Εν συντομία

O stand-up comedian Αριστοτέλης Ρήγας σχολιάζει στο Documento τις εξελίξεις με το θραύσμα του Παρθενώνα, το ταινιάκι «Ξεπαρθενών» και την αστυνομική εισβολή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.

Γιατί ενδιαφέρει

«Το λέν’ οι κάμποι τα βουνά/ το λέει και το ρυάκι/ το τραγουδούν και τα πουλιά/…».

Είναι στιγμές που νιώθω ότι η ενασχόληση με την κωμωδία είναι μάταιη. Προσπαθούμε εμείς οι κωμικοί –σύμφωνα με την περιγραφή του επαγγέλματός μας– να αναδείξουμε πτυχές της πραγματικότητας παράλογες και σουρεαλιστικές προκειμένου να εκμαιεύσουμε

το γέλιο του κοινού. Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι η κωμωδία και η τραγωδία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και η δουλειά μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη όταν το νόμισμα «βαραίνει» προς τη μια πλευρά.

Το θραύσμα ως «μεταγραφή αεροδρομίου»

Εχουμε για παράδειγμα πολύ πρόσφατα γεγονότα που θα μπορούσε κανείς να τα δει ταυτόχρονα σαν κωμικά και τραγικά. Πριν από λίγες μέρες, φερειπείν, ανακοινώθηκε ως θρίαμβος η επιστροφή ενός θραύσματος μαρμάρου του Παρθενώνα από το μουσείο του Παλέρμο στην Αθήνα. Η είδηση χαιρετίστηκε με τρομερό ενθουσιασμό και, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω καθόλου το γεγονός, χαρακτηρίστηκε ως ένα σημαντικό βήμα για την επιστροφή επιτέλους των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Μια επιστροφή που θα σήμαινε ξεκάθαρα –κρίνοντας από τις αντιδράσεις– και την επιστροφή της Ελλάδας στην εποχή του Περικλή. Και έτσι ακριβώς θα γίνει, φαντάζομαι. Με το που τοποθετηθεί και το τελευταίο μάρμαρο στην Ακρόπολη θα αρχίσουν όλοι οι Αθηναίοι να ασχολούνται με τα κοινά, να φιλοσοφούν στην αγορά, να διαγωνίζονται στο άλμα και στον δίσκο και θα αποκτήσουν και σκλάβους, γιατί κάποιος πρέπει όντως να δουλεύει όσο εσύ κάνεις βόλτες και μπεκροπίνεις.

Ευτυχώς όμως τελικά φαίνεται ότι θα γλιτώσουμε από όλα αυτά γιατί η «μεταγραφή αεροδρομίου» γίνεται τελικά όχι με τη μορφή της επ’ αόριστον παραμονής αλλά με τη μορφή δανεισμού για τέσσερα έτη, με δυνατότητα ανανέωσης για άλλα τέσσερα και μάλιστα με ανταλλαγές. Θα τους δώσουμε έναν αμφορέα και ένα άγαλμα της Αθηνάς για να μας δώσουν το θραύσμα και αν παίξει καλά και ανταποκριθεί στις ανάγκες της προπόνησης, θα το κρατήσουμε άλλα τέσσερα χρόνια. Δηλαδή δεν πρόκειται για περίπτωση μεταγραφής «θα πέσουν τα μάρμαρα», όπως λένε στην ποδοσφαιρική πιάτσα, αλλά για περίπτωση μεταγραφής «θα έρθουν τα μάρμαρα για λίγο και το βλέπουμε, ίσως μείνουν και λίγο ακόμη ίσως και όχι, θα δοκιμαστούν στο μικρό μας πρωτάθλημα και θα γυρίσουν στην Ιταλία να κάνουν τη διεθνή τους καριέρα».

Δεν ήταν οι «αρχαίοι ημών» και παιδεραστές;

Από την άλλη πλευρά όμως ακόμη και αυτή η μικρή ανταλλαγή προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις για κάποιους Αθηναίους, οι οποίοι ξεκάθαρα επηρεασμένοι από την προοπτική της επιστροφής στις παλιές μας δόξες ξεκίνησαν την αναβίωση των εθίμων των προγόνων μας, γυρίζοντας και μια σχετική ταινία μικρού μήκους με τίτλο που προδίδει ταυτόχρονα την πλοκή και το μέρος που έγιναν τα γυρίσματα, το «Ξεπαρθενών». Και φυσικά η υπουργός πήρε άμεσα θέση και καταδίκασε το γεγονός υπογραμμίζοντας ότι «δεν είχαν άδεια για το γύρισμα», γιατί προφανώς το θέμα της άδειας είναι σημαντικό. Στην Ακρόπολη μπορείς να ρίξεις τσιμέντο πάνω στον βράχο, μπορείς να κανονίζεις συνεδρίες φωτογράφησης αν είσαι βουλευτής ή οίκος μόδας, μπορείς ακόμη και να εγκαθιστάς πλακέτες με το όνομά σου, αλλά μόνο αν έχεις άδεια.

Από την άλλη, όμως, πώς η υπουργός που διόρισε με απευθείας ανάθεση τον Λιγνάδη, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος για υποθέσεις βιασμού, καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου θα καταδικάσει κάτι που συνδέεται τόσο πολύ με τους προγόνους μας; Δεν ήταν οι «αρχαίοι ημών» και παιδεραστές; Αστεία πράγματα.

Γι’ αυτό χρειάζεται η πανεπιστημιακή αστυνομία

Και πάνω στο θέμα της παιδεραστίας ήρθε στη δημοσιότητα και μια άλλη περίπτωση υψηλά ιστάμενου, καθηγητή πανεπιστημίου αυτήν τη φορά. Εδώ βέβαια η διαδρομή ήταν άλλη: πρώτα εισέβαλαν στην αίθουσα όπου δίδασκε φοιτητές και τον προπηλάκισαν και εννοείται καταδικάσαμε όλοι τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και τελικά μάθαμε ότι ο καθηγητής κατηγορείται με τη σειρά του για παιδεραστία και τοκογλυφία. Και βγάζει και απόλυτο νόημα, γιατί αν δεν ήταν καθηγητής Οικονομικών ο τοκογλύφος, που ξέρει στην πράξη πώς να βγάζει λεφτά, ποιος θα ήταν; Ο νηπιαγωγός; Αυτόν τον θέλουμε για διοικητή νοσοκομείου. Και φυσικά ύστερα από αυτές τις αποκαλύψεις η αστυνομία έδρασε αμέσως, εισέβαλε στο πανεπιστήμιο και έπραξε το αυτονόητο: συνέλαβε τους φοιτητές. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται η πανεπιστημιακή αστυνομία. Από τους ποινικούς, τους παιδεραστές και τους τοκογλύφους σε θέσεις εξουσίας δεν χρειάζεται να προστατευτούμε. Αυτοί είναι διευθυντές, βουλευτές, προβεβλημένα μέλη της κοινωνίας. Από τον καθένα που μας τους υποδεικνύει χρειάζεται.

Και πείτε μου εσείς τώρα αν αυτό είναι κωμωδία ή τραγωδία.