Ηδικτατορία της 4ης Αυγούστου αποτελεί ιδιαίτερη σελίδα του ελληνικού μεσοπολέμου και συμπυκνώνει τις εξελίξεις και τις αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας των δύο αυτών δεκαετιών. Ταυτόχρονα συγγενεύει με το φασιστικό φαινόμενο το οποίο αναδύθηκε εκείνη την περίοδο στην καρδιά της Ευρώπης. Μπορεί στην Ελλάδα ο φασισμός να μην απέκτησε ποτέ σοβαρή οργανωτική και πολιτική υπόσταση, όμως η βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος σε συνδυασμό με τις διεθνείς συνθήκες και τον αντικομμουνισμό που ήδη είχε αναχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία ευνόησαν την καταφυγή στο κράτος έκτακτης ανάγκης του Μεταξά.

Ενόψει του πολέμου και των συνθηκών που διαμόρφωνε η προπαρασκευή του, η υπέρβαση των αντιθέσεων του ελληνικού πολιτικού συστήματος γινόταν επιτακτική. Η διαδικασία αναδιοργάνωσης των πολιτικών συσχετισμών που ανέλαβε να φέρει σε πέρας η 4η Αυγούστου προϋπέθετε την αναδιάταξη όλων των μηχανισμών του κράτους στο επίπεδο της διοίκησης, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, των πανεπιστημίων κ.λπ. Σε βασικό μοχλό αυτής της αναδιοργάνωσης αναδείχθηκε η αστυνομία. Για τον σκοπό αυτό τέθηκε εξαρχής ως ζητούμενο η οριστική και ικανοποιητική ρύθμιση της εσωτερικής αντιπαλότητας που κατέτρωγε τη χωροφυλακή και την αστυνομία πόλεων καθ’ όλη τη μεσοπολεμική περίοδο και υπονόμευε το κύρος και τις δυνατότητές τους. Το ζήτημα αυτό η δικτατορία της 4ης Αυγούστου επιχείρησε να το επιλύσει με την ίδρυση του υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας.

Το υφυπουργείο ιδρύθηκε στις 12 Αυγούστου 1936 και