Η δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη εμφανίζεται ως δικαστική πράξη, αλλά πρόκειται για πολιτική δίωξη. Από αυτή την άποψη δεν κρίνεται ο ίδιος – που δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, ακόμη και στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών απονομής δικαιοσύνης. Κρίνεται πρωτίστως ο πρωθυπουργός. Ως εμφανής «τιμωρός» ενός μέσου ενημέρωσης που του ασκεί κριτική, την οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει νομικά – για όποια δημοσιεύματα θεωρεί ότι θίγουν τον ίδιο ή την οικογένειά του. Η καταχρηστική αξιοποίηση του ρόλου του ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας εναντίον του Βαξεβάνη και της εφημερίδας Documento είναι ολοφάνερη σε πολλές περιπτώσεις: από τον πρωτοφανή αποκλεισμό στις συνεντεύξεις Τύπου μέχρι την απόπειρα οικονομικού αφανισμού του. Κανείς πρωθυπουργός μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποίησε το κράτος για να πλήξει μια εφημερίδα ή ένα δημοσιογράφο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στο πεδίο των επιχειρημάτων ή με θεμιτά δικαστικά μέσα. Η συμπεριφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι ενός αντιπολιτευόμενου μέσου ενημέρωσης συνιστά θεσμική εκτροπή που δεν γίνεται ανεκτή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.