Ηκυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πρώτη που αδιαφορεί τόσο απροκάλυπτα για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον, υπηρετώντας στοχευμένα τα συμφέροντα μιας οικονομικής ολιγαρχίας. Την οποία εκπροσωπεί και η οποία με τη σειρά της τη στηρίζει.

Δεν υπάρχει ούτε ένα νομοθέτημα από όσα έχουν ψηφιστεί που να μην ενισχύει ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα – κατά προτίμηση μεγάλα.

Ξεκινώντας από τον νέο εργασιακό νόμο που επιστρέφει την Ελλάδα σε εργασιακό μεσαίωνα, καθώς είναι γνωστό ότι η κατάργηση του οκτάωρου και η θεσμοθέτηση των απλήρωτων υπερωριών αποτελούν πάγια και διαχρονικά αιτήματα των εργοδοτών του ΣΕΒ.

Και συνεχίζοντας με τον γνωστό και ως «περιβαλλοντοκτόνο» νόμο Χατζηδάκη, που ιδιωτικοποιεί κατά τρόπο πρωτοφανή σπάνια περιβαλλοντικά συστήματα, περιλαμβανομένων ευαίσθητων και μοναδικής αξίας οικοσυστημάτων τα οποία μέχρι πρότινος προστατεύονταν από ευρωπαϊκές συνθήκες. Προφανώς προς όφελος των μεγαλοεπενδυτών που θα τα αποκτήσουν.

Κι ακόμη η ιδιωτικοποίηση των προσοδοφόρων και σημαντικών για την ανάπτυξη της οικονομίας δικτύων της ενέργειας δεν κρύβει τίποτε περισσότερο από τη μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στα ταμεία των ιδιωτικών συμφερόντων στα οποία αυτά θα εκχωρηθούν.

Ακόμη και η πανδημία, η οποία έγινε αφορμή σε ολόκληρο τον κόσμο να ενισχυθούν γενναία τα δημόσια συστήματα υγείας, για την κυβέρνηση Μητσοτάκη έγινε ευκαιρία να ιδιωτικοποιηθεί το ΕΣΥ προς όφελος συμφερόντων. Τα οποία μέσω ΣΔΙΤ θα κερδοσκοπήσουν σε βάρος και της υγείας των φτωχών.

Μέχρι και η παιδεία έφτασε να υπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα. Οι εκπαιδευτικοί νόμοι των τελευταίων δύο χρόνων δεν στοχεύουν στην αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στην κερδοφορία των αδιαβάθμητων και εκτός συστήματος αξιολόγησης ιδιωτικών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων. Στις οποίες η ταξική και αντιεκπαιδευτική επινόηση της ενιαίας βαθμολογικής βάσης στέλνει ευθέως, δίκην πελατείας, τους 18.174 περισσότερους από πέρσι υποψηφίους, από τους οποίους στερούν την ευκαιρία της πρόσβασης στα πανεπιστήμια ενώ υπάρχουν διαθέσιμες κενές θέσεις.

Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη η ανάπτυξη της οικονομίας είναι συνώνυμη με την οικονομική ενίσχυση και τον πλουτισμό μιας μικρής ομάδας μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.

Αξιοποιεί ακόμη και τις φυσικές καταστροφές που φέρνουν τα ακραία φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων. Κορυφαίο παράδειγμα η μεγάλη οικολογική καταστροφή από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, κατά την οποία αποτεφρώθηκαν 1,3 εκατομμύριο στρέμματα δασικής γης.

Μια καταστροφή αναμενόμενη, μιας και οι επιστήμονες προειδοποιούν διαρκώς τα τελευταία χρόνια για τις απειλές της κλιματικής κρίσης. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια ώστε η προαναγγελθείσα καταστροφή να αποφευχθεί ή να περιοριστεί. Αφού από το σύνολο των 17,7 εκατομμυρίων ευρώ που ζήτησαν τα δασαρχεία της χώρας για να εφαρμόσουν προγράμματα πυροπροστασίας, να καθαρίσουν δηλαδή τα δάση από την καύσιμη ύλη και να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες που θα περιόριζαν την καταστροφή, εγκρίθηκε μόλις το 10%.

Η κυβέρνηση απέρριψε την καταβολή των 16 από τα 17,7 εκατ. ευρώ που ζητούσαν τα δασαρχεία, όταν την ίδια ώρα ενέκρινε 85 εκατ. ευρώ στα φιλικά της ΜΜΕ προκειμένου να συντηρήσουν την προπαγάνδα της. Ακόμη, την ίδια ώρα χορηγούσε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Aegean και η γερμανικών συμφερόντων Fraport, οι μόνες που αποζημιώθηκαν από το κράτος για τις ζημίες που προκάλεσε η πανδημία.

Κι αυτό γιατί για την κυβέρνηση η μεγάλη οικολογική καταστροφή δεν έχει υποχρεωτικά αρνητικό πρόσημο για την εθνική οικονομία. Αφού θα γίνει ευκαιρία πλουτισμού για τις μεγάλες τεχνικές εταιρείες, οι οποίες την επομένη των πυρκαγιών εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια με πρόσχημα την αποκατάσταση των ζημιών.

Αν η κυβέρνηση ήθελε να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της εκμετάλλευσης του δημόσιου φυσικού πλούτου που έγινε στάχτη από ιδιωτικά συμφέροντα, όφειλε να θεσμοθετήσει την απαγόρευση της αλλαγής των χρήσεων γης στις καμένες εκτάσεις για πολλές δεκαετίες.

Το ότι δεν το έκανε δεν είναι τυχαίο αλλά ομολογία ενοχής.

Ακόμη και το όψιμο ενδιαφέρον που εκδήλωσε ο πρωθυπουργός για τους νέους στα εγκαίνια της ΔΕΘ ήταν υποκριτικό καθώς υποκρύπτει εξυπηρέτηση συμφερόντων. Αφού μόλις την παραμονή των… κροκοδείλιων δακρύων που έχυσε ο Μητσοτάκης για τους νέους μπροστά στις κάμερες είχε θεσμοθετήσει την παιδική εργασία.

Μια διάταξη που ανοίγει τον δρόμο ώστε η πιο ευάλωτη ομάδα νέων, τα 16άχρονα παιδιά των δομών φιλοξενίας, να γίνεται στο εξής αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, στις οποίες θα επιτρέπεται να εργάζονται ως χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό.

Η κυβέρνηση επιδιώκει να μετατρέψει την τριπλή οικονομική, υγειονομική και κλιματική κρίση σε μεγάλη ευκαιρία για τον πλουτισμό λίγων.

Πρόκειται πράγματι για μια κυβέρνηση με σήμα το… κουταλοπίρουνο, όπως εύστοχα την αποκάλεσε ο Μιθριδάτης.

Ιδιωτικοποιούν τα μοναδικά χαρίσματα της χώρας, μεταφέροντας τον φυσικό μας πλούτο, τα δάση, τις παραλίες και τα οικοσυστήματα, σε μεγάλες επιχειρήσεις, στερώντας έτσι την πρόσβαση στα αγαθά της ανάπτυξης σε εκατομμύρια πολίτες τους οποίους καταδικάζουν στη φτώχεια.

Ιδιωτικοποιούν τον πλούτο της χώρας, το εθνικό σύστημα υγείας, τη δημόσια εκπαίδευση και τα δίκτυα ενέργειας, τα οποία αναπτύχθηκαν με τον ιδρώτα των Ελλήνων φορολογουμένων, για να εξυπηρετήσουν την κερδοφορία φιλικών τους συμφερόντων.

Φτωχαίνουν την Ελλάδα για να πλουτίσουν οι λίγοι των οικονομικών ελίτ.

Το… πάρτι δεν θα σταματήσει αν δεν ξυπνήσουν οι πολλοί. Τους οποίους για την ώρα νανουρίζουν τα πληρωμένα με δημόσιο χρήμα ιδιωτικά ΜΜΕ…

Ομολογία ενοχής και όχι τυχαία η μη θεσμοθέτηση της απαγόρευσης αλλαγής των χρήσεων γης στις καμένες εκτάσεις για πολλές δεκαετίες από την κυβέρνηση

