Η ραγδαία αύξηση των τιμών τόσο στις πρώτες ύλες όσο και στα βασικά προϊόντα, το κόστος της πράσινης μετάβασης και οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας έχουν δημιουργήσει πονοκεφάλους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι μνήμες από τα «κίτρινα γιλέκα» είναι νωπές και όλοι φοβούνται μια αναβίωση. Την ίδια στιγμή η τοξικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι αντιδράσεις εναντίον της επιστήμης, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, ο κατακερματισμός της πολιτικής και κοινωνικής εκπροσώπησης ενισχύουν τις υπόγειες τάσεις ενός θολού «αντισυστημισμού» χωρίς πολιτικές αιχμές. Αυτός ο αντιπολιτικός και αποϊδεολογικοποιημένος «αντισυστημισμός» έχει κοντά πόδια και δεν μπορεί να περπατήσει μακριά, αλλά μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά, γεννώντας από το πουθενά μια ευρωπαϊκή έκδοση ενός Πούτιν ή ενός Τραμπ. Τέτοιου είδους ηγέτες έχουν ήδη εμφανιστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι προσωρινά αόρατοι. Δεν έχουν κομματικές πλάτες, μόνο τα «reactions» και τις κοινοποιήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, το εύφλεκτο υλικό υπάρχει. Συνακόλουθα, το πρόβλημα της διαχείρισης παραμένει μεγάλο και σύνθετο για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Η επιστροφή στη σκληρή λιτότητα για τους πολλούς και ο σοσιαλισμός για τους λίγους που ευαγγελίζεται ο γαλλογερμανικός άξονας θα βάλoυν λάδι στη φωτιά, όμως είναι μονόδρομος για τα κέρδη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων της Ευρώπης. Εφόσον η Κίνα φαίνεται να παίρνει κεφάλι στον δρόμο της ανάκαμψης –και εάν δεν σκοντάψει από ατυχήματα τύπου Evergrande–, τότε είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει το κινεζικό τρένο της μεγέθυνσης. Η ΕΕ είναι αναγκασμένη να συρθεί πάνω από τα πτώματα των Ευρωπαίων για τα κέρδη των μεγάλων, ρισκάροντας μια εξέγερση.