Δεν είναι μυστικό ότι οι συνθήκες της τουρκικής οικονομίας ήταν εξαιρετικά εύθραυστες τα τελευταία χρόνια. Η τουρκική οικονομία, όντως, είχε αρκετές συναλλαγματικές κρίσεις τα τελευταία τρία χρόνια. Στις νομισματικές κρίσεις που ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2018 η κυβέρνηση απάντησε με υψηλά επιτόκια και πρόγραμμα σταθεροποίησης που είναι ουσιαστικά συνταγή του ΔΝΤ. Ομως από τις αρχές του τρέχοντος έτους η οικονομία επέστρεψε στην πολιτική χαμηλών επιτοκίων, η οποία φυσικά δημιούργησε την ατμόσφαιρα μιας άλλης νομισματικής κρίσης. Με τους ελιγμούς «save the day» η κρίση έχει καθυστερήσει, αν και η λίρα έχασε το 45% της αξίας της από την αρχή του έτους. Ως αποτέλεσμα της περίφημης ομιλίας του Ερντογάν την περασμένη Δευτέρα η λίρα υπέστη απώλεια αξίας άνω του 15% την Τρίτη. Ο πρόεδρος Ερντογάν επαίνεσε τις πολιτικές μείωσης των επιτοκίων και υποσχέθηκε να κερδίσει τον «οικονομικό πόλεμο της ανεξαρτησίας» της Τουρκίας ενόψει της εκτεταμένης κριτικής στην οικονομική του διαχείριση. Ολα αυτά, κατά ειρωνικό τρόπο, μοιάζουν με την κρίση του 2001 που ξεκίνησε την πολιτική διαδικασία ανόδου του AKP στην εξουσία. Η ανορθόδοξη οικονομική πολιτική του Ερντογάν εφαρμόζει επιθετικές μειώσεις επιτοκίων που ισχυρίζεται ότι θα ενισχύσουν τις θέσεις εργασίας, τις εξαγωγές και την ανάπτυξη, ενώ, παραδόξως, θα επιβραδύνουν επίσης τον εκτοξευόμενο πληθωρισμό και την κατάρρευση του νομίσματος. Ωστόσο, το δεύτερο μέρος του επιχειρήματός του είναι ενάντια στις συμβατικές οικονομικές αντιλήψεις. Επιπλέον, στην οικονομική διαχείριση μετά την πανδημία ο πιο σημαντικός στόχος είναι ο έλεγχος του πληθωρισμού εν μέσω παγκόσμιων προβλημάτων προσφοράς και συνολικής απώλειας εισοδήματος. Υπό αυτή την έννοια, η πολιτική του Ερντογάν πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η Τουρκία παλεύει ήδη με την εκτίναξη του πληθωρισμού, ο οποίος αναμένεται να φτάσει έως και το 30% μέχρι το τέλος του έτους κάνοντας τα πραγματικά κέρδη από τόκους με το τρέχον επιτόκιο -15%. Υπό αυτές τις συνθήκες η επιμονή σε μια πολιτική χαμηλού επιτοκίου είναι σχεδόν μια σίγουρη συνταγή για περαιτέρω πληθωρισμό, περαιτέρω υποτίμηση και πιθανή κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που σίγουρα θα έχει πολιτικές προεκτάσεις για την Τουρκία.