Είμαι ο…

Δημήτρης Mυτιληναίος και εκπροσωπώ αυτήν τη στιγμή μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων (τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα) και νομίζω ότι τελικά αυτό είναι το πιο σημαντικό για το έργο «INSEQS». Συνειδητοποιώ ακόμη περισσότερο μέσα από τη συγκεκριμένη δουλειά πόσο συνθετική και συλλογική είναι η υλοποίηση μιας παράστασης, εν προκειμένω χορού, και ότι τελικά ως δημιουργός είσαι κυρίως συντονιστής.

Σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω χορογράφος…

Οταν στην Κρατική Σχολή Χορού κλήθηκα να αντιμετωπίσω το μάθημα της χορογραφίας. Αρκετά ενστικτωδώς ένιωθα άνετα σε αυτό τον ρόλο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε με τη Νεφέλη Αστερίου. Αναφέρομαι ειδικά στη συγκεκριμένη εργασία γιατί το ζητούμενο ήταν και να χορεύεις. Αυτή ήταν η μεθοδολογία που μου ταίριαξε.

Η πρώτη µου ερασιτεχνική παράσταση…

Στη γειτονιά μου. Μαζευόμασταν με τα υπόλοιπα παιδιά στις πιλοτές και στους κήπους και παίζαμε για τους γονείς μας.

Η πρώτη µου επαγγελματική παράσταση…

Ηταν μια πολύ σύντομη συνεργασία στην Ουτρέχτη. Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε ένα ανέβασμα του «Κατά Ματθαίον πάθη» του Ρομέο Καστελούτσι. Βέβαια δεν χόρευα· βασικά ήμουν απλώς στη σκηνή και έκανα κάποιες δράσεις, π.χ. πάταγα 20 συνεχόμενες φορές ένα κουμπί το οποίο εκκινούσε έναν παλινδρομικό μηχανισμό που στην άκρη του είχε ένα γάντι του μποξ το οποίο κατέληγε να χτυπάει το μάγουλο του Ματθαίου ή του Ιησού… δεν είμαι σίγουρος.

Αγαπημένοι χορευτές και χορεύτριες…

Είναι η ομάδα μου: η Βεατρίκη, η Παγώνα, ο Φίλιππος, η Μαρκέλλα και η Νεφέλη. Κι εγώ είμαι αγαπημένος μου χορευτής.

Ο χορός…

Είναι δύσκολος. «Μπαλέτο δύσκολο» επίσης, όπως έλεγε ο καθηγητής μου στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης Πιερ Ταβερνιέ.

Το σώμα…

Οταν δυσκολεύεται φτιάχνει πρωτότυπες κινήσεις που δεν σχεδιάζονται συνειδητά. Πολλές φορές μάλιστα στις πρακτικές χορού αποκαλούν «ανόργανο» τον τρόπο που εκτελέστηκε μια κίνηση που δεν πέτυχε, δεν κατέκτησε δηλαδή τον βαθμό δυσκολίας ή δεν κατάφερε να κρύψει την προσπάθεια με κάποιον τρόπο. Μες στις «ανόργανες σειρές» –ελληνική απόδοση του τίτλου της παράστασής μας («Inorganic Sequences»)– δοκιμάσαμε διάφορες ερμηνείες του τι σημαίνει να φαίνεται η προσπάθεια.

Εάν δεν ήμουν χορογράφος…

Μάλλον θα ήμουν μαθηματικός.

Στον ελεύθερο χρόνο µου…

Κατα-κατα-καταρρέω!

Ονειρεύομαι…

Να υπήρχε στην Αθήνα ένας θεσμός αποκλειστικά για τη χορογραφία. Ενα κέντρο που να μπορεί να φιλοξενεί ομάδες, να παρέχει χώρους προβών και παραστάσεων και να γίνει όχημα για την εφαρμογή μιας γενναιόδωρης πολιτιστικής πολιτικής για την ελληνική χορευτική σκηνή.

Η πολιτική…

Αέρα πατέρα «γέρασα».

Η θρησκεία…

Μαντόνα και Led Zeppelin.