Οι τεράστιες επιτυχίες του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη στο πρόσφατο τουρνουά του Ρολάν Γκαρός δεν υπογράμμισαν τόσο την εκτόξευσή τους τον τελευταίο χρόνο στις υψηλές θέσεις του παγκόσμιου τένις όσο πιστοποίησαν για μία ακόμη φορά ότι η Ελλάδα επιμένει να… τρώει τα παιδιά της.

Μια χώρα στην οποία εκτός πολλών άλλων δεν υπάρχει παιδεία σε κανένα επίπεδο της κοινωνικής ζωής, δεν υπάρχει η λέξη «φίλαθλος» –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– παρά μόνο οπαδοί και κάφροι. Φυσικό κι επόμενο λοιπόν από τον ελληνικό αθλητισμό να απουσιάζουν έννοιες όπως σεβασμός, εκτίμηση, αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, fair play. Μια χώρα στην οποία κυριαρχούν ο φθόνος, η ισοπέδωση, η ζήλια για τις επιτυχίες του άλλου, η αναξιοκρατία και η ασέβεια. Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Είμαστε καλά όσο είμαστε πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση με τον διπλανό μας. Αν τύχει και ξεφύγει λίγο από την ελληνική μιζέρια, τότε τα 2/3 των Ελλήνων θα πέσουμε να τον φάμε. Με μίσος. Με χυδαιότητες, ύβρεις και εξυπνακισμούς.

Τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τους άθλους των δύο αθλητών μας; Αν ρίχνατε μια ματιά στην κακεντρέχεια που έβγαλαν πολλοί «υπερπατριώτες», θα καταλαβαίνατε πλήρως τι εννοώ. Τόσο μίσος από «ειδήμονες Ελληναράδες», που ξαφνικά έμαθαν και τένις, πουθενά! Οι κατά καιρούς προπονητές του καναπέ σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, διαιτησία, πόλο, στίβο, βόλεϊ, χάντμπολ έγιναν ειδικοί και στο τένις κι έχουν να λένε για τα στραβά του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη, όπως κάθε φορά κάνουν με οποιονδήποτε αθλητή. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν μας αξίζουν τελικά ο Στέφανος και η Μαρία. Ο Γιάννης και ο Λευτέρης. Η Κατερίνα και ο Μιλτιάδης. Γιατί ποτέ δεν μάθαμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου…