Ηπαρουσία της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή μετά το 2012 δεν ήταν τυχαίο φαινόμενο. Με στηρίγματα μιντιακά και με πλάτες ισχυρές στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο κατηύθυνε τον δημόσιο λόγο στον «άλλο», στο «διαφορετικό» που πρέπει να «παταχτεί» παντοιοτρόπως για να επέλθει η «λύτρωση» μόνο των Ελλήνων από τα δεινά των πολλαπλών κρίσεων που αντιμετώπιζαν. Μέσα από τη ρωγμή ενός πολιτικού συστήματος που κατέρρεε, ξεπήδησε για να μπορέσει με τον φασιστικό χαιρετισμό και τους βίαιους τρόπους της να επιβάλει τον νόμο του ισχυρού και να χτίσει το αντέρεισμα για να αποφευχθεί η κατάρρευση.

Στη δίκη που ακολούθησε –από όπου αντλούνται τα περιεχόμενα του παρόντος άρθρου– φωτίστηκαν πολλά σημεία της φυσιογνωμίας και της δράσης του πιο «επιτυχημένου»

κόμματος της ελληνικής ακροδεξιάς καθώς κατάφερε να αποσπάσει την ψήφο από σχεδόν το 9,5% του εκλογικού σώματος, που χειροκρότησε τον ναζιστικό χαρακτήρα της και τη δολοφονική δράση της. Μάλιστα η επιρροή της στα σώματα ασφαλείας είναι πολύ μεγάλη, πλησιάζοντας και το 50%, καθώς μέλη της ευρισκόμενα σχεδόν πάντα σε επιχειρήσεις εναντίον αριστερών και αντιεξουσιαστών υποβοηθούσαν τις δυνάμεις καταστολής.

Η κλιμάκωση της εγκληματικής δράσης και παράλληλα η αύξουσα πορεία της ανάλογα με την αύξηση της πολιτικής επιρροής και την κατάκτηση θεσμικής εκπροσώπησης μεταβάλλεται και αναβαθμίζεται, και όχι μόνον δεν λειτούργησε ανασταλτικά για την εγκληματική δράση αλλά επαυξητικά, διαμόρφωσε περιβάλλον θεσμικής ασυλίας σε ένα ήδη πολύ σοβαρό υπόστρωμα καθημερινής αστυνομικής ανοχής και συγκάλυψης. Η ασυλία αυτή ουσιαστικά υιοθε

τήθηκε και από το πολιτικό σύστημα, το οποίο τους αντιμετώπισε με αμηχανία και αδράνεια.

Χαρακτηριστική ήταν η αδράνεια του Δήμου Αθηναίων στην περίπτωση του Αγίου Παντελεήμονα, όπου η ΧΑ είχε επιβάλει τρομοκρατία και είχε κλείσει μέχρι και την παιδική χαρά της πλατείας δίπλα στην εκκλησία. Κάτοικος ο οποίος επιχειρούσε να την ανοίξει για να πάει το παιδάκι του να παίξει και βρισκόταν αντιμέτωπος με στρατιές χρυσαυγιτών, μαζί με τον Παναγιώταρο, κατέληγε στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα και εκεί ο διοικητής στην ουσία τον απειλούσε με αντίθετη μήνυση και τον έδιωχνε.

Το κέλυφος του κόμματος

Είναι προφανές ότι υπάρχει εγκληματική οργάνωση και πριν από το 2012. Ο Μιχαλολιάκος από το 1983, αφότου βγήκε από τη φυλακή, όπου επιμορφώθηκε δίπλα στον Γ. Παπαδόπουλο, προέβη σε δήλωση ίδρυσης κόμματος στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Τι το χρειαζόταν τότε το κόμμα αφού πέρασαν έντεκα χρόνια μέχρι να συμμετάσχει πρώτη φορά σε εκλογική διαδικασία, στις ευρωεκλογές του 1994, και κατόπιν ύστερα από δεκαπέντε χρόνια στις ευρωεκλογές του 2009;

