Η έκρηξη που παρατηρούμε αυτή την περίοδο δεν έχει πέσει ως κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί αποτέλεσμα συστηματικής πολιτικής που μόνο με το νοτιοαφρικανικό Απαρτχάιντ μπορεί να παρομοιαστεί. Από τη μία το κράτος του Ισραήλ έχει δημιουργήσει πολίτες δύο ταχυτήτων εντός του, ενώ από την άλλη μέσω των συστηματικών και κρατικά επιχορηγούμενων εποικισμών επιχειρεί να ενσωματώσει παραπάνω εδάφη, διώχνοντας ταυτόχρονα τους Παλαιστίνιους κατοίκους από τα σπίτια τους. Το Ισραήλ δεν προσπαθεί να επιτύχει κάποια λύση, άλλωστε το ίδιο εγκατέλειψε τις δίδυμες συμφωνίες του Οσλο που υπογράφηκαν το 1993 και το 1995 καθώς και τη συμφωνία για τον Οδικό Χάρτη για την Ειρήνη το 2000. Εποικοι και δυνάμεις ασφαλείας συνεργάζονται αγαστά και καταστέλλουν τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων. Η πολιτική αυτή δεν είναι καινούργια. Ηδη από το 1967 η κυβέρνηση του Λέβι Εσκόλ ενθάρρυνε τους εποικισμούς, οι οποίοι έκτοτε αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο. Ετσι έχουμε οδηγηθεί στο παρόν αδιέξοδο.