«Στις επαναστάσεις υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: εκείνοι που τις κάνουν κι εκείνοι που επωφελούνται» ήταν ένα από τα ρητά του. Ο «άνθρωπος από πέτρα και σίδηρο» έλιωνε στη φλόγα των ερώτων του. Ηταν προϊόν του ολοκληρωτικού πολέμου, θα γινόταν ο αφέντης του και θα κατέληγε θύμα του στα 51 του. Ενα διαρκές θεσμικό αποτύπωμα στον σύγχρονο κόσμο

Ενας Κορσικανός ιδεαλιστής με ρίζες από την Τοσκάνη

Ναπολέων A΄. Χαρισματικός ηγέτης, κορυφαίος στρατηγός και διπλωμάτης, ένα από τα πιο διάσημα πρόσωπα της παγκόσμιας ιστορίας. Η ατέλειωτα συναρπαστική και εξαιρετικά σημαντική ζωή του συνδέεται με τα σπουδαιότερα γεγονότα που συγκλόνισαν την ευρωπαϊκή ήπειρο στο γύρισμα του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Εκτείνεται στην οικοδόμηση θεσμών που ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να ασκούν τεράστια επιρροή στη Γαλλία και πέραν αυτής. Πρώτος ύπατος της Γαλλίας (1798-1804), πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας (1802-05), αυτοκράτορας των Γάλλων (1804-14), βασιλιάς της Ιταλίας (180514) και προστάτης της συνομοσπονδίας του Ρήνου (1806-13). Θεωρείται στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυΐα, ιδρυτής βασιλικής δυναστείας («πρόγονος και όχι απόγονος», όπως έλεγε ο ίδιος), θεμελιωτής ευρωπαϊκών βασιλείων και κρατών. Οι μεταρρυθμίσεις του άφησαν βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα τους, αποτελώντας ένα διαρκές σημάδι στους θεσμούς της Γαλλίας και της δυτικής Ευρώπης. Σημαντικές αλλαγές στη στρατιωτική οργάνωση, Ναπολεόντειος Κώδικας, αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης και καθιέρωση μιας μακρόβιας συμφωνίας με την παπική εκκλησία ήταν οι κυριότερες από αυτές.

Ο Ναπολέων γεννήθηκε στην Κορσική λίγο μετά την παραχώρηση του νησιού στη Γαλλία από τους Γενουάτες. Ο πατέρας του Κάρλο Μπουοναπάρτε καταγόταν από την Τοσκάνη και ανήκε στα χαμηλότερα στρώματα της αριστοκρατίας. Είχε παντρευτεί την όμορφη και ισχυρογνώμονα Λετίτσια Ραμολίνο όταν αυτή ήταν μόλις 14 ετών. Απέκτησαν οκτώ παιδιά, τα οποία έμελλε να μεγαλώσουν σε

ΝΑΠΟΛΕΩΝ: «ΕΙΜΑΙ Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΩ»

πολύ δύσκολους καιρούς. Ο Ναπολέων ήταν ο δευτερότοκος γιος –μικρότερος κατά έναν χρόνο από τον Τζουζέπε ή Ζοζέφ–, με τρίτο κατά σειρά τον άλλο αδερφό του Λουτσιάνο ή Λισιέν. Πολιτικά ο πατέρας του εντάχθηκε αρχικά στο κόμμα του Πασκουάλε Πάολι που αντιστεκόταν στη γαλλική κατοχή της Κορσικής. Οταν ο Πάολι αναγκάστηκε να φύγει, ο Μπουοναπάρτε συμβιβάστηκε με τους Γάλλους. Κερδίζοντας την προστασία του κυβερνήτη της Κορσικής διορίστηκε διοικητής της φρουράς του Αιάκειου το 1771 και αργότερα γενικός επιτηρητής οδών και γεφυρών στην Κορσική. Το 1778 κατόρθωσε να γίνουν αποδεκτοί οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του, Τζουζέπε και Ναπολέων, στο θρησκευτικό Κολέζ ντ’ Οτίν (Collège d’ Autun).

Βασιλικός υπότροφος, απομονωμένος από μαθητές

Ο Ναπολέων δεν ήταν ακόμη δέκα ετών όταν έφυγε από την Κορσική για πρώτη φορά την 1η Ιανουαρίου 1779. Αποδέκτης βασιλικής υποτροφίας, σπούδασε στη Γαλλία, όπου ως νεαρό σχολιαρόπαιδο που αγωνιζόταν να ζήσει απομονώθηκε και περιθωριοποιήθηκε για να στραφεί στον εσωτερικό του κόσμο, σε μια πράξη αντίστασης προς την εχθρότητα των μικρών Γάλλων συντρόφων του. Η αντίσταση ήταν η πρώτη του ανεξάρτητη δράση. Ηταν ένα παιδί σε ξένη γη, ιδεαλιστής και ονειροπόλος. Ηταν Κορσικανός και επιθυμούσε να παραμείνει έτσι. «Οι άνθρωποι έχουν δύναμη μόνο ανά εθνικότητα» θα έλεγε αργότερα. Το 1784, σε μια επιστολή που έστειλε στον πατέρα του, αντί για λιχουδιές από το νησί του ζήτησε να του στείλει την «Ιστορία της Κορσικής» του Μπόσγουελ και άλλες ιστορίες.

Το μεγάλο του ενδιαφέρον για τα μαθηματικά τον οδήγησε να γίνει