«Τον άριο, τον τόσο απλοϊκό, τον τόσο άξεστο, ο Εβραίος τον έκανε ξιπασμένο και δήθεν κριτικό, του δίδαξε αυτόματα τη δυσφήμηση, την καχυποψία απέναντι στα φυλετικά του αδέλφια, την καταστροφή των φυλετικών αδελφών του· αλλά ποτέ την “κριτική” της εβραϊκής φαντασμαγορίας». Δεν πρόκειται για απόσπασμα από τον ναζιστικό «Der Stürmer» (Καταδρομέας) του Γιούλιους Στράιχερ αλλά από τις «Μπαγκατέλες για μια σφαγή» (1937). Μετά το «Ταξίδι στο τέλος της νύχτας» (1932) και την αποτυχία του να κερδίσει το βραβείο Γκονκούρ, ο Σελίν (φιλολογικό ψευδώνυμο του Λουί Φερντινάν Ογίστ Ντετούς) στρέφει την γκρίνια του –«γκρινιάζω για λόγους αρχής»– κατά των κριτικών, των ανταγωνιστών του γιατρών (γιατρός και ο ίδιος στο επάγγελμα), των επιτυχημένων συγγραφέων, στη συνέχεια ενάντια στο συνολικό οικοδόμημα του δυτικού πολιτισμού –η ελευθερία, η ανεκτικότητα και η αλληλεγγύη είναι έννοιες που του προκαλούν δυσανεξία– και στους Εβραίους και τους «εξεβραϊσμένους». Με τον Σελίν «φαιοχίτωνα» καταπιάστηκε ο αναρχοσυνδικαλιστής Καμίνσκι το 1938 καταγράφοντας τη σκοτεινή διαδρομή του προς την υιοθέτηση της ναζιστικής κοσμοθεωρίας. Δηκτικός, διεισδυτικός, αναλυτικός, ο Καμίνσκι πλάθει τον φανταστικό Σελίν –σκληρό, εγωμανή, διεστραμμένο, εμμονικό με τα χρήματα, σκοτεινό και παραληρηματικό– προκειμένου να αποκαλύψει τον πυρήνα της ναζιστικής ιδεολογίας και να φωνάξει πως ο κίνδυνος που προέρχεται από τη χιτλερική Γερμανία είναι αδιανόητων διαστάσεων. Στο κατατοπιστικό επίμετρο της έκδοσης ο Νίκος Μάλλιαρης ανατέμνει το έργο και την τερατώδη προσωπικότητα του Σελίν. Η μετάφραση είναι του Χαράλαμπου Μαγουλά.