G7 και ΝΑΤΟ αποφάσισαν ότι η Κίνα αποτελεί συστημική απειλή για τη Δύση. Σαφώς πρόκειται για κλιμάκωση του ανταγωνισμού από τη Δύση εναντίον της Κίνας. Ουσιαστικά πάντως δεν άλλαξαν πολλά κι ούτε πρόκειται να αλλάξουν. Για συμβιβασμό Αμερικανών και Ευρωπαίων πρόκειται. Η Ευρώπη έχει ανάγκη την αγορά, τα προϊόντα και τα κεφάλαια της Κίνας. Γι’ αυτό τον λόγο Μακρόν και Μέρκελ φρόντισαν να αποστείλουν τα απαραίτητα διορθωτικά μηνύματα προς την Κίνα, κάνοντας λόγο για περιθώρια συνεργασίας και μιλώντας για την αναγκαιότητα μιας νέας εξισορρόπησης.

Η θέση της Κίνας είναι τέτοια που δεν επιτρέπει μεγάλης κλίμακας μετατόπιση στην πολιτική της Δύσης. Ταυτόχρονα, η Ρωσία παραμένει συστημικός αντίπαλος.

Ο… κλασικός Ψυχρός Πόλεμος εμπεριείχε και το στοιχείο της ιδεολογικής επιβίωσης πέραν των όποιων γεωπολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών. Ο φόβος του κομμουνισμού ήταν πραγματικότητα, διότι ο κομμουνισμός ήταν ελκυστικός για τις δυτικές κοινωνίες. Αντιθέτως, ούτε η Κίνα ονειρεύεται την παγκόσμια επανάσταση ούτε οι δυτικές κοινωνίες ονειρεύονται να μοιάσουν στην Κίνα. Πιθανότατα οι ελίτ της Δύσης να θέλουν να αντιγράψουν το κινεζικό μοντέλο. Οι ΗΠΑ όντως αντιμετωπίζουν μια συστημική απειλή στην άλλη άκρη του Ειρηνικού. Το ερώτημα είναι εάν ο κόσμος βαδίζει σε μια παγίδα του Θουκυδίδη. Οπως στον Πελοποννησιακό Πόλεμο η Σπάρτη έβλεπε την Αθήνα να ακμάζει και βίωνε το δίλημμα του πολέμου ή της οριστικής παρακμής, έτσι και οι ΗΠΑ βιώνουν ακριβώς το ίδιο δίλημμα. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι αναπότρεπτος. Ωστόσο οι σοβιετολόγοι που ντύθηκαν σινολόγοι θα αποτύχουν στην επανάληψη του Ψυχρού Πολέμου, διότι αυτός είναι παρελθόν.