Μπορεί να μη συμμετείχε σε εκλογές, αλλά η εγκληματική δραστηριότητά του προϋπήρχε, άρα ιδρύει κόμμα έχοντας στην πλάτη του αφενός τον ξυλοδαρμό του δημοσιογράφου μετά την κηδεία του Μάλλιου, αφετέρου τις βόμβες στους κινηματογράφους Ρεξ και Ελλη, διότι αντιλαμβάνεται ότι η δημοκρατία, την οποία εχθρεύεται τόσο, παρέχει αυξημένη προστασία στα κόμματα και θέλει να έχει ένα κόμμα-καβάτζα ως άλλοθι ώστε να επικαλείται μια νομική προστασία αν κάποια στιγμή διωχτεί για τις αξιόποινες πράξεις που επιμελώς έχει σχεδιάσει να διαπράξει και να βάλει και τους άλλους να διαπράξουν, συγκροτώντας εγκληματική οργάνωση. Το κόμμα αυτό είναι αδρανές εκλογικά μέχρι το 1994· το εντυπωσιακό είναι δε ότι αμφισβήτησε το καταστατικό που παρουσίασε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, ενώ είναι προφανές ότι κανένα κίνητρο δεν είχε ο Ψαρράς, ούτε κάποιος άλλος, για να επινοήσει ένα πλαστό καταστατικό. Δεν είναι αυτό το στοιχείο που θα έκανε τη διαφορά για να καταδείξει την εγκληματική οργάνωση και τον ναζιστικό χαρακτήρα της, ενώ ήταν και αποδεδειγμένα δημοσιευμένο στο περιοδικό της «Χρυσή Αυγή» και σταλμένο στο περιοδικό «Σχολιαστής» από το 1998.

Ο Μιχαλολιάκος προσκόμισε στη δίκη μεταξύ άλλων ένα βιβλίο που έγραψε στη φυλακή την περίοδο που ήταν προφυλακισμένος γι’ αυτή την υπόθεση. Στη σελίδα 47 του βιβλίου «Φυλακές Κορυδαλλού 1-15 Ιανουαρίου 2014» λοιπόν γράφει τα εξής:

«Κατ’ ουσίαν η πολιτικοποίηση της Χρυσής Αυγής άρχισε μετά το δημόσιο συνέδριό μας [σ.σ. το Β΄ Συνέδριο, αφού το Α΄, το οποίο ο δικηγόρος Θ. Καμπαγιάννης είπε ότι ήταν μυστικό, πράγματι συνομολογείται], το οποίο έγινε στο ξενοδοχείο “Κάραβελ” των Αθηνών [σ.σ. ξενοδοχείο του εφοπλιστή Θεοδωρόπουλου, γνωστού υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής] την άνοιξη του 1992. Στο συνέδριο αυτό του 1992 επικυρώθηκε και το καταστατικό μας, το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα και έχει επίσημα κατατεθεί στον Αρειο Πάγο, αντίθετα προς το τερατώδες κατηγορητήριο εις βάρος μας, το οποίο αναφέρεται σε ένα κατά φαντασία δήθεν κρυφό καταστατικό της Χρυσής Αυγής. Είναι δε τόσο κρυφό, που δεν το βρήκαν σε καμία από τις περισσότερες από 100 έρευνες που έγιναν σε κατοικίες και κομματικά γραφεία».

Το καταστατικό βεβαίως δεν το βρήκαν, αλλά βρήκαν τη σφραγίδα, η οποία είναι ίδια με αυτήν που υπάρχει στο καταστατικό, και φυσικό ήταν να μην το βρουν, καθώς δόθηκε εντολή να εξαφανίσουν όλα τα στοιχεία. Προσπαθεί να κοροϊδέψει αφενός το αναγνωστικό του κοινό και σε δεύτερο χρόνο το δικαστήριο λέγοντας ότι το καταστατικό του 1992 είναι το ίδιο με αυτό που εγκρίθηκε στον Αρειο Πάγο το 2012.

