Documento Media

Η γέννηση της τέχνης του 20ού αιώνα

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Η τεχνολογία εφευρίσκει, η πολιτική ανακαλύπτει τη δύναμη του «βρέφους». Η σοβιετική επανάσταση και η σημασία του σινεμά σε μια χώρα αναλφάβητων. Η αμερικανική «Μισαλλοδοξία» και η μετακόμιση στον ήλιο του Χόλιγουντ. Ο φίρερ ενθουσιάζεται από την ιδέα της λαμπαδηδρομίας της ολυμπιακής φλόγας από την Αρχαία Ολυμπία στο Βερολίνο

ΛΙΜΙΕΡ, ΜΕΛΙΕ, ΠΟΡΤΕΡ ΓΚΡΙΦΙΘ, ΑΪΖΕΝΣΤΑΪΝ, ΤΣΑΠΛΙΝ ΚΑΙ Η ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Δεκαέξι εικόνες για τις ταινίες του βωβού κινηματογράφου και είκοσι τέσσερις για τις ομιλούσες. Τόσες προβάλλονται μέσα σε ένα δευτερόλεπτο στο ανθρώπινο μάτι, που τις μεταφέρει στον εγκέφαλο, ο οποίος τις «συναρμολογεί» και έτσι παράγει την αίσθηση της κίνησης, στην οποία βασίζεται το αποτέλεσμα του κινηματογράφου. Για να γίνει αυτό έπρεπε να περάσουμε από διάφορα στάδια και να αναπτυχθούν πολλές τεχνικές.

Μία από τις πρώτες και πιο κομβικές ήταν η συνεχιζόμενη φωτογράφιση. Προέκυψε όχι από κάποιο καλλιτεχνικό, επιστημονικό ή εμπορικό κίνητρο, αλλά από την καθαρή περιέργεια ενός φίλου των ιπποδρομιών, του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Λίλαντ Στάνφορντ (Leland Stanford), ο οποίος ήθελε να αποδείξει πως δεν έκανε λάθος όταν έβλεπε πως όταν ένα άλογο τρέχει, υπάρχει μία στιγμή κατά την οποία και τα τέσσερα πόδια του βρίσκονται στον αέρα. Προσέλαβε το 1872 τον Αμερικανό φωτογράφο Ιντγουιρντ Μούιμπριτζ (Eadweard Muybridge) και τα επόμενα πέντε χρόνια προσπάθησε, με τη συνδρομή του, να αποδείξει την ορθότητα της εντύπωσής του.

Πετάει το άλογο; Η κάμερα είπε «ναι»

Ο Μούιμπριτζ πειραματίστηκε με την ταυτόχρονη φωτογράφιση από διαφορετικά σημεία. Εφτασε το 1877 να στήσει δώδεκα φωτογραφικές μηχανές που θα ενεργοποιούνταν από καλώδια που είχαν τοποθετηθεί στο πεδίο όπου θα έτρεχε το άλογο. Οταν προέβαλε όλες τις φωτογραφίες με τη σειρά που είχαν ληφθεί αποδείχτηκε πως η πεποίθηση του Στάνφορντ ήταν σωστή. Κυρίως, όμως, είχε γίνει

πια η αρχή για τις κινούμενες εικόνες. Τον κινηματογράφο.

Ενας Γάλλος φυσιολόγος, ο Ετιέν-Ζιλ Μαρέ (Etienne-Jules Marey), θέλοντας να μελετήσει και πάλι το ζωικό βασίλειο, συγκεκριμένα το πέταγμα των πουλιών, ανέπτυξε περαιτέρω την τεχνική του Μούιμπριτζ με ένα όργανο, το χρονοφωτογραφικό όπλο, που μπορούσε να φωτογραφίζει δώδεκα στιγμιότυπα το δευτερόλεπτο. Και το 1887 ο Χάνιμπαλ Γκούντγουιν (Hannibal Goodwin), ιερέας της Επισκοπικής Εκκλησίας, είχε την ιδέα να τυπωθούν οι φωτογραφίες πάνω στο σελιλόιντ. Ο βιομήχανος Τζορτζ Ιστγουντ (George Eastwood) πραγματοποίησε την ιδέα. Ετσι, από εκεί που οι φωτογραφίες του Μούιμπριτζ και του Μαρέ τυπώνονταν πάνω σε πιάτα ή σε χαρτί και χρειάζονταν πολύ χώρο για το στήσιμο και την προβολή τους, το ρολό του σελιλόιντ, το γνωστό μας φιλμ, μπορούσε να φιλοξενεί και να προβάλλει πολύ περισσότερες εικόνες σε πολύ λιγότερο χώρο. Ο με γαλλικές ρίζες εφευρέτης Λουί λε Πρινς (Louis Le Prince) φαίνεται πως δημιούργησε ένα από τα τελευταία κομμάτια του παζλ, μια μηχανή που συνδύαζε τα προηγούμενα επιτεύγματα. Ομως, το 1890, ενώ ταξίδευε προς μια έκθεση στη Νέα Υόρκη όπου θα παρουσίαζε την εφεύρεσή του, εξαφανίστηκε. Ετσι, η συμβολή του στην ανάπτυξη του κινηματογράφου έμεινε για δεκαετίες άγνωστη και τελικά ήταν ο Σκωτσέζος εφευρέτης Γουίλιαμ Κένεντι Λόρι Ντίκσον (William Kennedy Laurie Dickson), που εργαζόταν στα εργαστήρια της εταιρείας Edison, του εφευρέτη του φωνογράφου, αυτός που θα εφεύρισκε την πρώτη μηχανή λήψης εικόνας.

Μετεξέλιξη της μηχανής του Ντίκσον ήταν η συσκευή των αδερφών Λιμιέρ (Lumière), Αύγουστου και Λουί

Ville Παρέμβαση

el-gr

2021-09-19T07:00:00.0000000Z

2021-09-19T07:00:00.0000000Z

https://epaper.documentonews.gr/article/282802129477141

Documento Media