Σε ένα χαρακτικό του Γιόχαν Βίλχελμ Μπάουρ (1607-40) απεικονίζεται ο Ερυσίχθων ο Θεσσαλός να πουλά την κόρη του Μήστρα. Ο Γερμανός καλλιτέχνης, εμπνευσμένος από τον αρχαιοελληνικό μύθο, φιλοτέχνησε μια σκηνή αγοραπωλησίας σε έναν εξωτερικό χώρο, σε ένα κενό από ζωή τοπίο. Ο μύθος του Ερυσίχθονος, όπως τον αποτυπώνει ο Καλλίμαχος στον ύμνο του προς τη θεά Δήμητρα, παρουσιάζει έναν άνθρωπο εγωιστή, υπερόπτη, αδίστακτο και κυρίως ασεβή. Μια μέρα ο Ερυσίχθων αποφάσισε να χτίσει ένα παλάτι σε ένα μέρος όπου υπήρχε ένα δασάκι αφιερωμένο στη θεά Δήμητρα. Εδωσε εντολή στους δούλους του να κόψουν όλα τα δέντρα. Ανάμεσα στα δέντρα ήταν και μια όμορφη λεύκα, στη σκιά της οποίας ξαπόσταιναν τα μεσημέρια οι νύμφες. Με το πρώτο χτύπημα του τσεκουριού στον κορμό του δέντρου η θεά αναστατώθηκε και παρουσιάστηκε μεταμορφωμένη στην ιέρεια Νικίππη, παρακαλώντας τον Ερυσίχθονα να σταματήσει την καταστροφή του δάσους. Αυτός αρνήθηκε και η θεά κάλεσε την Πείνα να τον επισκεφτεί, ώστε να τιμωρήσει τον βέβηλο βασιλιά. Η ακόρεστη πείνα τον οδηγούσε να καταναλώνει ό,τι έβρισκε μπροστά του χωρίς να μπορεί να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Εφτασε στο σημείο να πουλά οτιδήποτε διέθετε ώστε να αγοράζει φαγητό, αλλά η αδηφαγία του ήταν τόσο μεγάλη που τελικά μην έχοντας άλλη λύση αποφάσισε να πουλήσει την κόρη του.

Η Μήστρα μην μπορώντας να βοηθήσει τον πατέρα της ζήτησε την παρέμβαση του παππού της, Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας, βλέποντας τα φρικτά αποτελέσματα του αδηφάγου Ερυσίχθονα, χάρισε στη Μήστρα τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται σε όποιο ζώο επιθυμούσε ώστε να αποφεύγει τη δουλεία. Ετσι, κάθε φορά που ο πατέρας της την πουλούσε εκείνη μεταμορφωνόταν σε κάποιο ζώο και επέστρεφε κοντά του.

Αυτή η πρακτική συνεχίστηκε μέχρι τον θάνατο του Ερυσίχθονος, ο οποίος κάποια στιγμή έφτασε σε τέτοια επίπεδα αδηφαγίας που άρχισε να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες.

Ο μύθος του Ερυσίχθονος είναι μια διδακτική παραβολή για την ασέβεια που δείχνει ο άνθρωπος στο περιβάλλον διαταράσσοντας την ισορροπία της φύσης. Είναι επίσης μια παραβολή για την αδηφαγία του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος στο όνομα του κέρδους αδιαφορεί για τις ηθικές αξίες και τις αρχές που δομούν έναν πολιτισμό. Θα μπορούσε, τέλος, να διδάσκει τις αυτοκαταστροφικές διαστάσεις που μπορεί να πάρουν η πλεονεξία και οι ασεβείς ενέργειες που υπονομεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Ο Ερυσίχθων είναι ο ασεβής άνθρωπος, είναι ο ασεβής πρωθυπουργός, η ασεβής κυβέρνηση, η ασεβής κοινωνία, που η αδηφαγία τούς οδηγεί να ξεπουλούν τα πάντα, να ενεργούν ανήθικα, απερίσκεπτα και καταστροφικά. Είναι η τελευταία ένδειξη της πτώσης του ανθρώπου.

Η ευσέβεια και η ευλάβεια διαθέτουν καθολικό χαρακτήρα, τουλάχιστον στα ζητήματα που αφορούν τη ζωή αλλά και τον βίο του κάθε υποκειμένου μέσα σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Οι ασεβείς άνθρωποι που διαχειρίζονται μια πολιτική κοινωνία κρίνονται όχι τόσο από την ενσυναίσθηση –την οποία σαφώς και δεν διαθέτουν– αλλά κυρίως από τον σεβασμό που δείχνουν προς το αντικείμενο που έχουν κληθεί να υπηρετήσουν. Η σημερινή κυβέρνηση απεχθάνεται καθετί που «υπηρετεί» και εχθρεύεται καθετί που θεμελιώνει το δημόσιο συμφέρον και εξασφαλίζει την κοινωνική ευημερία. Το αποδεικνύει άλλωστε ο μεταβλητότερος Μήστρας ασεβής πρωθυπουργός, ο οποίος αντί να δώσει εξηγήσεις και να λογοδοτήσει στην κοινωνία για πράξεις ή παραλείψεις της κυβέρνησής του, αποφασίζει κάθε φορά να αποδράσει ώστε να αποφύγει την ευθύνη, αλλάζοντας όχι όψη… αλλά ήπειρο.