Αυτό το τελευταίο καταστατικό, λοιπόν, αφενός γράφει στο ακροτελεύτιο άρθρο του (άρθρο 34): «Το πολιτικό κόμμα με την επωνυμία “Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή” είναι κίνημα με χαρακτήρα λαϊκό, με πίστη στην ιδεολογία του εθνικισμού. Το λαϊκό εθνικιστικό κίνημα της Χρυσής Αυγής βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στο εθνοκτόνο μνημόνιο».

Είχαμε μνημόνια το 1992; Είχαμε μνημόνια πριν από το 2010; Και συνεχίζει στο ίδιο άρθρο: «Καθώς και ενάντια στην πληθυσμιακή αλλοίωση με τα εκατομμύρια λαθρομετανάστες και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας».

Είχαμε αυτούς που αποκαλούν «λαθρομετανάστες» –όχι μόνο αυτοί αλλά και ο Σαμαράς, ο διώκτης τους– το 1992; Ποιον κοροϊδεύουν; Είναι δυνατόν αυτό το καταστατικό, το οποίο κατέθεσε ο Μπούκουρας στις 30 Αυγούστου 2012 στον Αρειο Πάγο, να υπάρχει τάχα από το 1992; Για ποιον λόγο να θέλει να αμφισβητήσει την έννοια του παλιού καταστατικού; Οταν αμύνεσαι ενάντια σε ένα ψέμα το κάνεις απλώς προβάλλοντας την αλήθεια. Δεν χρειάζεται να κατασκευάσεις ένα άλλο ψέμα, που δυστυχώς είναι και αυταπόδεικτο και μάλλον πιστοποιεί την αλήθεια αυτού του οποίου διαψεύδεις.

Λέει, λοιπόν, αυτό το παλιό καταστατικό, το οποίο προσέβαλαν ως δήθεν πλαστό, στη σελίδα 3 τα εξής ενδιαφέροντα που, πρώτα απ’ όλα, αποδεικνύουν τη ναζιστική ιδεολογία:

«Η Χρυσή Αυγή, πεπεισμένη ότι το δίκαιο και η αλήθεια στον μεγάλο ιδεολογικό πόλεμο ήταν με το μέρος εκείνων

που τελικά ηττήθηκαν, προσπαθεί να αποκαλύψει την αληθινή διάσταση του εθνικοσοσιαλισμού κάτω από τη συκοφαντία και τον ρύπο με τον οποίο τον αμαύρωσαν οι νικητές αυτού του πολέμου».

Υπάρχει αμφιβολία για τον ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης αυτής; Ποιοι ήταν οι ηττημένοι του μεγάλου ιδεολογικού πολέμου; Ποιοι ήταν οι ηττημένοι του 1945, των οποίων δηλώνει σπορά ο Μιχαλολιάκος; Οι ναζιστές ήταν. Εντούτοις, «δεν είναι δικαίωμα του καθενός να έχει την ιδεολογία του;». Ασφαλώς είναι δικαίωμά του. Το δικαστήριο κατά τη διάγνωση ενός εγκλήματος τελούμενο από δόλο δεν είναι υποχρεωμένο να αναφέρει τα κίνητρα, αν αυτό δεν επιτάσσεται από τη φύση αδικημάτων υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης, αν δεν υπάρχει ανάγκη να στοιχειοθετηθεί η τήρηση κάποιου συγκεκριμένου στοιχείου που αναγράφεται στον νόμο. Εκ περισσού το γράφει. Εδώ, στο μέτρο που αναζητήθηκαν τα κίνητρα και οι πηγές συγκρότησης της εγκληματικής οργάνωσης, βεβαίως, ενδιαφέρει ο ναζισμός.

Είναι προφανές ότι κάθε εγκληματική πράξη δεν είναι ναζιστική, αλλά ναζισμός χωρίς εγκληματική πράξη δεν υπάρχει, μια και η ίδια η φύση της ιδεολογίας του είναι εγκληματική. Στηρίζεται στην αρχή της φυλετικής υπεροχής ενός μέρους του πληθυσμού και στην ανάγκη εξόντωσης του υπόλοιπου. Εξού και το άρθρο 12 του καταστατικού της ΧΑ λέει ότι υποψήφια μέλη μπορούν να είναι «μόνο ΑΡΙΟΙ [σ.σ. : με κεφαλαία] κατά το αίμα, Ελληνες στην καταγωγή, που υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό, είτε υπηρετούν μόνιμα στα ελληνικά στρατεύματα».

Εδώ εντυπώνεται και η φυλετική αποτύπωση της ρατσιστικής νοοτροπίας του ναζισμού, που υπάρχει στο καταστατικό αυτό, και η εξουσία του αρχηγού. Στον εσωτερικό κώδικα, άρθρο 4, χαρακτηρίζεται «υπέρτατος φορέας των βιολογικών αρετών της φυλής μας», στο άρθρο 6 «είμαστε όντα του καθήκοντος και όχι ζώα δικαιωμάτων». Και βέβαια το γεγονός ότι το καταστατικό αυτό προβλέπει δύο επίπεδα ιεραρχίας της οργάνωσης, την οργανωτική και τη διοικητική, που είναι και η στρατιωτική, όπου η διοικητική ιεραρχία, κατά ρητή πρόβλεψη του άρθρου 11, είναι και η ουσιαστική ιεραρχία της ΧΑ επί της οποίας εδράζεται όλη η αγωνιστική της δράση.

Και τέλος αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για τον λαό, η οποία διατυπώνεται στο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Η αρχή του Αρχηγού»: «Αντίθετα με την αστική δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, που υποκριτικά αναγορεύει την εφήμερη, ιδιοτελή και ανερμάτιστη θέληση του πλήθους (που ιερόσυλα αποκαλείται λαός, αφού αντιπαρέρχεται με αδιαφορία το ιστορικό και πολιτιστικό του καθήκον και τη συλλογική ζωή της κοινότητας χάριν του ατομικού συμφέροντος) σε θεμέλιο πολιτειακής νομιμότητος και ύπατο αρμοστή της πολιτικής ζωής του έθνους προς όφελος μιας συγκεκριμένης οικονομικής και κοινωνικής τάξεως».

Αυτή είναι η άποψη του Μιχαλολιάκου για τον λαό, η οποία μεθερμηνεύεται σε προεκλογικές δηλώσεις του το 2012: «Ο λαός και ο ψηφοφόρος είναι άτιμο πράγμα, για αυτό εμείς δεν θα σας κουράσουμε με εκλογές [...] Οταν μπούμε στο Κοινοβούλιο, θα το καταργήσουμε» και «Αγωνιζόμαστε για αυτό που ακολούθησε τη Βαϊμάρη».

Βία και μόνο βία

Πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 η Χρυσή Αυγή ασκούσε επιδεικτική βία. Τα περιστατικά λάμβαναν χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, όπως το χαστούκι του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη· οι δηλώσεις Μιχαλολιάκου, ύστερα από δύο ημέρες, ότι αυτό το χαστούκι ανεβάζει τα εκλογικά μας ποσοστά κατά 2%· άλλη μία δήλωσή του δέκα ημέρες νωρίτερα ότι αν ένας χρυσαυγίτης σφάξει έναν ξένο, θα ξεσηκωθούν όλοι και η ΧΑ θα πάρει 1520%. Κλιμακώθηκαν την ημέρα των εκλογών με την επίθεση στο εκλογικό κέντρο τόσο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη δήλωση Μιχαλολιάκου ότι «νικήσαμε και ευχαριστώ τα παιδιά με τα μαύρα».

Η ΧΑ, λοιπόν, μπαίνει στη Βουλή ξανά τον Ιούνιο του 2012 – η Βουλή δεν λειτούργησε από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο. Αν από την 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 17 Ιουνίου 2012 τα καταγεγραμμένα περιστατικά, με όποιες ελλείψεις υπάρχουν και με όσα δεν έχουν καταγραφεί καν, ανέρχονται στα 61, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, από τις 18 Ιουνίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου, ανέρχονται σε 192 περιστατικά. Εχουμε δηλαδή τριπλασιασμό των περιστατικών βίας, προφανέστατα απότοκο της κλιμάκωσης που δημιουργεί αυτή η αίσθηση θεσμικής ασυλίας αλλά και λαϊκής επιβράβευσης αυτών των τραμπουκισμών.

