Οαντεργατικός νόμος Μητσοτάκη – Χατζηδάκη είναι ίσως το αντιδραστικότερο νομοθέτημα της μεταπολιτευτικής περιόδου, συνιστά στρατηγικής σημασίας επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των συνδικάτων.

Αποτελεί ποιοτική κλιμάκωση στην επίθεση όλων των τελευταίων χρόνων και είναι συνέχεια των κυβερνητικών πολιτικών που ασκήθηκαν την περίοδο των μνημονίων. Η κεντρική του στόχευση είναι να φορτώσουν τις συνέπειες της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης άλλη μια φορά στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Από τις επιχειρούμενες αντιδραστικές αλλαγές ωφελείται τα μέγιστα το κεφάλαιο έτσι ώστε να ανακάμψει και στη συνέχεια να απογειώσει την κερδοφορία του και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι ένα συντριπτικό χτύπημα τόσο στα εργατικά δικαιώματα όσο και στην οργανωμένη αντίσταση

και πάλη των συνδικάτων και κυρίως στο δικαίωμα της απεργίας.

Η επίθεσή τους αφορά θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων όπως είναι το 8ωρο (μετατρέπεται σε δεκάωρο και 50 ώρες εργασίας την εβδομάδα), η μείωση των μισθών, η παραπέρα υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η νομιμοποίηση των ατομικών συμβάσεων και των απλήρωτων υπερωριών. Ενισχύει και γιγαντώνει τις ευέλικτες μορφές εργασίας, καταργεί κρατικούς θεσμούς ελέγχου στους χώρους δουλειάς, ποινικοποιεί την απεργία και την άσκηση του δικαιώματος σε αυτή, νομοθετεί μέτρα περί αστικής ευθύνης κατά των συνδικάτων και συνολικά βάζει ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στο εργατικό δίκαιο και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Το κυβερνητικό προπαγανδιστικό τέχνασμα περί ανάπτυξης δεν αφορά τον λαό και τους εργαζόμενους, αντίθετα έχει βαθιά ταξικό χαρακτήρα, υποδουλώνει τον κόσμο της εργασίας και από την άλλη παρέχει γη και ύδωρ στην οικονομική ολιγαρχία.

«Βάζει ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στο εργατικό δίκαιο και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας»

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση στο «εμβληματικό» της αυτό τερατούργημα αξιοποίησε στο έπακρο και την κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα όπου η κυριαρχία των δυνάμεων του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού για άλλη μια φορά έφερε στην επιφάνεια τη γραμμή υποταγής τους στις αντιλαϊκές πολιτικές κυβέρνησης – εργοδοσίας.

Οι αγωνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει από αυτήν τη μάχη να αντλήσουν διδάγματα, να βγάλουν σωστά συμπεράσματα, να βρεθούν και πάλι στην πρώτη γραμμή των αγώνων, να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση – αναγέννηση και αντεπίθεση του κινήματος. Στις μάχες που έχουμε μπροστά μας για την απόκρουση της ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης, στο νέο μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων – ξεπουλήματος δημόσιων επιχειρήσεων πρέπει και οφείλουν να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών.