμό της χώρας, παραχωρώντας ολόκληρα κεφάλαια σε τραγουδιστές και στιχουργούς. Για πάνω από 40 χρόνια έδινε με τον δικό του μοναδικό τρόπο μάχες για τα πνευματικά δικαιώματα των συνθετών – στιχουργών, εκπροσωπώντας τους δημιουργούς του τραγουδιού, μέσα από το σωματείο που λάτρευε και θεωρούσε «οικογένειά» του, την Ενωση Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), είτε ως πρόεδρος είτε ως γενικός γραμματέας.

Η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία, η υποβάθμιση των μεροκάματων, η τιμητική σύνταξη και η υποαπασχόληση είχαν γίνει αιτίες για να μάχεται καθημερινά με δυναμισμό, όχι ως αυτόκλητος σωτήρας αλλά ως συνεργάτης και συνάνθρωπος.

Εκανε τα πάντα για την κοινωνική ευημερία των δημιουργών. Οραμά του ήταν η συνένωση καλλιτεχνικών σωματείων και φορέων και δεν δίστασε ποτέ να συνεργαστεί για ένα ενιαίο στρατόπεδο χωρίς σύνορα, ανεξάρτητο από ιδεολογίες, φιλοσοφικές θέσεις και κοινωνικές τάσεις. Με πυγμή και δυναμισμό επιζητούσε την παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού προκειμένου να καταφέρει να επιφέρει μια καλλιτεχνική ισορροπία που να επιβεβαιώνει τον πολιτισμό και να πλησιάζει τους δικούς του στόχους.

Ακούγοντας σήμερα τα τραγούδια του και τους μουσικούς δρόμους του αναπολούμε πάντοτε μια εποχή που έχει φύγει οριστικά από τα σημερινά ακούσματα. Ακούγοντας μια εισαγωγή ή ένα ταξίμι του

Δερβενιώτη κάνουμε χωρίς να το θέλουμε μια αισθητική αποτίμηση. Ισως θα πρέπει οι ελάχιστοι λαϊκοί συνθέτες σήμερα να αναλογιστούν κάποιο ιστορικό προηγούμενο και να συνεχίσουν να εργάζονται πάνω στα χνάρια που άφησε ο Θόδωρος Δερβενιώτης.

Είμαι σίγουρη πως αν ζούσε, θα ήθελε όσο τίποτε άλλο να αναγνωρίσει ανάμεσά τους τους συνεχιστές της δομής που ο ίδιος τόσο προσεχτικά αλλά και τόσο κοπιαστικά είχε χαράξει πάνω στο ελληνικό πεντάγραμμο.

Θα χειροκροτούσε ασταμάτητα αυτούς που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την αμεσότητα της λαϊκής δημιουργίας.

Σε ευχαριστούμε, Θόδωρε, γιατί έκανες τα πάντα «ώστε να υπάρχει σήμερα ελληνικό τραγούδι».