Μια σταχυολόγηση: πρώτα από όλα, την εξαγγελία της 20ής Αυγούστου 2012 από τον πολιτευτή της ΧΑ Μεσσηνίας Φώτη Μπέλλο, που προέβη –διαρκούσης της δίκης– σε ανθρωποκτονία από πρόθεση, διώχθηκε ποινικά και βρέθηκε στη φυλακή. Εξαγγελία ταγμάτων εφόδου στην περιοχή της Οιχαλίας, του Μελιγαλά δηλαδή, με σκοπό την καταστολή των «λαθρομεταναστών». Είναι περίοδος κατά την οποία, εκτός από όλα αυτά τα περιστατικά, γίνεται από τη Χρυσή Αυγή ένα φακέλωμα των αντιφρονούντων, των στεκιών τους και των εχθρών τους.

Ο σκληρός δίσκος του Μιχαλολιάκου σε κάποιο παράρτημα με τον τίτλο «ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ» περιέχει προφίλ Facebook διάφορων αναρχικών, ο σκληρός δίσκος του Κασιδιάρη πε

ριέχει χάρτες των Εξαρχείων με σημειωμένα τα διάφορα στέκια, τις καταλήψεις κ.λπ., μέρη τα οποία χτυπάνε, όπως είχαν κάνει με το στέκι Αντίπνοια.

Στον σκληρό δίσκο του Μιχαλολιάκου υπάρχει μια φωτογραφία, η οποία απεικονίζει την ιδρυτική συνέλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Κεραμεικό τον Μάρτιο του 2009. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανήκει το Νέο Αριστερό Ρεύμα, μέλος του οποίου ήταν ο Δημήτρης Κουσουρής, θύμα της ανθρωποκτόνας απόπειρας του Περίανδρου. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανήκει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, παλιότερα με τον τίτλο Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση, που διατηρεί το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο και εκδίδει την εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη», ενώ μέλη του υπέστησαν επανειλημμένα επιθέσεις από χρυσαυγίτες ήδη από τη δεκαετία του 1990.

Ξέρει παρά πολύ καλά ποιους στοχοποιεί και είναι επανειλημμένα τα επεισόδια που προκαλούν μέλη της ΧΑ ανήμερα των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012. Υπάρχουν περιστατικά ενάντια σε μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε διάφορα εκλογικά τμήματα και σχολεία, και την αντίστοιχη ημέρα των δημοτικών εκλογών του 2010 αλλά και την ημέρα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Εχει σημασία διότι στον σκληρό δίσκο του Μιχαλολιάκου βρίσκεται φωτογραφία που εικονίζει εκατοντάδες πρόσωπα. Είναι προφανές για ποιον λόγο υπάρχει, διότι δεν αποτελεί πολιτικό ντοκουμέντο, καταστατικό, πολιτική απόφαση η οποία είναι εύλογο να τηρείται για να γνωρίζει κάποιος τις θέσεις ενός άλλου πολιτικού σχηματισμού. Αυτά όλα ήταν αρχειοθέτηση στοχοποίησης, όπως και για τους αναρχικούς, όπως και με τους χάρτες κ.ο.κ. 22 Ιουνίου 2012: Περιστατικό στα Δερβενάκια, παρουσία φυσικά του τοπικού βουλευτή Μπούκουρα, αλλά και των Μπαρμπαρούση, Κασιδιάρη, Γερμενή, Παναγιώταρου κ.ά., οι οποίοι ουσιαστικά διαλύουν μια εκδήλωση για την Επανάσταση του ’21 και τον Κολοκοτρώνη.

Εχουμε επανειλημμένα περιστατικά στη Νίκαια και στον Πειραιά κάθε μέρα, με εκατοντάδες θύματα.

