Από μέρα σε μέρα, από μήνα σε μήνα διαπιστώνω σε τι βαθμό «Η γραμμή του ορίζοντος» του Χρήστου Βακαλόπουλου έχει καθορίσει συνολικά τον τρόπο σκέψης της ομάδας, αλλά και την ταυτότητα και τη λειτουργία που επιθυμούμε για την Κάμιρο. Πολύ συχνά αποδεικνύονται αλληλένδετα και όταν μιλάμε για το ένα από αυτά μοιάζει να μιλάμε και για τα άλλα δύο.

Μια γυναίκα 32 χρόνων, η Ρέα Φραντζή, φεύγει ξαφνικά χωρίς να δώσει καμία εξήγηση για ένα «αόρατο ελληνικό νησί», την Πάτμο, αναζητώντας. Τι; Ούτε αυτή ξέρει, ξέρει μόνο πως χρειάζεται να αναχωρήσει. Οχι να φύγει, να αναχωρήσει. Και αυτό έχει μια διαφορά. Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία του μυθιστορήματος του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ταυτόχρονα όμως δεν είναι και αυτό που φαίνεται. Αυτή η γυναίκα με την επιθυμία να αναζητήσει κάτι το οποίο δεν μπορεί να ορίσει ακριβώς, που αναχωρεί από την Κηφισιά για την Πάτμο ελπίζοντας να ξαναβρεθεί έτσι στην Κυψέλη, υπάρχει και δεν υπάρχει. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα ή και καμία. Να βρίσκεται ακόμη στην Κυψέλη ή και όχι. Να κυκλοφορεί σε κάθε περίπτωση μεταμφιεσμένη, αόρατη για τα πολλά βλέμματα, μέλος μιας παράξενης παρέας ανθρώπων που δεν ανήκουν στο παρόν γιατί δεν θέλουν, γιατί προτιμούν να ακούν προς τα πίσω και να βλέπουν προς τα εμπρός. Ο κύκλος διακαλλιτεχνικών εκδηλώσεων που ξεκίνησε στις 17 Ιουνίου με την ομαδική έκθεση που επιμελείται η Δήμητρα Λιάκουρα είναι ο

τρόπος που επιλέξαμε να μεταμφιέσουμε τη θεατρική παράσταση που ετοιμάζουμε. Γι’ αυτό και «Μεταμφιέσεις». Επειδή πιστεύουμε ότι το θέατρο που θα προκύψει μετά τους τελευταίους 14 μήνες θα πρέπει να είναι και να μην είναι θέατρο. Θα πρέπει να ξεκινάει από τους θεατές, να περνάει για λίγο από τη σκηνή και να επιστρέφει και πάλι σε αυτούς. Να έχει δοκιμάσει με άλλα λόγια τα χαρακτηριστικά του και τις αντοχές του μέσα από την άρνηση της δεδομένης ταυτότητάς του. Να αναχωρήσει για να αναζητήσει κάτι που ακόμη δεν μπορεί να ορίσει ακριβώς.

Και η Κάμιρος με τη σειρά της, που κάποτε ήταν πόλη και αργότερα ήταν πλοίο, τώρα μεταμφιέζεται σε χώρο που είναι ο ίδιος θεατρικός, αλλά δεν είναι θέατρο. Σε χώρο που σκοπεύει να υποδεχτεί και να φιλοξενήσει ετερόκλητους αισθητικά καλλιτέχνες, οι όποιοι όμως μοιράζονται μερικά κοινά: την αφοσίωση σε αυτό που κάνουν, την ειλικρίνεια σε αυτό που αναζητούν και την ελευθερία να επαναπροσδιορίζουν έννοιες και ιδέες που θεωρούνται δεδομένες. Με τον τρόπο της Ρέας Φραντζή, δηλαδή ουσιαστικά γυναικεία, με πίστη στην κοινότητα και τη ρευστότητα των ορισμών.