Αλλά «ποιοι συνάδελφοι;» είναι το ερώτημα. Αυτοί που ακκίζονται με τους αυλικούς της εξουσίας, θεωρώντας ότι με τα νάζια και τις γαλιφιές τους θα ενταχθούν και οι ίδιοι στον κλειστό εξουσιαστικό κύκλο; Αυτοί που αδιαφορούν για το δημόσιο συμφέρον και κόπτονται μόνο να διασφαλίζουν την «ευεξία» των ισολογισμών των εργοδοτών τους; Αυτοί που με επιτηδευμένα θυμωμένο βλέμμα αγανακτούν όταν πολίτες περνούν μπροστά από τις κάμερες εκστομίζοντας τη φράσηανάθεμα του συρμού την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν σαν στατιστικό δείγμα τους χιλιάδες θανάτους από την πανδημία αρνούμενοι να αναδείξουν τις κυβερνητικές ευθύνες για την καταβαράθρωση του ΕΣΥ και την απαξίωση της δημόσιας υγείας; Αυτοί που μπροστά στη δίωξη που μεθοδεύεται εναντίον του Κώστα Βαξεβάνη δεν «βγαίνουν στα κάγκελα» για να προασπίσουν το δικαίωμά τους στη δημοσιογραφική έρευνα και στον έλεγχο κάθε είδους εξουσίας, αλλά αντίθετα επιτιμούν τους εξουσιαστές όταν θεωρούν πως είναι υπέρ το δέον επιεικείς απέναντι σε δημοσιολογούντα θρασίμια. «Οταν σε μια χώρα οι έμποροι δημιουργούν την πείνα για να την εμπορευτούν, οι υπάλληλοι περιφρονούν το σύνταγμα, οι δικαστές εφαρμόζοντας τους νόμους δικαιώνουν το άδικο, οι δημοσιογράφοι αγοράζονται για να διαστρεβλώνουν, οι πολιτικοί προδίδουν τους οπαδούς τους, οι μηχανικοί πληρώνονται για να αποσιωπούν τις εφευρέσεις τους, οι γιατροί δίνουν στον άρρωστο ψευτοφάρμακα, ο ένας κοιτάει να αρπάξει τη δουλειά του αλλουνού – τότε λίγο θες για να μιλήσεις για απληστία των εμπόρων, αυθαιρεσία των υπαλλήλων, σαδισμό των δικαστών, ανευθυνότητα των δημοσιογράφων, διπροσωπία των πολιτικών, ανεντιμότητα των μηχανικών και των γιατρών, έλλειψη αλληλεγγύης όλων των ανθρώπων» έγραφε ο Μπρεχτ (αλλά αυτός δεν ήταν δημοσιογράφος). Δικό σας, λοιπόν, συνάδελφοι. Μπορείτε να συμπληρώσετε και να επεκτείνετε τη σκέψη του Μπρεχτ; Ή πρώτα θα πρέπει να πάρετε τη συγκατάθεση των εργοδοτών σας και των πολιτικών προστατών τους;