6 Ιουλίου 2012: Βαρύτατο περιστατικό εισβολής 12 ατόμων με έξι μηχανάκια σε σπίτι στην οδό Ικτίνου 15, που είχε αποτέλεσμα τον τραυματισμό τεσσάρων μεταναστών, γεγονός που κατατέθηκε από τον Τζαβέντ Ασλάμ.

Τα τάγματα και η αυταπάτη

Παράλληλα σημειώθηκε η διευθυντική συμμετοχή των βουλευτών, και όχι μόνο εκείνων που ήταν στο πολιτικό συμβούλιο και οι οποίοι ήταν από παλιά πρωτοπαλίκαρα, όπως οι Κασιδιάρης, Λαγός, Γερμενής, Παναγιώταρος, Ματθαιόπουλος, Παππάς, έως καινούργιους, που δεν είναι καν

στην κεντρική επιτροπή, όπως οι Μπούκουρας, Κουκούτσης, αλλά και ο Μίχος, που ήταν στην κεντρική επιτροπή με πολύ μεγάλο ζήλο και παρουσία παντού. Επιδεικτικές επιβραβεύσεις των ταγμάτων εφόδου, δηλώσεις περί ναζισμού, κλιμάκωση της στρατιωτικοποίησης αλλά και τάγματα εφόδου που συγκροτούνταν και έβγαιναν καθημερινά. Καταγγελίες για στρατιωτική συμπεριφορά βουλευτών στη Βουλή, προκλήσεις, ακόμη και οπλοφορία, οι οποίες δεν ερευνώνται για λόγους για τους οποίους ένα ένοχο πολιτικό σύστημα και ένα ένοχο σύμπλεγμα δυνάμεων καταστολής οφείλουν κάποτε να απολογηθούν στην κοινωνία.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μέχρι το 2012 και φυσικά η ΧΑ συνέχισε ακάθεκτη το 2013, αρχής γενομένης από τις 3 Ιανουαρίου 2013 και τον ξυλοδαρμό Αιγυπτίων στον Πειραιά. Και φτάσαμε στον Σεπτέμβριο του 2013.

Σχετικά με την πολιτική συγκυρία όσον αφορά την εξέλιξη της ΧΑ, διότι είναι αλληλένδετη με την κλιμάκωση της εγκληματικής δράσης της. Το καλοκαίρι του 2013 αποδυναμώθηκε η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ υπό τον Αντώνη Σαμαρά, καθώς η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε εξαιτίας του μαύρου στην ΕΡΤ. Η κυβερνητική αστάθεια επιτάθηκε έπειτα από έναν χρόνο σκληρής μνημονιακής πολιτικής. Προφανώς η ΧΑ αισθάνθηκε ότι έχει την ευκαιρία της. Ενιωσε ότι δημοσκοπικά έχει ισχυροποιηθεί, διότι η άποψή της είναι πως όσο κλιμακώνει τη βία τόσο μεγαλώνει η πολιτική της επιρροή. Εχει κάθε λόγο να το πιστεύει, μια και έχει την υποστήριξη σοβαρών κλιμακίων της αστικής τάξης αλλά και παραγόντων της ίδιας της κυβέρνησης. Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τάκης Μπαλτάκος είναι «βαμμένος χρυσαυγίτης», σύμφωνα με τον Ηλιόπουλο, και καθημερινός συνομιλητής του Κασιδιάρη και όλων αυτών, άνθρωπος που αποδεδειγμένα είχε επιστρατεύσει και χρησιμοποιήσει τη ΧΑ για την ψήφιση άρθρων νόμου τα οποία οι άλλες δύο συνιστώσες της κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν είχαν σκοπό να ψηφίσουν.

Θεώρησε λοιπόν ότι αποτελούσε σοβαρή κυβερνητική εφεδρεία για το σύστημα, ένιωθε ότι η δύναμή της αυξάνεται, ότι έχει επιβάλει την ισχύ της – και όχι άδικα, αφού η αστυνομία κάθεται και την κοιτάζει, αφού η αντιτρομοκρατική κυνηγάει Θεοφίλου και Ηριάννες, κυνηγάει το αριστερό άκρο του πολιτικού χάρτη για να βρει τρομοκρατία, αλλά δεν ασχολείται με την τρομοκρατία της ΧΑ, η οποία πραγματικά έχει επιβάλει στο κέντρο της Αθήνας, στη Νίκαια, στον Πειραιά στους μετανάστες να φοβούνται να κυκλοφορήσουν, ενώ εξάγει αυτήν τη βία και όπου μπορεί κατά περίπτωση, στη Σκάλα, στην Πάρο, στον Μελιγαλά, στα Εξαμίλια, στα Δερβενάκια. Εφτασαν

μάλιστα να έχουν όπλα μες στη Βουλή και να μην τους μιλάει κανείς, αφού στο κάτω κάτω τα έχουν και με άδεια, ενώ παλαιότερα τα είχαν χωρίς άδεια.

Εκείνη την περίοδο η ΧΑ αποφάσισε από ό,τι φαίνεται να κλιμακώσει τη δράση της. Μέσα σε μια εβδομάδα λαμβάνουν χώρα τρία γεγονότα, το καθένα εκ των οποίων έχει κορυφαία σημασία, συνεκτιμώμενη με τις εγκληματικές και πολιτικές επιδιώξεις της, που βαδίζουν ταυτόχρονα και συρρέουν αληθώς.

Το πρώτο είναι η επίθεση ενάντια στους αφισοκολλητές στο Πέραμα, που δεν είναι επίθεση ενάντια σε μεμονωμένα μέλη του ΚΚΕ έπειτα από περιστασιακή παρεξήγηση ή μικροενέδρα. Είναι κατά μέτωπο σύγκρουση με το ΚΚΕ. Είναι κόμμα με πολύ μεγάλη επιρροή στην ελληνική κοινωνία και Ιστορία. Είναι άλλο να τα βάζεις με ομάδες αναρχικών, με καταλήψεις, με στέκια, με μετανάστες ανυπεράσπιστους, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με διάφορους μικρούς και άλλο να προκαλείς ολόκληρο κόμμα στο σπίτι του, το Πέραμα. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πια αποφασιστικότητα. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες, που πολλάκις είχαν εξαγγελθεί από τους Παναγιώταρο και Λαγό, για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν αυτή την επίθεση και ψάχνουν τον Πουλικόγιαννη, τον πρόεδρο, αυτόν που εκπροσωπεί την κίνηση του σωματείου της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, το οποίο θέλουν να διαλύσουν, για να τον χτυπήσουν.

Η φράση «γαμάμε προέδρους αυτήν τη βδομάδα», η οποία αναφέρθηκε σε απομαγνητοφωνημένη τηλεφωνική συνομιλία, είναι χαρακτηριστική. Ο πρώτος ήταν ο Πουλικόγιαννης και ο δεύτερος ήταν ο Χάμος στον Μελιγαλά.

Ο Μελιγαλάς –ένα από τα τρία κορυφαία περιστατικά, διότι υπάρχουν και ενδιάμεσα– είναι η στιγμή που ο μολοσσός χιμάει πλέον στο αφεντικό του, διότι αμφισβητεί τον ρόλο του αφεντικού, δεν αρκείται στον ρόλο που του έχουν αναθέσει. Του έχουν αναθέσει τον ρόλο της καταστολής του εργατικού κινήματος και της τρομοκρατίας του κόσμου, αλλά πλέον δεν του αρκεί αυτό, θέλει να κάνει κουμάντο ο ίδιος.

Και ο Μελιγαλάς έχει σημασία από την άποψη της ναζιστικής εγκληματικής δράσης. Ο Μελιγαλάς δεν είναι Εμφύλιος. Είναι Εθνική Αντίσταση ακόμη. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 1944, με τη συμμετοχή και του ΕΑΜ σε έξι υπουργεία και ύστερα από πολλές διαφωνίες που ακολούθησαν τη Συμφωνία του Λιβάνου, είχε νόμιμο στρατό τον ΕΛΑΣ. Τα Τάγματα Ασφαλείας, αντίθετα, είναι ο στρατός της δωσίλογης κυβέρνησης Ράλλη. Στρατός που συνεργάζεται με τους Γερμανούς κατακτητές, οι οποίοι αποχωρούν από τη Μεσσηνία στις 5 Σεπτεμβρίου 1944. Η

Συμφωνία της Καζέρτας δεν έχει ακόμη συναφθεί· υπογράφηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1944, όταν τέθηκαν τα ελληνικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Βρετανού Σκόμπι. Εως τότε είναι νόμιμα στρατεύματα της ελληνικής κυβέρνησης και όταν πηγαίνουν να καταλάβουν τον Μελιγαλά βρίσκουν απέναντί τους τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία έχουν συγκεντρωθεί από όλη τη Μεσσηνία, και μαζί τους όλους τους συνεργάτες των γερμανικών αρχών από τη Μεσσηνία. Μάλιστα είχαν το θράσος να στήσουν ενέδρα στον ΕΛΑΣ υπό το πρόσχημα ότι πάνε να διαπραγματευτούν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ιστορία έχει γραφτεί. Από εκεί και πέρα, η εμμονή της ΧΑ για συμμετοχή στην εκδήλωση του Μελιγαλά σημαίνει ότι οι απόγονοι των ηττημένων του 1945 πάνε να επιβάλουν την παρουσία τους και τον έλεγχό τους σε αυτή την εκδήλωση, την οποία δεν τη θέλουν εκδήλωση μνήμης, τιμής στη μνήμη των θυμάτων, αλλά μια εκδήλωση αναζωπύρωσης της ναζιστικής προπαγάνδας τους.

Υστερα από τρεις ημέρες έρχεται η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Από την ώρα που γίνεται το τηλεφώνημα του Αγγου μέχρι τη στιγμή που ο Φύσσας δέχεται τη μαχαιριά του Ρουπακιά είναι αμφίβολο αν μεσολαβεί χρόνος περισσότερος από 40 λεπτά. Ενα πρόσωπο πράγματι στοχοποιημένο, αλλά μια συνάντηση όχι προγραμματισμένη δίνουν το έναυσμα για μια εγκληματική δράση. Η αίσθηση πλέον του τάγματος εφόδου είναι ότι δεν υπάρχει ανοχή σε οποιονδήποτε αντιφρονούντα βρεθεί μπροστά τους και έτσι οργανώνουν μια συντονισμένη, πολυπρόσωπη, μια οργανωμένη επίθεση, η οποία καταλήγει στο μαχαίρωμά του σε ελάχιστο χρόνο.

Η ιστορική καταδίκη

Η δικαστική διερεύνηση της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης αξιολογήθηκε, αφού πρώτα πέρασε από πλήθος και ποικίλα εμπόδια που υψώθηκαν από κέντρα και παράκεντρα του συστήματος. Ο φόβος ανατράπηκε από την παρουσία μυριάδων οργισμένων στις κάθε λογής αντιφασιστικές εκδηλώσεις, από τα συλλαλητήρια και τις συναυλίες μέχρι την ίδια την αίθουσα του εφετείου. Η ΧΑ, που μετεωρίστηκε στο πολιτικό σκηνικό ως χρήσιμο εργαλείο, ως «σοβαρή» συνιστώσα κυβερνητικού σχήματος και ως μολοσσός στην ανάσχεση αγώνων και στην υποχώρηση δικαιωμάτων, καταδικάστηκε. Η λυσσαλέα παρουσία της με τις «ξιφολόγχες να ακονίζονται στο πεζοδρόμιο» οδήγησε σε όξυνση των συγκρούσεων αλλά και στη μοιραία αυταπάτη ότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Καταδικάστηκε εντέλει και μαζί της η σύγχρονη εκδοχή του μαχητικού φασισμού. Ενδημεί όμως ο φασισμός της γραβάτας.